Przeszczepy chrząstki są szeroko stosowane do korekcji zarówno funkcjonalnych, jak i estetycznych aspektów szkieletu nosa. Technika opisana przez Erola (105: 2229, 2000) wykorzystuje przeszczepy chrząstki w postaci kostek owiniętych Surgicelem w operacjach plastycznych nosa. Do jej zalet należy łatwość przygotowania, duża objętość substratu przeszczepu dostępna do wykorzystania oraz uniknięcie nieregularności konturów w miejscach umieszczenia. W niniejszej pracy dokonano retrospektywnego przeglądu przypadków 67 kolejnych pacjentów, u których zastosowano przeszczep chrząstki kostkowej owiniętej Surgicelem w ramach estetycznej i/lub czynnościowej plastyki nosa, w okresie 5 lat pomiędzy 1995 a 2000 rokiem. Wykluczono wszystkie przypadki wrodzonych zniekształceń nosa, zniekształceń spowodowanych urazami lub nowotworami, w których zastosowano tę technikę. Karty zostały przejrzane w celu określenia zmiennych demograficznych, wykonanych procedur chirurgicznych, wcześniejszych operacji, zastosowanego podejścia do plastyki nosa oraz miejsca dawcy i biorcy przeszczepu. Analizie poddano zdjęcia przed- i pooperacyjne oraz oceniono uzyskane wyniki. W tabeli zestawiono dane dotyczące miejsca dawczego i biorczego, powikłań oraz konieczności wykonania zabiegów rewizyjnych. Wystąpiły dwa powikłania: infekcja, która ustąpiła po aspiracji i doustnej antybiotykoterapii oraz nawrót wgłębienia grzbietowego, które wymagało powtórnej augmentacji w ciągu 6 miesięcy. Technika użycia chrząstki w kostkach owiniętej Surgicelem okazała się skuteczna w augmentacji różnych obszarów nosa. Odsetek powikłań i rewizji był akceptowalny i porównywalny z innymi technikami. Zadowolenie pacjentów z wyników estetycznych zostało ocenione wysoko, bez doniesień o ekstruzji przeszczepu lub nieregularności konturu. Technika ta jest zalecana do powiększania i modelowania konturów nosa u wybranych pacjentów poddanych rhinoplastyce.