Heb je onlangs geprobeerd de hele nacht door te gaan? Het doet pijn. Een gebeurtenis die vroeger op de universiteit vaak voorkwam – dankzij studeren of feesten of middernachtwandelingen die veranderden in missies bij zonsopgang – wordt steeds slopender naarmate je ouder wordt. Het is net als je eerste loopje na een tijdje vrij: Je voelt je er misschien goed bij, maar je betaalt de volgende dag.

Tenzij je de genetisch gezegende afwijking bent die Dean Karnazes, 53, een van de bekendste hardlopers van onze tijd is.

In 1992, na een onderbreking van 15 jaar van het hardlopen, was het niet genoeg dat Karnazes’ eerste loop 30 mijl was. Het winnen van de beruchte Badwater Ultramarathon van 135 mijl door Death Valley in 120 graden hitte was niet genoeg. Evenmin het tegenovergestelde van het spectrum van menselijk lijden door een marathon te lopen naar de Zuidpool, bij -13 graden F.

Nope. Hij moest twee van de moeilijkste activiteiten van het leven combineren: hardlopen en slaap verliezen.

“Er is een dunne lijn tussen hobby en geestesziekte; menig hardloper heeft die overschreden.” – Dean Karnazes

Van 12-15 oktober 2005 rende Karnazes 350 mijl door Noord Californië zonder te stoppen. Hij stopte niet om te slapen of te eten, en – de meest verbijsterende prestatie van allemaal – hij stopte zelfs niet om een gekoelde chardonnay uit Sonoma Valley te proeven. Alles bij elkaar liep hij 80 uur en 44 minuten zonder pauze. Hij legde grond af – van San Francisco naar Bodega Bay naar Stanford University, in Palo Alto – die velen van ons zouden plannen voor een road trip van een week in een auto.

De tocht, die hem een paar teennagels kostte, omvatte 40.000 calorieën aan inname over de 3,3 (ish) dagen, vereiste schoenvervanging elke 50 mijl of zo om zijn altijd zwellende voeten tegemoet te komen, en was oorspronkelijk niet bedoeld om zo lang te zijn. Na het winnen van de Badwater in 2004, stelde Karnazes zich tot doel om de eerste loper te worden die 300 mijl aflegt zonder te stoppen. Omdat, waarom niet? Zijn aartsvijand, Pam Reed, versloeg hem eerder in 2005 door 300 mijl te lopen in 79 uur en 59 minuten. Grapje! Oh, ze liep 300 mijl non-stop, maar er is geen gedocumenteerde rivaliteit tussen Reed en Karnazes. Toch kunnen de banden tussen vredelievende, genetisch gemuteerde ultramarathonlopers op de proef worden gesteld als er een record op het spel staat. Dus gooide Karnazes nog eens 50 mijl op zijn doel alsof hij nog een crouton op een salade gooide: ain’t no big thang.

Ondanks een aantal ernstige weven en hallucineren rond mijl 300, sloot Karnazes 80 uur, 44 minuten en 350 mijl hardlopen af met een dutje.

Het volgende jaar, in 2006, deed Karnazes het rustig aan en voerde hij slapen opnieuw in zijn regime in. Hij sliep 50 nachten achter elkaar (of we nemen aan dat hij sliep), tussen de uren overdag door, toen hij 50 marathons van drie uur (plus of min) in 50 dagen liep.

Hoe je het ook bekijkt, het record voor de langste duur van hardlopen zonder te stoppen werd in 2013 gevestigd door een Kiwi-vrouw, Kim Allan genaamd. En omdat ze dat deed door 332 keer rond hetzelfde park in Aukland te rennen, verdiende ze een officieus record voor vasthoudendheid in ons boek. Met een afstand van 310 mijl haalde Allan niet helemaal het aantal kilometers van Karnazes, maar ze overtrof zijn hardlooptijd wel met een paar uur. Ze stopte niet om te eten, slapen, of iets anders te doen dan draven gedurende 86 uur, 11 minuten.

Omdat, nogmaals, waarom niet?

Foto’s van Ultramarathonman.com