Języki wielorybów są mniej muskularne, ale uważa się, że są bardziej elastyczne niż u innych ssaków. Kiedy płetwal błękitny otwiera usta w pobliżu ławicy kryla, woda tryska do środka. Język jest wtedy popychany w kierunku dna jamy gębowej i pod wpływem ciśnienia obraca się do tyłu, jak palec rękawiczki, tworząc kieszeń, która może pomieścić wodę. Ciśnienie powoduje również pęcznienie jamy gębowej wokół rowków brzusznych, które pokrywają brzuszną powierzchnię wieloryba od przodu szczęki do pępka. U rorków nerwy w języku i ścianach jamy ustnej są wyjątkowe: ich zdolność do rozciągania się pozwala im na podwojenie długości bez trzaskania! To właśnie pozwala im wchłonąć tak dużo wody, do 90 ton w przypadku wieloryba błękitnego, zwierzęcia, które osiąga wagę od 50 do 110 ton.

Język może również odgrywać rolę w wydalaniu wody. Po powrocie do pozycji wyjściowej, język i rowki brzuszne zmniejszają objętość jamy gębowej. Woda jest wtedy szybko wypychana z jamy gębowej przez fiszbiny, struktury przypominające filtr, które pozwalają wielorybowi zachować tylko to, co może być zjedzone. W jaki sposób ofiary są przenoszone z przedniej części jamy gębowej w pobliże fiszbinów do przełyku? Mechanizm ten jest wciąż słabo poznany, ale po raz kolejny język z pewnością ma do odegrania pewną rolę.