Abdülmecid II, (ur. 30 maja 1868, Konstantynopol, Imperium Osmańskie – zm. 23 sierpnia 1944, Paryż, Francja), ostatni kalif i książę koronny z dynastii Osmanów w Turcji.

Podążając za osmańskim zwyczajem, Abdülmecid został zamknięty w pałacu do 40 roku życia, podczas którego panował jego ojciec, Abdülaziz, i trzech jego kuzynów. Gdy w 1918 r. jego czwarty kuzyn objął tron jako Mehmed VI, Abdülmecid został księciem koronnym. Został wybrany na kalifa przez Wielkie Zgromadzenie Narodowe 18 listopada 1922 r., po zniesieniu sułtanatu, i stracił tytuł księcia koronnego po tym, jak Mehmed opuścił Konstantynopol po przejęciu władzy przez Mustafę Kemala (Atatürka).

Ale kalifat został odcięty od wszelkiej władzy politycznej, Abdülmecid, człowiek łagodny i uczony, był żywym symbolem związku Turcji z islamsko-osmańską przeszłością. Siły tradycji i przeciwnicy reżimu Mustafy Kemala zjednoczyli się wokół niego. Mustafa Kemal, zdecydowany zerwać z islamską przeszłością, najpierw proklamował Republikę Turecką (29 października 1923 r.), a 3 marca 1924 r. Wielkie Zgromadzenie Narodowe zniosło kalifat. Następnego dnia Abdülmecid został wygnany.