Niektóre głosy są wysokie. Niektóre głosy są niskie. Niektóre głosy mają niesamowitą zwinność. Niektóre głosy są bogate i ciężkie. Niektóre głosy są trudne do sklasyfikowania!

Spektrum ludzkiego głosu śpiewającego jest bardzo szerokie. To sprawia, że każdy głos jest wyjątkowy, ale także sprawia, że jest trudny do zarządzania dla kompozytorów. Kompozytor myśli o głosie głównie w trzech kategoriach: jego specyficzny zakres głosu, jego tembr głosu (to jest barwa głosu, czy jest on na przykład miękki lub twardy, drzewny lub metaliczny) i jego ciężar wokalny (czy głos jest lekki czy ciężki).

W europejskiej tradycji muzyki klasycznej opracowano systemy klasyfikacji różnych typów głosu. Klasyfikacja jest używana do powiązania głosów z potencjalnymi rolami: czy to bohater (bohaterka) czy wróg, młody czy stary, głosy są typizowane i mają tendencję do grania zawsze tego samego rodzaju postaci.

Najbardziej podstawowy system klasyfikacji opiera się na zakresie głosu, a dokładniej na zakresie, w którym głos jest najbardziej komfortowy (jego tessitura, co po włosku oznacza „tekstura”). Głosy są uszeregowane od wysokiego do niskiego. Głosy kobiece podzielone są na trzy grupy: sopran, mezzosopran i kontralt. Głosy męskie dzielą się na cztery grupy: kontratenor, tenor, baryton i bas.

Głosy żeńskie

Sopran: jest to najwyższy głos śpiewaczy, o najwyższej tessiturze. Jest to również najbardziej rozpowszechniony głos kobiecy. Soprany otrzymują znaczące role śpiewacze i często są głównymi bohaterami opery. Mogą śpiewać od środkowego C do dwóch oktaw wyżej (to jest interwał 15 pełnych nut w sumie).