Misschien was ik te pragmatisch over zaken die geladen zijn met schuld, wrok en angst. Per slot van rekening is het veel gemakkelijker om theoretisch over het huwelijk te praten dan om het in de praktijk te brengen. Maar mijn houding is dat als mijn echtgenoot iets nodig zou hebben dat ik hem niet kan geven, ik hem niet zou beletten het elders te krijgen, zolang hij dat maar deed op een manier die ons gezin niet in gevaar brengt.

Ik veronderstel dat ik zou hopen dat zijn behoeften visuitstapjes of biertjes met vrienden zouden inhouden. Maar seks is fundamenteel. Lichamelijke intimiteit met andere mensen is essentieel voor onze gezondheid en ons welzijn. Dus hoe kunnen we zo’n behoefte ontkennen aan degene om wie we het meest geven? Als onze primaire relatie ons voedt en stabiliseert, maar intimiteit ontbeert, zouden we ons huwelijk niet hoeven te verwoesten om die intimiteit ergens anders te krijgen. Moeten we dat? Ik had geen volledige affaire met de getatoeëerde echtgenoot. We hebben misschien vier keer met elkaar geslapen in een paar jaar. Vaker spraken we elkaar aan de telefoon. Ik voelde me nooit bezitterig, alleen nieuwsgierig en blij om in zijn gezelschap te zijn.

Na onze tweede nacht samen, kon ik echter zien dat dit voor hem om meer dan seks ging; hij was wanhopig op zoek naar genegenheid. Hij zei dat hij dicht bij zijn vrouw wilde zijn, maar dat niet kon omdat ze niet voorbij hun fundamentele scheiding konden komen: gebrek aan seks, wat leidde tot een gebrek aan nabijheid, waardoor seks nog minder waarschijnlijk werd en vervolgens veranderde in wrok en schuld.

We gaan allemaal door fasen van willen en niet willen. Ik betwijfel of de meeste vrouwen seks met hun man vermijden omdat ze in het algemeen geen lichamelijk verlangen hebben; wij zijn gewoon complexere seksuele dieren. Daarom kunnen mannen een erectie krijgen van een pil, maar is er geen manier om opwinding en verlangen bij vrouwen medisch op te wekken.

Ik zeg niet dat het antwoord niet-monogamie is, wat vol risico’s en onbedoelde verwikkelingen kan zitten. Ik geloof dat het antwoord eerlijkheid en dialoog is, hoe beangstigend ook. Gebrek aan seks in het huwelijk is normaal, en dat zou niet tot schaamte en stilzwijgen moeten leiden. Op dezelfde manier hoeft een affaire niet te leiden tot het einde van een huwelijk. Wat als een affaire – of, idealiter, gewoon de drang om er een te hebben – het begin kan zijn van een noodzakelijk gesprek over seks en intimiteit?