Ik heb de laatste tijd veel gelezen over de schrikreflex bij mensen die lijden aan paniekstoornis en agorafobie. Zoals je waarschijnlijk al vermoedde, schrikken mensen die aan deze ellendige vloek lijden sneller dan mensen die niet aan deze ellendige vloek lijden. Er is iets wat je daaraan kunt doen en de oplossing is gebaseerd op zowel mijn ervaringen als op het boeddhisme en de wetenschap.

Laten we het eerst eens hebben over enkele van de studies. Wat ze in essentie allemaal observeerden was dat sommige mensen geboren worden met snellere schrikreflexen dan anderen en dat dit fenomeen, statistisch gezien, kan leiden tot angstproblemen. Dezelfde versnelde schrikreactie kan op elk moment van het leven beginnen met een of ander trauma. Wikipedia citeert een artikel in het Journal of Abnormal Psychology over PTSS en de schrikreflex, waaruit blijkt dat niet alleen de oogknipperreactie op stimuli sneller is bij iemand die een trauma heeft opgelopen, maar dat de toestand verergert bij elk nieuw trauma.

Een Journal of Psychiatry & Neuroscience citeert een studie uit 2009 bij tieners met de diagnose “angststoornis”, waarin onderzoekers metingen gebruikten van de reactie op stimuli op basis van de oogknippersnelheid, de spierreflex en de zweetklieren. Ik zal me beperken tot de conclusie: “ASR (Autonomic System Response) is abnormaal vergroot bij jonge patiënten met een angststoornis.” Wanneer ik in dat stadium was, voelde ik me als een nerveus wrak, machteloos om er iets aan te doen.

Een persoon met een hoge schrikreactie speelt gewoon van nature vaker tikkertje met de amygdala dan een “normaal” persoon zou doen, waardoor de amygdala constant op een hoger alertheidsniveau is dan de meeste mensen ervaren. Een belangrijk ding om te weten is dat het schriksignaal rechtstreeks naar de amygdala schiet waar een snelle beslissing wordt genomen over de aard van de stimuli. Gaan we rennen? Pakken we een geïmproviseerd wapen? Klimmen we in een boom? Of realiseren we ons dat de prikkel slechts een bonzende hordeur was en gaan we verder? Hersenzaken worden erg ingewikkeld op dit punt, en omvat de rol van de hippocampus voor herinneringen.

Het volstaat te zeggen, als je agorafobisch bent, is je alarmsysteem in de war en heeft het dringend behoefte aan herprogrammering. Dat is waar mijn Un-Agoraphobic herstel programma komt in. Ja, je kunt je amygdala hertrainen zodat het niet zo snel schrikt. In de tussentijd, wat dit betekent voor agorafoben is dat elke keer als je een paniekaanval hebt, je alarmsysteem op een nog hoger alarm wordt gezet. Je lichaam verraadt je door het ergst mogelijke te doen. Hoog alarm maakt het makkelijker voor je om weer een paniekaanval te krijgen. Duh. Iedereen snapt het, behalve de amygdala, die blijkbaar dacht dat je laatste noodsituatie en daaropvolgende paniekaanval het gevolg was van een tijger. Je moet het toegeven, je hebt het gevoel dat het net zoiets engs is als een wild beest. Nu staat je alarmsysteem op de uitkijk voor meer tijgers. Zou je niet willen dat je je mond kon omdraaien en in je hersenen kon schreeuwen: “ER WAREN GEEN TIGERS!!! STOP MET ME DIT AAN TE DOEN!!!”

Helaas voor u, de amygdala werd geboren in een tijd in de geschiedenis van onze evoluerende hersenen toen alert zijn op vele vormen van gevaar betekende overleven. Alert zijn doet het nog steeds, natuurlijk, maar het kleine orgaan in het midden van de hersenen moet het wat rustiger aan doen, vind je niet? Ten eerste, ik begon te proberen NIET te reageren op dingen die me normaal zouden laten schrikken of op zijn minst mijn aandacht zouden trekken. Ik herinner me dat ik er een spelletje van maakte om te zien hoe snel ik na een schriksituatie weer normaal kon doen of kon doen alsof ik niet reageerde. Ik begon dit te doen in mijn tienerjaren, en vond het proberen om helemaal niet te reageren, gelukkig, onmogelijk. Het vertragen van mijn reactie bleek echter nuttig te zijn om mijn systeem wat af te remmen.

Toen ik het boeddhisme ontdekte, verzamelde ik veel hulpmiddelen voor mijn herstelproces. Het meest behulpzame van allemaal – “mindfulness” – stelde me in staat om mijn volledige focus te leggen op alles wat ik koos, wat hielp om mijn angstreactiesysteem te kalmeren.

De beoefening van mindfulness stelde me in staat om te beginnen met het observeren van dingen die om me heen gebeurden in plaats van op hen te reageren. Door dit de hele dag door te oefenen, kon mijn noodresponssysteem weer normaal worden: alleen te gebruiken voor absolute noodgevallen. Ik heb Boeddhistische monniken gelezen die dingen zeiden als: “Als je je handen wast, was dan je handen.” Wat dit voor jou betekent is dat je gedurende de dag al je aandacht richt op elke taak of situatie en op niets anders. Concentreer je op je omgeving en hun details. Dit voortdurende patroon van aandachtige observatie zal je schrikreactie afzwakken. Je leert te observeren en dan te reageren. Uw amygdala heeft de pauze nodig.

Mijn webpagina is gewijd aan herstel van agorafobie: unagoraphobic.com Zie je daar.