Elektryczna stymulacja wybranych ścięgien mięśniowych u czujnych ludzi powodowała, w każdym mięśniu, odruchowe hamowanie aktywności mięśniowej. To zahamowanie, gdy maksymalne, było widoczne w powierzchniowym EMG jako interwał całkowitej ciszy elektrycznej podczas utrzymującego się dobrowolnego skurczu. Zahamowanie to było wyraźnie widoczne w pojedynczych przemiataniach i w uśrednionych zapisach. Jego latencja początku i czas trwania wynosiły odpowiednio: 56±4,9 i 46±11,8 ms w extensor digitorum communis, 71±6,1 i 46± 10,5 ms w extensor pollicis brevis, 77±11,2 i 47±10,5 ms w extensor pollicis longus, 72±7,3 i 43±8,6 ms w abductor digiti minimi oraz 97±3,5 i 43±2,8 ms w tibialis anterior. Odpowiedź hamująca była wytwarzana przy niskiej intensywności bodźca (<10 mA) bez elektrycznych (fala M) lub mechanicznych (skurcz mięśnia) oznak bezpośredniej stymulacji mięśnia. Nie wynikała zatem z pobudzenia aferentów la (wrzecion mięśniowych). Odpowiedź pochodziła ze ścięgien, ponieważ występowała przy najniższym progu, gdy stymulacja była stosowana bezpośrednio na ścięgnach pięciu różnych badanych mięśni. Przy niskiej intensywności bodźca, odpowiedź gwałtownie spadała, gdy elektrody stymulujące były przenoszone na skórę bezpośrednio przylegającą do ścięgien. Odpowiedź ta nie pochodziła z aferentów skórnych, ponieważ była obecna również przy stymulacji ścięgna przez podskórne elektrody igłowe i nie była odtwarzana przez stymulację nerwów skórnych w okolicy ścięgna. W innej serii eksperymentów na extensor pollicis brevis, pięć miejsc na skórze było stymulowanych, gdy znajdowały się nad ścięgnem i ponownie, gdy skóra była rozciągnięta tak, że leżały 0,6-0,8 cm grzbietowo od ścięgna. W tych eksperymentach odpowiedź była ponownie znacznie osłabiona, gdy stymulacja nie odbywała się bezpośrednio nad ścięgnem, chociaż stymulowane były te same miejsca skórne. Po zahamowaniu następował wyraźny komponent pobudzający (EI) o szczytowej latencji 120-140 ms. Wyniki badań dostarczają dowodów na istnienie silnego autogennego odruchu hamującego u człowieka. Dowody te są zgodne z możliwością, że odpowiedź pochodzi z aferentów narządu ścięgnistego Golgiego.