Kochanie się nie ma prawie nic wspólnego z seksem.

Seks to prosta czynność wykonywana m.in. przez pachydermy, naczelne i koniowate (czyli świnie, ludzi i osły), polegająca na tym, że narząd płciowy samca wprowadza płyn zapładniający do jamy płciowej samicy.

Miłość, z drugiej strony, jest rozkosznym dobrowolnym szaleństwem, któremu oddają się jednorożce, pegazy i smoki (tj. czyści kochankowie, samotni uciekinierzy i przestraszeni cudzołożnicy), między innymi, przez które podejmują bardzo długie wyprawy na nieznane kontynenty, które wszyscy mamy na i pod skórą.
Miłość to coś więcej niż przyjmowanie lub dostarczanie płynów o lepkiej konsystencji i kwaśnym smaku. Jest tym, co ją otacza, co ją poprzedza i kontynuuje. A zaczyna się to na długo przed wejściem do pokoju, na długo przed zajęciem miejsca w łóżku.
Zaczynasz kochać się spojrzeniem i głosem. A kiedy to nie wystarcza, kontynuujesz z każdym neuronem, z każdym nerwem, z każdą tętnicą, z ciepłem warg, z czułością opuszków palców, z niepokojem paznokci, z krystaliczną wilgocią koniuszka języka, i w końcu kochasz się z każdym skrawkiem pamięci, z każdym skurczem serca, z każdym rozkurczem, z każdą frustracją i pragnieniem.
Kochać się to używać seksu, aby rozpadać się na kilka chwil i odbudowywać się na nowo.

Seks jest aktem natury. Niezbędne dla zapewnienia ciągłości gatunku.

Miłość natomiast jest wytworem ludzkiej wrażliwości. Nie ma żadnego praktycznego celu… tak jak muzyka, poezja i piłka nożna.

Seks, z drugiej strony, jest tworem ludzkiej wrażliwości.