Tarło rzutowe jest formą rozmnażania płciowego stosowaną przez wiele wodnych zwierząt bezkręgowych. Miliardy gamet (połączenie plemnika i jaja) są wypluwane do otaczającego środowiska oceanu.

Większość z tych zwierząt jest albo osiadła, albo porusza się bardzo wolno. Roztocze oznacza, że są one przytwierdzone do podłoża w norze, muszli, powłoce lub innym rodzaju osłony, która uniemożliwia im poruszanie się. Dorosły ruch nie jest głównym czynnikiem dla tych stworzeń. Ponieważ żyją w środowisku wodnym, który służy jako dogodny środek, rozgłaszanie tarła jest udana strategia reprodukcji seksualnej.

Sukces rozgłaszania

Wyrzucanie swoich genetycznych odcisków do świata bez opieki dla czy spełniają one odpowiedni odpowiednik byłoby nierozsądne rzeczy dla każdej mamy zrobić. Obowiązki macierzyńskie są minimalne u tarlaków rozproszonych, ale czas uwolnienia gamet jest jednym z najważniejszych aspektów dla sukcesu reprodukcyjnego każdego osobnika.

Sukces tarła rozproszonego wymaga uważności na szeroki zakres cech środowiskowych. Najlepsze strategie biorą pod uwagę wiele czynników:

• dostępność potencjalnych kolegów, którzy również są gotowi do rozrodu
• prądy
• pływy
• gęstość drapieżników
• temperatura wody

.

• gęstość potencjalnych partnerów
• gęstość potencjalnych konkurentów

Tarło rozproszone z pewnością brzmi jak skuteczny sposób na wykonanie pracy. Jednak reprodukcja jest mniej udane, jeśli gęstości gamet stają się zbyt wysokie. Jaja, które wchodzą w kontakt ze zbyt dużą ilością plemników, mogą być podatne na polispermię, czyli wielokrotne zapłodnienie, co czyni je bezużytecznymi. Z drugiej strony, jaja, które nie wejdą w kontakt z odpowiednim plemnikiem, pozostaną niezapłodnione.

Ten post jest fragmentem mojej książki „Wild Moms: Motherhood in the Animal Kingdom.”

.