Drodzy Państwo: Pragnę wyrazić swoją odrazę do Waszego komunistycznego szmatławca. Gdybym miał podetrzeć sobie tyłek waszą gazetą, uznałbym to za akt zbyt godny… Wasza lewicowa, świecka polityka budzi we mnie odrazę… Jesteście przepełnieni nienawiścią i samouwielbieniem, a w rezultacie gardzicie Ameryką, duchem kapitalistycznym i chrześcijaństwem.”

Letters jak ten 2001 klejnot nie były obce dla czytelników OC Weekly, przynajmniej przed natychmiastowość pisania e-mail i naciskając wysłać został zastąpiony przez natychmiastową gratyfikację delegowania komentarz Ale dla każdego listu aghast na mięsistym wyświetlacza reklam i saucy personalals w plecy, i adversarial, hold–punches, często-ale-nie-always-left-of-center dziennikarstwa w przedniej, było tak samo wiele dziękując go.

Dziękując za uwolnienie niewinnych ludzi niesłusznie skazanych; za obalenie skorumpowanych polityków, w tym wysłanie byłego szeryfa OC do więzienia; za ujawnienie malfeasance w biurze prokuratora okręgowego OC; za podniesienie delirious, defiant środkowy palec do czegokolwiek przeszedł jako establishment, czy to były U.Kongresman Bob „B-1” Dornan, Irvine Company, oficjalna narracja hrabstwa, która wybiela jego rasistowską przeszłość, czy imperium gryzoni gnieżdżące się w jego centrum. A także za udzielanie głosu osobom z marginesu społecznego i opowiadanie historii o tym hrabstwie i jego mieszkańcach, których inne media nie chciałyby poruszyć.

Buntowniczy lekkomyślny, wyśmiewany i szanowany, OC Weekly był czymś, co niewielu ludzi myślało, że przyjmie się w 1995 roku. Ale nie tylko trwał; kwitł, dokumentując, a może pomóc efekt, transformacji tego hrabstwa, lub jego perspektywy, z białego, konserwatywnego bastionu, gdzie nic ciekawego się nie stało, w etnicznie zróżnicowany, bogaty kulturowo krajobraz, który opiera się wszystkim stereotypom.

I był bardzo dobry w tym co robił. W swoim szczytowym momencie, niewiele punktów może dopasować swoją mieszankę dziennikarstwa śledczego, skandaliczny humor i kolumny, długie funkcje i wiadomości, żywności i sztuki relacji. Miał swagger i postawę, inteligentnych, utalentowanych i nagradzanych dziennikarzy, głos i misję, w słowach jednego z jego redaktorów, Gustavo Arellano, „uratować Orange County od siebie.”

Ale to wszystko skończyło się dzień przed Świętem Dziękczynienia, kiedy jego czwarty właściciel-pierwszy z siedzibą w OC-ogłosił jego natychmiastowe zamknięcie. Czas był okropny, a wiadomość nagła. Ale nie do końca niespodziewana. Choć był gazetą alternatywną – alternatywną na długo przed tym, jak skrócona wersja tego słowa zdefiniowała przejrzyste, kierowane agendą media Breitbarta i jemu podobnych – upadek Weekly’ego został, jak na ironię, spowodowany przez te same siły, które zniszczyły to, co jego język, reklamy, treść i niepoważność były naprawdę alternatywne: gazety głównego nurtu. Jego model biznesowy polegając wyłącznie na reklamie został wysadzony w powietrze, po pierwsze przez utratę ogłoszeń drobnych na stronach takich jak Craigslist, a następnie jego ogłoszeń osobistych, a następnie wyświetlanie reklam albo migracji do sieci lub zniknie, takich jak niezależnych detalistów (pamiętasz Tower Records?) utonął w następstwie Amazon. Gospodarcze hity były potęgowane przez jednoczesną erozję zaufania i znaczenie, gazet. W czasach, gdy nasz Twitterer-in-chief etykietuje go jako wroga ludu, media społeczne coraz medium, a telefony komórkowe przewód, gdzie ludzie dostają swoje „wiadomości”, przeciążenia informacji i użytkownika kurateli wiadomości, rola dziennikarstwa, czy drukowanych lub cyfrowych, jako niezbędny aspekt do zaangażowanego i dobrze poinformowanego obywatelstwa jest pod atakiem z wielu kierunków.

Ale dlaczego śmierci Weekly jest mniej ważne niż co. I że co, dla Orange County, oznacza dwa media pozostają, które nawet udają, aby pokryć hrabstwo jako całości: The Register, cień samego siebie pod kciukiem jego właścicieli funduszu hedgingowego; i Głos OC, niedochodowa strona internetowa, która wykonuje świetną pracę, ale jest ostatnim światłem migoczącym w tym, co szybko przypomina pustynię wiadomości (Fullertonians: masz szczęście, że Observer i gazet studenckich w Fullerton College i CSUF).

Więc uroń łzę za ten komuch szmatę, jeśli chcesz. Ja ze swojej strony wiem, że jako jedyna osoba poza Patrice Marsters, której nazwisko znajdowało się w rubryce dla pracowników w każdym numerze – jej jako redaktora, moje jako współpracownika – jest to najbliższa rzecz, jaką kiedykolwiek czułem do śmierci, bez faktycznego umierania kogoś. Ale zachowaj łzę dla historii, które nie zostaną opowiedziane. Rządowa korupcja, która nie zostanie ujawniona. Brudni gliniarze, którym uchodzi to na sucho. Skinheadów, prawników, deweloperów i innych dupków, którzy nie zostaną zdemaskowani. Lokalny zespół lub restauracja, która nigdy nie doczeka się rozgłosu. Zmarginalizowani i pominięci. The under-represented and forgotten.

Przez 24 lata i trzy miesiące, OC Weekly starał się sprostać temu najwyższemu dziennikarskiemu powołaniu: trapić wygodnych i pocieszać strapionych.

I podniósł wiele piekła robiąc to.

Jego śmierć umniejsza nas wszystkich, nawet jego największych nienawistników.

Aby przeczytać ustną historię OC Weekly autorstwa Joela Beersa, kliknij TUTAJ.