Opatentowane 7 czerwca 1949 r. przez Josepha M. Schumanna, blokady bezpieczeństwa dzieci są wbudowane w tylne drzwi większości samochodów, aby zapobiec otwieraniu drzwi przez pasażerów tylnych siedzeń zarówno podczas przejazdu, jak i postoju pojazdu. Wraz z aktualizacją Kodeksu Przepisów Federalnych w 1985 r. w pojazdach sprzedawanych w USA zaczęto montować blokady bezpieczeństwa dzieci w tylnych drzwiach we wszystkich modelach. Chociaż określane jako blokady bezpieczeństwa dzieci, urządzenie to uniemożliwia działanie klamki wewnętrznej dla każdego pasażera korzystającego z wewnętrznej klamki zaangażowanych drzwi, uniemożliwiając wyjście, chyba że tylna szyba może być opuszczona i zewnętrzny uchwyt zaangażowany, lub pasażer przenosi się do przedniego fotela kierowcy.

Blokada jest zazwyczaj włączony za pomocą małego przełącznika na krawędzi drzwi, które są dostępne tylko wtedy, gdy drzwi są otwarte. W niektórych samochodach sterowanie blokadą dziecięcą odbywa się za pomocą mechanizmu obrotowego, który może być obsługiwany wyłącznie za pomocą klucza. Taka konstrukcja zapewnia, że blokada dziecięca pozostaje na swoim miejscu, uniemożliwiając pasażerom zmianę pozycji blokady, gdy drzwi są otwarte. Po zamknięciu drzwi, sterowanie tymi dwoma mechanicznymi zamkami dziecięcymi jest całkowicie niedostępne dla pasażerów. Począwszy od 1999 r. producenci zaczęli stosować elektroniczne zamki dziecięce uruchamiane z pozycji kierowcy za pośrednictwem jednostki sterującej drzwiami, chociaż Nissan oferował ręczne, zdalnie sterowane zamki dziecięce w swoich pojazdach Pulsar/Cherry już w 1982 r.

Zgodnie z 49 CFR 571.206 S4.3.1, gdy zamek bezpieczeństwa jest włączony, „uniemożliwia działanie klamki wewnętrznej lub innego wewnętrznego elementu zwalniającego zatrzask i wymaga oddzielnych czynności w celu odblokowania drzwi i działania klamki wewnętrznej lub innego wewnętrznego elementu zwalniającego zatrzask”, skutecznie zamykając pasażerów wewnątrz pojazdu.