Bates Motel dał nam ciekawy i potrzebny finał świetnego sezonu (zaskakująco?) świetnego serialu. Choć Bates niestety został w dużej mierze zapomniany przez większość ludzi w zalewie wspaniałej telewizji w tej chwili, to niezatłoczone miejsce poniedziałek noc przynajmniej dał mu oceny na szczęście uzasadnić drugi sezon. Program zaskoczył i zachwycił sposobem, w jaki utkał swoją historię w otwarty, zawiły i pokrętny sposób, wraz z jakością obsady (w szczególności, oczywiście, Vera Farmiga), jak również jego zdolność do tworzenia niektórych przekonujących nowych postaci (Dylan i Emma), jak również fascynujących nowych sytuacji (tajemnice White Pine Bay). Bates Motel zawsze miał wskazówki, które doprowadzą do filmu, na którym został oparty, ale zapisane największy ukłon aż do ostatniej sceny w tym finale, i słusznie. Hit skok dla dlaczego „nie w moim mieście, ty kawałku gówna!”

Jako złoczyńca, Abernathy nigdy nie był zbudowany tak, by mieć wystarczający wpływ emocjonalny lub strach poza kilkoma przerażającymi zwrotami. Jego nadejście i upadek wszystko wydawało się pospiesznie, choć w typowym Bates Motel switcheroo, to było świetne, aby zobaczyć Romero nie tylko go zabić, ale fałszywe nas nad jego własnych intencji dotyczących miasta i Norma. Romero miał wielki łuk charakteru w całym sezonie, od bycia głównym antagonistą Normy do bycia niepewnym sojusznikiem, kiedy wyczyścił Normę za śmierć Shelby. To było całkowicie wiarygodne, biorąc pod uwagę miasto i to, co widzieliśmy z Romero, że jego oryginalna mowa do Abernathy był prawdziwy: chciał w, i chciał, aby być wypłacane za to. Skręt, że to wszystko było sztuczką, aby zdobyć zaufanie Abernathy’ego na tyle, by go zabić, był prawdziwym szokiem. Romero wciąż jest w szarości, ale naprawdę zależy mu na tym mieście (przynajmniej, o ile… trawka jest ok, chińskie niewolnice seksualne nie).

Więc Norman uniknął kuli ponownie, pomimo jej przygotowania do walki. Vera Farmiga może mieć jej najlepszy odcinek jeszcze, gdzie poszedł od bycia giddy dziewczyna z Dylan, strzelanie z pistoletu, do czołgania się przez noc do ataku Abernathy, do lie-filled niespokojny spotkanie z terapeutą, do bycia emocjonalnie surowe i otwarte o jej brata nadużycia.

W przypadku, gdy ktoś kupił „moja mama i tata byli idealni, ale przysięgam, że nie pamiętam nic z dzieciństwa” historia, że Norma spun dla terapeuty, jej scena z Emmą przypomniał nam o tej paskudnej blizny na jej udzie, które Norma szczotkowane off jako bycie z wypadku w dzieciństwie (to samo dzieciństwo ona „nie może sobie przypomnieć”). Blizna pojawiała się przez cały sezon i jest to świetny przykład zniuansowanej fabuły serialu. Bates Motel zazwyczaj nie zrzuca wszystkiego na widzów, ale odwołuje się do rzeczy, o których opowiadał wcześniej w sezonie, nawet tak małych jak blizna.

Norma przyznająca się do swojej prawdziwej historii była ważnym momentem dla jej postaci, nie tylko w jej mówieniu komuś prawdy o sobie (w ten sposób przypominała mi bardzo Dona Drapera z Mad Men), ale także w wyjaśnianiu niektórych z jej neuroz, jak również jej dziwnej relacji z Normanem. Zawsze było coś lekko kazirodczy o ich interakcji, a słysząc historię Norma kazirodczych nadużyć z rąk brata ustawia mnóstwo paszę dla fotela psychiatrów. Ale było to również integralną częścią doprowadzenia Normana do szału, który zdefiniuje jego charakter.

„Midnight” wykonał świetną robotę łącząc historie z całego sezonu, aby kulminować w momencie, na który czekaliśmy od premiery. Wściekłość Normana na Bradleya (i jej przyjaźń z jego bratem), bycie napadniętym przez jej chłopaka, przyznanie się matki do historii kazirodztwa tuż przed tańcem, którego już się obawiał, porzucenie go przez Emmę … wszystko to były wątki, które były na miejscu przez cały sezon, a ostatni kawałek, panna Watson, doprowadził je do głowy.

Przez cały sezon, panna Watson miała dziwny związek z Normanem, który nie był jawny (aż do „Midnight”), ale był jednak wątpliwy, zwłaszcza jeśli chodzi o składanie jego historii. Norman bawił się z zaciemnieniami wściekłości przez cały sezon — od ataku na swojego ojca do ataków na Keitha Summersa i jego brata, z których dwa zostały wykończone przez Normę. Choć Norman miał wściekłość, by zabić Bradleya, ona poskromiła go uściskiem, ale panna Watson najwyraźniej nie miała tyle szczęścia. (HeadNorma ma agendę i moralność, która sprowadza się do, „zabić dziwki!”) Przypuszczam, że może być pewne niejasności z „Eric”, z którym walczyła przez telefon, ale myślę, że będzie on używany jako kozioł ofiarny Normana w przyszłym sezonie. W międzyczasie wydaje się jasne, że Norman w końcu „złamał zło” i popełnił morderstwo, które nie miało nic wspólnego z zemstą czy samoobroną. Panie i Panowie, Norman Bates.

Ocena odcinka: A

Ocena sezonu: A

Musings and Miscellanea:

— The show has always been wonderfully atmospheric, but the soft lightning in this particular episode was fantastic.

— „Żartujesz sobie ze mnie? Nie znasz mojego imienia?” – Norma

— Ciekawe, że po raz pierwszy widzieliśmy siostrę Keitha – Maggie. Ciekawe, czy jeszcze wróci.

— Jak Romero zdobył torbę?

— Norma Bates: urocza, ale stuknięta pani, która prowadzi motel.

— Dylan uratował dzień ze skarpetkami i próbował przekonać Normana, że z Bradleyem nic się nie dzieje, ale, niestety. Przynajmniej Norman go nie zabił!

— Biedna Emma. Jest taka urocza, a jej sukienka była piękna.

— Tańce w szkole średniej w telewizji są zawsze o wiele bardziej wyszukane niż w prawdziwym życiu.

— Kazirodztwo, teraz czas na tańce!

— „Oto francuski tost! Potrzebuję broni” – Norma

— Dylan miał rację, nigdy nie chciałabym być w pobliżu Normy z bronią.

— Norma: „Przepraszam.” Guy: „Chyba…” Norma: „Wal się, gówniarzu!”

— Gdzie jest ta chińska dziewczyna, która uciekła????

— Żegnaj Bates Motel, będę za tobą tęsknić aż do twojego powrotu w przyszłym roku.