Kompletny Zwięzły

Spis treści rozdziału

Apostołowie pracowali z wielką pilnością, szczerością i wiernością. (1-7) Ich cierpienia dla ewangelii były wielkie, ale z bogatym wsparciem. (8-12) Perspektywy wiecznej chwały powstrzymują wierzących od omdlenia pod wpływem kłopotów. (13-18)

Komentarz do 2 Kor. 4:1-7

(Czytaj 2 Kor. 4:1-7)

Najlepsi z ludzi zemdleliby, gdyby nie otrzymali miłosierdzia od Boga. A to miłosierdzie, które pomogło nam wyjść i pomóc nam, jak dotąd, możemy liczyć na to, że pomoże nam nawet do końca. Apostołowie nie mieli żadnych podłych i niegodziwych zamiarów, przykrytych uczciwymi i okazjonalnymi pretensjami. Oni nie starają się, aby ich służba służyć kolei. Szczerość lub uczciwość będzie utrzymać korzystną opinię mądrych i dobrych ludzi. Chrystus przez jego Ewangelii sprawia, że chwalebne odkrycie do umysłów ludzi. Ale projekt diabła jest, aby utrzymać ludzi w niewiedzy, a kiedy nie może utrzymać światło Ewangelii Chrystusa ze świata, on nie szczędzi wysiłków, aby utrzymać ludzi z Ewangelii, lub ustawić je przeciwko niej. Odrzucenie Ewangelii jest tutaj przypisane rozmyślnej ślepocie i niegodziwości ludzkiego serca. Self nie była sprawa lub koniec apostołów przepowiadania, głosili Chrystusa jako Jezusa, Zbawiciela i Wybawiciela, który zbawia do końca wszystkich, którzy przychodzą do Boga przez niego. Ministrowie są sługami dusz ludzkich, muszą unikać stania się sługami humorów lub żądz ludzkich. To jest przyjemne, aby zobaczyć słońce na firmamencie, ale to jest bardziej przyjemne i korzystne dla Ewangelii świecić w sercu. Jak światło było początkiem pierwszego stworzenia, tak, w nowym stworzeniu, światło Ducha jest jego pierwsze dzieło na duszy. Skarb ewangelicznego światła i łaski jest włożona do naczyń glinianych. Ministrowie Ewangelii podlegają tym samym namiętnościom i słabościom, co inni ludzie. Bóg mógł posłać aniołów, aby zapoznać się z chwalebną nauką ewangelii, lub mógł posłać najbardziej podziwianych synów ludzkich, aby nauczali narody, ale wybrał skromniejsze, słabsze naczynia, aby Jego moc była bardziej uwielbiona w podtrzymywaniu ich i w błogosławionej zmianie dokonanej przez ich służbę.

Komentarz do 2 Kor. 4:8-12

(Czytaj 2 Kor. 4:8-12)

Apostołowie byli wielkimi cierpiętnikami, jednak spotkali się z cudownym wsparciem. Wierzący mogą być opuszczeni przez swoich przyjaciół, jak również prześladowani przez wrogów, ale ich Bóg nigdy ich nie opuści ani nie porzuci. Mogą być obawy wewnątrz, jak również walki bez; jednak nie jesteśmy zniszczeni. Apostoł mówi o ich cierpieniach jako odpowiednik cierpień Chrystusa, że ludzie mogą zobaczyć moc zmartwychwstania Chrystusa, i łaski w i od żywego Jezusa. W porównaniu z nimi, inni chrześcijanie byli, nawet w tym czasie, w pomyślnych okolicznościach.

Komentarz do 2 Koryntian 4:13-18

(Czytaj 2 Koryntian 4:13-18)

Łaska wiary jest skutecznym lekarstwem przeciwko omdleniu w czasie ucisku. Oni wiedzieli, że Chrystus został wzbudzony, i że jego zmartwychwstanie było zadatkiem i zapewnieniem ich. Nadzieja tego zmartwychwstania będzie zachęcać w cierpiącym dniu, i ustawić nas powyżej strachu przed śmiercią. Ponadto, ich cierpienia były na korzyść kościoła, i do chwały Bożej. Cierpienia ministrów Chrystusa, jak również ich głoszenie i rozmowy, są dla dobra kościoła i chwały Bożej. Perspektywa wiecznego życia i szczęścia była ich wsparciem i pocieszeniem. To, co rozsądek gotów był uznać za ciężkie i długie, bolesne i uciążliwe, wiara postrzegała jako lekkie i krótkie, i tylko na chwilę. Waga wszystkich doczesnych utrapień była lekkością samą w sobie, podczas gdy chwała, która ma nadejść była substancją, ważką i trwałą ponad opis. Jeżeli apostoł mógł nazwać swoje ciężkie i długotrwałe próby lekkimi i tylko na chwilę, to czymże muszą być nasze błahe trudności! Wiara pozwala dokonać tego właściwego osądu rzeczy. Istnieją rzeczy niewidzialne, jak i te, które są widzialne. I jest między nimi ogromna różnica: rzeczy niewidzialne są wieczne, rzeczy widzialne – doczesne, czyli tymczasowe. Odwróćmy więc wzrok od rzeczy widzialnych; przestańmy szukać doczesnych korzyści lub obawiać się obecnych przykrości. Starajmy się, aby nasze przyszłe szczęście było pewne.