Wśród wszystkich trudności, o których planuję pisać na tym blogu, ta może być najczęstsza. Myślenie jest tym, co ludzie robią. To jest to, kim jesteśmy. Ale czasami, to dostaje lepszy z nas. Oficjalna nazwa dla tego jest Uogólnione Zaburzenie Lękowe.

Na bardzo podstawowym poziomie, myślimy, ponieważ rozgryzanie rzeczy poprawia nasze życie i nasze szanse na przeżycie. Więc selekcja naturalna doprowadziła to do szczytu: homo sapiens, „ludzie, myśliciele”. Czasami jednak myślę, że powinniśmy być nazywani homo anxietudo…

Jak już pewnie wiecie, lubię myśleć o problemach psychologicznych w kategoriach tego, dlaczego natura zbudowała taki system na pierwszym miejscu. Tutaj myślę, że to, co się stało, to system lękowy zbudowany dla „lęku sytuacyjnego” (zobacz mój poprzedni post). Co natura nie przewidziała, jednak, była wyobraźnia lub co psychoterapeuci nazywają „fantazji.”

Wszystkie zwierzęta z wyjątkiem ludzi żyją w tu i teraz, a ich umysły są prawie wyłącznie koncentruje się na tym, co jest naprawdę przed nimi. Jeśli natkną się na sytuację, która przypomina inną sytuację, która spowodowała problem, doświadczą niepokoju i unikną tej sytuacji.

Niezwykła w świecie jest ludzka zdolność do wyobrażania sobie rzeczy, które się nie dzieją. Te wyobrażenia mogą przyjść wraz z całymi scenariuszami, w zasadzie cały film w naszych głowach. Jest to bardzo przydatne, jeśli dokonujemy dokładnego przewidywania czegoś, co jest przynajmniej w pewnym stopniu prawdopodobne, że się wydarzy. Możemy zatem zrobić lepiej niż inne zwierzęta na ochronę siebie z sytuacji, ponieważ możemy podjąć kroki, aby uniknąć rzeczy, które nie są jeszcze dzieje.

Niektórzy ludzie chociaż wydają się urodzić z wyższym poziomem lęku. Niektórzy mieli życie wypełnione kłopotami, które pozostawiły ich zaprogramowanych, aby oczekiwać kłopotów, nawet jeśli nie są już w niespokojnym środowisku, w którym dorastali. Czasami rzeczywiście mamy do czynienia z realną sytuacją, ale próbując ją przemyśleć, zaczynamy fantazjować o rzeczach, które mogłyby się wydarzyć, ale wcale nie są prawdopodobne. Możemy się skupić na katastrofach i najgorszych scenariuszach.

Następny krok jest tym, co naprawdę powoduje kłopoty. Reagujemy z pełnymi emocjami na nasze fantazje; z takim samym poziomem uczuć, jak gdyby sytuacja była prawdziwa. Pomyśl o tym, jak reagujemy na filmy. Wiemy, że nie są prawdziwe, a mimo to obgryzamy paznokcie, siedzimy na krawędzi fotela, płaczemy lub wiwatujemy.

Jako osoby rozwiązujące problemy, próbujemy myśleć o rozwiązaniach dla tych wyimaginowanych scenariuszy. Myślenie o tym jednak, często tylko tworzy więcej niepokoju, a nie rozwiązań. To wtedy napędza więcej niespokojnych fantazji, które czynią nas bardziej niespokojnymi, wprawiając w ruch błędne koło, które może trwać przez wiele dni lub dłużej; może całe życie.

Niestety, jak na ironię, większość rzeczy, o które się martwimy, nigdy nie przechodzi. A rzeczy, które się zdarzają, często nie są tymi, o które martwiliśmy się w pierwszej kolejności. „Żaden plan bitwy nie przetrwa spotkania z wrogiem.” Lub, w cytacie często błędnie przypisywane do Marka Twaina, „Żyłem straszne życie … większość z nich nigdy się nie stało.”

Więc co można zrobić? Istnieje pewien rodzaj psychoterapii znany jako terapia poznawczo-behawioralna lub CBT. W szczególności prosi ludzi o zwrócenie uwagi na to, co myślą i co mówią do siebie. Następnie pomaga im zbadać te myśli, poszukać dowodów, że są one dokładne lub niedokładne, i nauczyć się rozpoznawać charakterystyczne „błędy poznawcze”, które popełniają. Następnie pomaga im wymyślić alternatywne narracje, które nie są jedynie „radosną gadką”, ale prawnie lepszymi sposobami myślenia o tym.

Mindfulness jest kolejnym ważnym podejściem. Jest to pomysł, który jest wyrażony w powiedzeniach takich jak „nie zapomnij pachnieć różami”, a także w filozofii wschodniej, jogi i medytacji. Podstawową ideą jest przekierowanie myśli z dala od martwienia się o przyszłość lub żałowania przeszłości i skupienie się na tym, co tu i teraz. Myśl tylko o tym, co robisz w tej chwili. Jeśli nic nie robisz, skup się na swoim otoczeniu. Joga oddychania jest pokrewną techniką. Tutaj bierzesz głębokie oddechy, które zaczynają się w brzuchu i sięgają aż do czubków ramion. Podczas wykonywania tej czynności starasz się myśleć tylko o oddechu. Nie możesz nakazać, aby twój umysł był pusty, ale możesz skupić się na czymś prostym i powtarzalnym, jak oddychanie. Medytacja jest zasadniczo robi to dla dłuższych okresów czasu, ale często tylko dziesięć powolne, głębokie oddechy zrobi wiele, aby uspokoić niepokój.

W dodatku, leki pierwotnie przeznaczone do depresji, SSRI (Prozac, Paxil, Zoloft, Lexapro, Effexor, Cymbalta, i inne), są również w stanie obniżyć podstawowy poziom niepokoju, który bierze dużo pary z tego zjawiska. Leki te są profilaktyczne, ale muszą być przyjmowane codziennie, aby były skuteczne. Jak z każdym lekiem, mogą mieć skutki uboczne, które są na szczęście łagodne i rzadkie, ale obejmują rzeczy jak senność, bóle głowy, rozstrój żołądka i dysfunkcji seksualnej.

Leki, które wydają się być najczęściej przepisywane, są również w mojej opinii, najbardziej problematyczne. Benzodiazepiny (Ativan, Xanax, Klonopin, Valium) wszystkie są uzależniające. Jeśli podasz uzależniający lek osobie z przewlekłą chorobą, nie potrzeba naukowca, aby przewidzieć, że skończy się to tolerancją na działanie leku i uzależnieniem. Ponadto, o ile nie chcesz być stale pod wpływem tych leków, które mają wiele cech wspólnych z alkoholem, będziesz je przyjmował dopiero wtedy, gdy już staniesz się niespokojny. Dlatego generalnie wolimy SSRI, ponieważ są one zapobiegawcze.

Jasno widać, że jest rola dla „w razie potrzeby”, nie uzależniające alternatywy dla tych leków, i są niektóre, w tym hydroksyzyna, Neurontin, BuSpar, i bardzo niskie dawki „antypsychotyków”. Skuteczność tych środków jest zmienna, ale jeśli działają, masz trwałe, nie uzależniające rozwiązanie.

Pomimo, że możemy nigdy całkowicie nie uwolnić się od zmartwień, z pewnością możemy zrobić wiele, aby je kontrolować.

Zapytaj o konsultację TMS

.