Język Pāli, klasyczny i liturgiczny język buddyjskiego kanonu Theravāda, język środkowoindoaryjski pochodzenia północnoindyjskiego. Ogólnie rzecz biorąc, Pāli wydaje się być blisko spokrewniony ze staroindoaryjskimi dialektami wedyjskimi i sanskrytem, ale najwyraźniej nie wywodzi się bezpośrednio od żadnego z nich.

Read More on This Topic

Sztuki południowoazjatyckie: Literatura Pāli i Prākrit (ok. 200 p.n.e.-ad 200)

Nie bardziej niż literatura wedyjska, literatury wczesnego buddyzmu i dżinizmu mają intencję literacką. Ich teksty, napisane w dialektach…

Użycie Pāli jako buddyjskiego języka kanonicznego pojawiło się, ponieważ Buddha sprzeciwił się użyciu sanskrytu, uczonego języka, jako nośnika swoich nauk i zachęcał swoich zwolenników do używania wernakularnych dialektów. Z czasem, jego ustnie przekazywane powiedzenia rozprzestrzeniły się przez Indie na Sri Lankę (ok. III w. p.n.e.), gdzie zostały spisane w Pāli (I w. p.n.e.), języku literackim o raczej mieszanym, wernakularnym pochodzeniu. Pāli ostatecznie stał się czczonym, standardowym i międzynarodowym językiem. Język i kanon Theravādy znany jako Tipiṭaka (sanskryt: Tripiṭaka) zostały wprowadzone do Myanmaru (Birmy), Tajlandii, Kambodży, Laosu i Wietnamu. Pāli wymarło jako język literacki w kontynentalnych Indiach w XIV wieku, ale przetrwało gdzie indziej aż do XVIII wieku.