Wprowadzenie filmu fabularnego na SXSW to duże osiągnięcie dla niezależnego filmowca. Jest to ważna cegiełka w kierunku pełnoetatowej kariery w branży, ale dla wielu nie jest to osiągnięcie, które samo w sobie jest w stanie opłacić rachunki. IndieWire zapytał 30 reżyserów, którzy zaprezentowali scenariuszowe filmy fabularne w jednej z czterech kategorii SXSW 2019 (Midnighters, Narrative Spotlight, Narrative Feature Competition i Visions), jak zarabiają na życie, kiedy nie kręcą filmów niezależnych? Oto, co mieli do powiedzenia.

Sandy K Boone („J.R. 'Bob’ Dobbs and The Church of the SubGenius”): Jestem licencjonowanym pośrednikiem w obrocie nieruchomościami i od ponad 30 lat sprzedaję luksusowe nieruchomości na co dzień.

Travis Stevens („Girl on the Third Floor”): Od 2010 roku mam szczęście płacić czynsz, produkując niezależne filmy.

Emily Ting („Go Back to China”): Przez ostatnie 12 lat pracowałam jako dyrektor kreatywny w firmie zabawkarskiej mojej rodziny. Film jest właściwie oparty na tym doświadczeniu!

Alex Thompson („Saint Frances”): Przed „Saint Frances” produkowałem filmy niezależne i stale pracowałem na planie jako asystent operatora, a w końcu także jako asystent reżysera – przeszedłem z produkcji. Obecnie zajmuję się reżyserią, produkcją i montażem projektów komercyjnych i narracyjnych, a także nauczaniem produkcji, reżyserii i aktorstwa na planie w szkołach w rejonie Chicago i na mojej macierzystej uczelni, DePauw. Prowadzę również – i to chyba najbardziej znamienne – klub filmowy w Highland Park, którego kilku członków angażuje się teraz w branży na dużą skalę. Nigdy nie wiadomo, jakie ambicje rodzą się na zapleczu w Panera.

Numa Perrier („Jezebel”): Pracuję jako pisarka i aktorka – jestem powracającą gościnną gwiazdą w tym sezonie „SMILF” Showtime’a. Zawsze jestem w jakimś stanie produkcji przed lub za kamerą, niezależnie od tego, czy jest to mój własny projekt, który tworzę/rozwijam, czy współpracuję z innymi.

Elizabeth Sankey („Komedia romantyczna”): Jestem muzykiem w londyńskim zespole o nazwie Summer Camp. Piszę też i działam.

Stephen Cedars & Benji Kleiman („Snatchers”): Spędzamy cały nasz czas i pieniądze w kawiarniach pisząc następny album! Przez większość naszego dorosłego życia nie było tak dobrze pod względem finansowym, ale udawało nam się utrzymać dzięki dorywczym zajęciom (filmy na kanały YouTube, barista-ing) aż do stosunkowo niedawna, kiedy byliśmy w stanie w pełni poświęcić się filmowaniu.

Hilary Brougher („South Mountain”): Jestem członkiem wydziału w Columbia University’s School of the Arts MFA Film Program i obecną przewodniczącą Film Chair. Jestem nauczycielką, opiekunką i zwolenniczką nowych filmowców.

Adam Egypt Mortimer („Daniel Isn’t Real”): Udało mi się tylko wyżyć prowadząc własną małą firmę producencką Destroy All Entertainment, która zajmuje się teledyskami i małymi reklamami. Wyprodukowałem kilka filmów pełnometrażowych, szczególnie „Holidays” i to pozwoliło mi przetrwać; w okresie poprzedzającym zdjęcia do filmu zostałem zatrudniony do napisania scenariusza do dokumentu IMAX o apokaliptycznych uderzeniach asteroid, co było świetną zabawą; od lat pracuję też jako wolny strzelec nad kampaniami marketingowymi w firmie Division13. To powiedziawszy, w miesiącach poprzedzających kręcenie „Daniel Isn’t Real”… finansowo było bardzo źle.

Jeremy Teicher („Olympic Dreams”): Miałem szczęście w mojej karierze mieć partnera zarówno w pracy, jak i w życiu, Alexi Pappasa, który jest biegaczem olimpijskim. Dużą część mojego dnia zajmuje pomaganie jej w osiągnięciu sukcesu sportowego. To zdecydowanie nie jest typowa sytuacja „pracy na dzień” – dochody z filmu i z lekkoatletyki mogą być nieprzewidywalne, ale między nami dwoma byliśmy w stanie stworzyć dla siebie stabilność przez naszą wczesną karierę, a teraz udało nam się utrzymać się na nogach wystarczająco długo, aby zobaczyć, jak obie kariery rosną.

Richard Bates, Jr. („Tone-Deaf”): Pisz.

Annabelle Attanasio („Mickey and the Bear”): Zanim nakręciłam „Mickey and the Bear”, pracowałam jako aktorka telewizyjna w takich serialach jak „Bull” i „The Knick”. Ostatnie pięć miesięcy spędziłam w montażowni i kolorowni, na scenie miksowania i na sesjach nagraniowych do naszej muzyki, próbując zebrać wszystko razem na naszą premierę. Po doświadczeniach z kręcenia „Mickey” i bycia po drugiej stronie kamery, jestem dość zdeterminowana, aby pozostać po tej stronie w przyszłości.

Grace Glowicki („Tito”): Odgrywam inne role w procesie kręcenia filmu. Częściowo z konieczności finansowej, a częściowo z ciekawości, która mnie prowadziła, w końcu wplątałam się w kilka różnych aspektów filmowania. Była to jedna z najbardziej pozytywnych konsekwencji mentalności SCROUNGE, w którą naturalnie wcisnęło mnie bycie niezależnym filmowcem. Zaraz po zakończeniu „Tito” na SXSW, czuję się wdzięczny, że będę grał rolę w filmie pełnometrażowym, który tworzy producent „Tito” i współgwiazda Ben Petrie. To będzie bardzo mile widziana przerwa od tygla presji, jakim było reżyserowanie, i możliwość pełnienia bardziej pomocniczej roli w czyjejś bonanzie!

Jessica Oreck („One Man Dies a Million Times”): Prowadzenie zróżnicowanego życia poza światem filmu jest dość istotną częścią mojej egzystencji. Przez dekadę pracowałam jako docent i opiekun żywych zwierząt w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej. Spędziłem trzy lata w Niemczech jako uczeń sokolnika. Przez kilka lat pracowałem w wojskowym urzędzie pocztowym. Tworzę również animowane, edukacyjne treści dla kanałów internetowych takich jak TED. Mam też sekretne życie artysty wizualnego – pracuję nad wieloletnim, opartym na kolażach, mailartowym pamiętnikiem z podróży, zatytułowanym „From Where I Am”. Ludzie śmieją się też z mojego obsesyjnego zbierania porzuconych przedmiotów z całego świata. Pewnego dnia ta kolekcja będzie warta miliony, prawda?

Kestrin Pantera („Mother’s Little Helpers”): Reżyseruję cyfrowe seriale telewizyjne i reklamy oraz prowadzę legendarny RVIP Lounge, który jest mobilnym salonem karaoke mieszczącym się wewnątrz dostosowanego RV. RVIP Lounge jest w Austin na SXSW organizując imprezy z okazji światowej premiery „Mother’s Little Helpers”, co jest spełnieniem marzeń.

Dan Berk & Robert Olsen („Villains”): Mamy szczęście, że możemy to robić w pełnym wymiarze godzin!

Bob Byington („Frances Ferguson”): Jestem aktorem.

Andrew Hevia („Leave the Bus Through the Broken Window”): Kiedy nie robię głęboko osobistych projektów dokumentalnych o moich uczuciach i nie gubię się w centrach handlowych, jestem pełnoetatowym producentem filmowym. Mieszkam w Los Angeles i pracuję w północnoamerykańskim biurze Fabula, chilijskiej firmy produkcyjnej, która wyprodukowała nagrodzony Oscarem zagraniczny film „Fantastyczna kobieta”.”

Riley Stearns („The Art of Self-Defense”): Kiedy nie kręcę filmów, lubię trenować jiu jitsu i piec chleb. Żadne z tych hobby nie jest dochodowe, ale sprawia, że jestem szczęśliwy.

Colby Holt & Sam Probst („Pig Hag”): Sam jest edytorem cyfrowego wideo, a Colby producentem wydarzeń – oczywiście oboje wnosimy to, co robimy, do naszej wspólnej pracy nad filmem!

Ninian Doff („Boyz in the Wood”): Jestem reżyserem teledysków i reklam, a także piszę dla filmu i telewizji.

Esteve Soler, Gerard Quinto i David Torras („7 Reasons to Run Away”): Mamy różne zawody: dramatopisarz, nauczyciel i dziennikarz.

Richard Wong („Come As You Are”): Kiedy nie reżyseruję filmów niezależnych, zarabiam na życie DP filmów niezależnych. Wyreżyserowałem i zrobiłem zdjęcia do tego filmu, więc to może mnie zdyskwalifikować w tym pytaniu. Powiem jednak, że DPing przy wielu filmach niezależnych nie mógł być lepszym sposobem na przygotowanie się do podjęcia podwójnej pracy przy tak ambitnym filmie jak nasz, biorąc pod uwagę nasz budżet i harmonogram.

Flavio Alves („The Garden Left Behind”): Pracuję jako producent pomagając innym filmowcom przenieść ich wizje na duży ekran.

Tyler Nilson & Michael Schwartz („The Peanut Butter Falcon”): Piszemy, i edytujemy, i robimy reklamy.

Tom Cullen („Pink Wall”): Jestem aktorem. Moją pierwszą profesjonalną pracą jako aktor był film „Weekend” w reżyserii Andrew Haigha, który miał swoją premierę na SXSW w 2011 roku. Miałem szczęście pracować w telewizji i kinie niezależnym. „Różowa ściana” to mój debiut reżyserski.

Ricky Tollman („Run This Town”): Mam to szczęście, że udało mi się pracować w filmie nawet wtedy, gdy nie piszę ani nie reżyseruję. Produkuję projekty innych współpracowników. Mam w przygotowaniu kilka filmów, które zamierzam zrealizować jesienią 2019 i zimą 2020 roku. Wraz z moim partnerem producenckim, Randym, prowadzimy również butikową (niektórzy powiedzieliby „małą”) firmę dystrybucyjną w Kanadzie, która zbiera filmy, które uwielbiamy, a które w przeciwnym razie zagubiłyby się w dziwnym kanadyjskim krajobrazie. Pracowaliśmy już przy takich filmach jak „The Square”, „The Insult” i „Little Men”. To sposób na oglądanie filmów, które uwielbiam, w kółko i w kółko, pod przykrywką „pracy”. Kiedy nie robię żadnych z tych rzeczy, dużo czytam, więc mogę znaleźć historie takie jak ta, aby utrzymać mnie w aktywności.