Girl Talk to cotygodniowe spojrzenie na kobiety w filmie – przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.

Nota redaktora: Ten post zawiera pewne spoilery do „Mission: Impossible – Fallout.”

To podstawowa zasada każdego szpiega, nawet tego z filmów: nigdy nie zbliżaj się do nikogo za bardzo, aby nie został wykorzystany przeciwko tobie. Przez pierwsze dwa filmy z serii „Mission: Impossible”, agent IMF Ethan Hunt (Tom Cruise) nie miał większych problemów z przestrzeganiem tej zasady. Superszpieg miał rodaków (jak długoletni współpracownik Ving Rhames) i niejasne zainteresowania miłosne (Emmanuelle Béart w pierwszym filmie i Thandie Newton w drugim), a jego troska o nich często go oślepiała (pamiętacie, kiedy grana przez Béart Claire Phelps go zdradziła?), ale był wyszkolonym profesjonalistą, który ruszył dalej, gdy kule przestały latać.

Pierwsze dwa filmy z serii zgrabnie zawijały swoje główne wątki fabularne i misje, pozwalając Ethanowi zacząć od nowa z następnym. Zmieniło się to w „Mission: Impossible III”, w którym nie tylko ujawniono, że Ethan opuścił IMF, ale także, że jego nowe życie zawiera… narzeczoną? Jako bystra pielęgniarka Julia Meade, Michelle Monaghan była pierwszą miłością, która przetrwała w kolejnych filmach, ale jej pozostała rola we franczyzie służyła jedynie podkreśleniu dziwnego traktowania przez serię jej głównych pań, nawet tak zdolnych jak Julia.

Szósty film we franczyzie, „Mission: Impossible – Fallout” wreszcie naprawia krzywdy wyrządzone Julii w trakcie jej franczyzowego łuku, przeciągającego się procesu, w którym najpierw nie wiedziano, co z nią zrobić, a potem używano jej tylko jako punktu nacisku, by zranić Ethana. To może być śmiertelne dla szpiega, aby zbliżyć się do kogoś, ale to kobiety, które ucierpiały w procesie.

W „Mission: Impossible III”, Julia została zmuszona do pogodzenia się z przeszłym życiem jej narzeczonego jako niebezpiecznego międzynarodowego szpiega, a następnie została wykorzystana jako sposób na przynętę Ethana przez złoczyńców, zanim w końcu nauczyła się bronić. To był zniewalający nowy kierunek dla postaci, a film J.J. Abramsa zawierał nawet szczęśliwe zakończenie – para wyruszyła w podróż poślubną. Ethan Hunt mógł naruszyć pierwszą zasadę szpiegostwa, ale film wskazywał na możliwość, że Julia może dołączyć do niego w jego przygodach jako siłę, a nie słabość.

„Mission: Impossible – Rogue Nation”

Oddly enough, drugi film również zakończył się z Ethanem sparowanym z silną folią, w postaci Newton’s Nyah Nordoff-Hall. Jednak ona nie powróciła i wydawało się, że franczyza zmierza do typowego leczenia dziewczyny Bonda: fajne panie, które pojawiają się na jeden film i nigdy więcej nie są widziane. Czwarty film wprowadził swoje własne kobiece postaci, w tym Paulę Patton jako Jane Carter i Leę Seydoux jako Sabine Moreau, obie oczywiste odpowiedniki dziewczyn Bonda (obie powabne i inteligentne, jedna zła, druga dobra). One również zostały zapomniane.

As for Julia, she lingered – but only in the margins. Podczas gdy „M:III” zakończył się z nią jako Beretta-toting badass, ona od tego czasu stała się odpowiedzialnością dla Ethana, damsel in distress trotted out kiedy on potrzebuje zastrzyk emocji i motywacji. „Ghost Protocol” był w dużej mierze zbudowany wokół znaczenia Julii dla Ethana, ale jest ona siłą bez wyrazu. Akcja filmu rozpoczyna się kilka lat po ich szczęśliwym miesiącu miodowym, ale Julia zginęła (poza kadrem) z rąk oddziału zabójców, który miał na celu Ethana. Nowo wprowadzony analityk wywiadu William Brandt (Jeremy Renner) jest również osłabiony przez jej śmierć, został przydzielony do potajemnej ochrony Hunts, a następnie czuł się tak strasznie o śmierci Julii, że rzucił bycie agentem Field.

Później, film ujawnia, że śmierć Julii była wszystko wielki podstęp, a ona jest rzeczywiście w porządku. Jednak w żadnym momencie Julia nie dostaje mówić za siebie, otrzymuje tylko nieakredytowane, nie-dialogu cameo i film kończy się Ethan i Julia wpatrując się bez słowa na siebie przez zatłoczonej przestrzeni publicznej. Ona nadal jest wyraźnie zdenerwowany nad koniecznością sfałszowania jej własnej śmierci (i trwale rozstanie z mężem), ale wszystko Monaghan dostaje do zrobienia jest spojrzeć smutno na Ethan przed fading away.

Read More: Tom Cruise’s Most Insane 'Mission: Impossible – Fallout’ Stunts, Broken Down by Director Christopher McQuarrie

W „Mission: Impossible – Rogue Nation” Julia zostaje wspomniana mimochodem (najwyraźniej nadal ma się dobrze), ale nie odgrywa żadnej roli w fabule. Ethan pozostaje prześladowany przez ich rozstanie, nawet po wprowadzeniu kolejnej wspaniałej głównej damy tej serii, tajnej agentki MI6 Ilsy Faust (Rebecca Ferguson). Jako zdrajczyni, która stała się sprzymierzeńcem, Ilsa jest potężną wojowniczką (zabija człowieka, ściskając go na śmierć udami) i jest równa Ethanowi w szpiegowskich sztuczkach. Jest jego partnerką, taką, jaką początkowo miała być Julia. A jednak, gdy prosi go, by z nią uciekł, odmawia.

Mimo to, reżyser i scenarzysta Christopher McQuarrie sprowadził ją z powrotem do „Mission: Impossible – Fallout”. I czyniąc to, McQuarrie’emu udaje się rozwiązać wieloletnie problemy z wiodącą damą: W filmie pojawiają się Julia i Ilsa, i wykorzystuje najbardziej przekonujące elementy ich wcześniejszych występów, aby doprowadzić do zakończenia jednej z nich i jednocześnie rozpocząć nowy etap dla drugiej. (Bonus: Nie rywalizują ze sobą i sprawiają wrażenie, jakby mogły być przyjaciółkami w innym, nie-szpiegowskim świecie.)

Jeszcze lepsze jest to, że film McQuarrie’ego nie tylko wiąże długo nierozwiązane wątki (Co stanie się z Julią? Co jest z Ilsą i Ethanem?), ale także eksploduje koncepcję, że troska o ludzi jest zła (lub przynajmniej niebezpieczna); zamiast tego jest to największa siła Ethana. Nie wydarzyłoby się to bez Julii czy Ilsy, a „Fallout” jest pierwszym filmem, który przyznaje to w satysfakcjonujący sposób. To kolejna zasada, którą powinien znać każdy szpieg: Każdy musi czasem złamać zasady.

„Mission: Impossible – Fallout” jest w kinach od dziś.