Kiedy poznałam mojego drugiego męża w 1987 roku, miał na sobie sukienkę. Przyszedł zaprezentować mojej kobiecej grupie studyjnej o byciu crossdresserem. Wśród czterech prezenterów był transseksualista po operacji, inny crossdresser i osoba androgyniczna, przedstawiająca się częściowo jako kobieta, częściowo jako mężczyzna.

Odkryłam, że jestem szalenie przyciągana przez mężczyznę w fioletowej sukience. Był to „Deborah” – znany reszcie świata jako „David” – chirurg ortopeda. Dwa lata wcześniej, w wieku 36 lat, zaczął wreszcie radzić sobie z bólem i wstrętem do samego siebie, które odczuwał z powodu głębokiego konfliktu wewnętrznego: Przez większość życia pragnął być „jedną z dziewczyn”

Zobacz więcej

Przyciągnął mnie nie fizyczny wygląd Debory, ale odwaga i szczerość, których byłam świadkiem tamtego dnia. Byłam zapisana na warsztaty rozwoju osobistego i studiowałam, aby zostać psychoterapeutką, więc tak, być może byłam bardziej otwarta niż przeciętna osoba. Ale bardziej niż to pociągała mnie osoba, która w końcu była wierna sobie, dzieląc się swoją najgłębszą prawdą z grupą obcych ludzi. Rozstaliśmy się uściskiem, a ja w jakiś sposób wiedziałam, że jeszcze się spotkamy.

Okazało się, że oboje zapisaliśmy się na trwające warsztaty o nazwie „Żyjąca Dusza” rozpoczynające się w następnym miesiącu. Przybyłam na miejsce i natychmiast rozpoznałam Davida, myśląc o tym, jak bardzo pociągający był jako mężczyzna! Podczas tych intensywnych warsztatów szkoleniowych David i ja nauczyliśmy się głębiej poznawać i rozumieć siebie, a dzięki temu procesowi zbliżyliśmy się do siebie. Kurs zachęcał do kopania wewnątrz, aby uznać i docenić nasze własne wewnętrzne funkcjonowanie, a nasze prawdziwe natury zostały w pełni odsłonięte przed sobą nawzajem.

Poza tą sytuacją, David był mniej otwarty. W tamtym czasie był żonaty i miał czworo małych dzieci, i chociaż to małżeństwo nie funkcjonowało, nie był gotowy, aby je zakończyć. Opieraliśmy się więc przed działaniem w związku z tlącym się fizycznym przyciąganiem, które rozwinęło się między nami. W 1988 roku, zdając sobie sprawę, że jego małżeństwa nie da się uratować, David zakończył je. Pobraliśmy się w 1991 roku i od tego czasu jesteśmy razem.

Ponieważ sekretne życie Davida zostało ujawnione podczas naszego pierwszego spotkania, nie było wielkim problemem zobaczyć go w przebraniu. Wychodziliśmy z nim przebrani za Deborę na kolacje z niektórymi przyjaciółmi lub na okazjonalne weekendowe wyjazdy. Dla mnie, mój mąż był „tylko crossdresserem.”

Ale, jak w każdym związku, nie wszystko było łatwe. Naszym głównym wyzwaniem (nie zważając na pasierbów i byłych małżonków) było nasze życie seksualne; a konkretnie wyniszczenie, jakiego doświadczał David, gdy czas Debory dobiegał końca. Byłam zachwycona powrotem mojego mężczyzny; jego męska osobowość była niezwykle męska – i to mi się podobało. Ale David nie czuł się w ten sposób.

Jako otwarta, żądna przygód kobieta, czułam się komfortowo z jakimikolwiek fantazjami, które się pojawiały. Ale czasami chciałam czegoś bardziej tradycyjnego niż mężczyzna w koszuli nocnej idący ze mną do łóżka. Pytałam, czy David mógłby od czasu do czasu być po prostu Davidem. To wywoływało konflikt i nieodmiennie prowadziło go w dół spirali. Zwykle w ciągu kilku dni David znajdował sposób, żeby do mnie podejść i kochaliśmy się tak, jak ja chciałam. Wtedy wszystko byłoby dobrze…dopóki cykl się nie powtórzył.

Prawdopodobnie oboje byliśmy w zaprzeczeniu co do wielkości jego potrzeby bycia postrzeganym jako kobieta.

Punkt przełomowy nastąpił jesienią 2009 roku, kiedy David ponownie rozważał nowego terapeutę, inny lek antydepresyjny, jakąś eksperymentalną metodę na zaakceptowanie żalu związanego z życiem w kłamstwie. Jak zwykle opłakiwał ten proces, ale stało się coś niezwykłego; zaszokowałam nas oboje mówiąc: „Czas zrobić coś innego.”

Zasugerowałam, żebyśmy porozmawiali z endokrynologiem. To był pierwszy krok w kierunku rozwiązania jego 60-letniej walki i początek poszukiwań, by uhonorować wewnętrzną kobietę. Zrozumiałam, że mój ukochany nigdy nie będzie szczęśliwy jako mężczyzna, ale wiedziałam też, że nie mogę zobowiązać się do pozostania w naszym małżeństwie, dopóki nie doświadczę naszego nowego, odmienionego życia. Wyraziłam mu to jasno, nie grożąc ani nie wymuszając, ale po prostu dzieląc się tym szczerze, ponieważ to była moja prawda.

Następne dwa lata były dla mnie przejażdżką kolejką górską. David wiele razy mówił mi: „Natychmiast to przerwę, jeśli to oznacza utratę ciebie”. Chociaż byłam wzruszona jego gotowością do porzucenia tego marzenia, wiedziałam, że pozostanie żoną nieszczęśliwego, nieautentycznego mężczyzny było niemożliwe. Musiał posunąć się do przodu ze swoją przemianą, ale ja nadal nie wiedziałam, czy będę w stanie pozostać jego żoną, kiedy już to zrobi. Żyliśmy w tym dwuznacznym stanie przez ponad dwa lata, aż zdałam sobie sprawę, że należymy do siebie, niezależnie od wszystkiego.

Odkąd Debora formalnie przyszła na świat w październiku 2011 roku, była bezustannie szczęśliwa. Zaakceptowałem to nasze nowe życie, nawet jeśli nie jest ono spełnieniem moich marzeń – jest z pewnością jej. To życie, o którym myślała, że będzie jej umykać na zawsze, a ja mogłem ją wspierać, gdy je urzeczywistniała. Z tego powodu nasze małżeństwo jest jednym z moich największych życiowych osiągnięć.

Leslie Hilburn Fabian jest klinicznym pracownikiem socjalnym i autorką książki My Husband’s a Woman Now: A Shared Journey of Transition and Love. Ona i Deborah dzielą swój dom z Gracie, psem o wątpliwym pochodzeniu.

Zainspirowani? Obejrzyj, jak Caitlyn Jenner wychodzi do świata:

.