Alpaca is een heerlijk, mals, mild smakend vlees met de helft van het verzadigde vet van rundvlees (ongeveer 3%) en een derde minder cholesterol, een laag totaal vetgehalte (6-7%), met het laagste aantal calorieën van alle vlees op het land (150 calorieën per 100 g) en slechts ongeveer een derde van die calorieën komt uit vet.

Wij hebben een grote genegenheid voor onze alpaca’s. Ze zijn intelligent, gemakkelijk te beheren, en hebben een lichte ecologische voetafdruk. Wij kweken alpaca’s omdat we van ze houden, anders zouden we het niet doen, maar aan het eind van de dag zijn het dieren en wij zijn boeren die winst willen maken met onze landbouwactiviteiten.

Een aspect van de alpacateelt dat veel potentieel heeft, is hun vlees. Alpaca’s zijn in dit opzicht fundamenteel niet anders dan enig ander landbouwdier. Ze zijn intelligent, ze zijn mooi, maar het is hun overproductie van vezel en nakomelingen die ons in staat stelt een inkomen uit hen te halen. Zoals alle vee produceren ze meer mannetjes dan we aankunnen, en beide geslachten bereiken het punt waarop ze niet langer in staat zijn om levensvatbare nakomelingen of consistent kwaliteitsvezel te produceren.

Hoewel alpaca’s een van de meest efficiënte omzetters van gras in eiwit zijn, maakt het samenspel van klimaat en bodemvruchtbaarheid het uiteindelijk riskant voor ons om te proberen steeds grotere aantallen dieren te vervoeren.

Er zijn verschillende manieren waarop alpacaboeren dit probleem aanpakken. Eén manier is om ze voor bodemprijzen te dumpen op Trade Me. Dit kan sommige boeren een beter gevoel geven over het feit dat ze ze niet zelf hoeven te doden, of het kan een snelle uitweg uit de industrie bieden voor anderen.

Maar het dumpen van alpaca’s is niet veel anders dan het dumpen van overtollige hanen aan de kant van de weg. Het devalueert de veestapel van anderen, en er is een sterk vermoeden dat het welzijn van de gedumpte dieren ook in gevaar komt.

De beste koers voor de toekomst is uit te breiden wat we al doen, markten ontwikkelen voor fokdieren en vezels, huisdieren blijven verkopen aan verantwoordelijke eigenaren, en producten met toegevoegde waarde produceren, zoals stoffen en kleding.

Maar ik zou vlees aan de vergelijking willen toevoegen. Tot nu toe hebben we het potentieel van de alpaca als landbouwdier nog niet bereikt. Sommige boeren in NZ hebben veel geld verdiend met alpaca’s door topkwaliteit dieren te fokken en ze te verkopen, anderen hebben hun vezels omgezet in producten met toegevoegde waarde en daar winstgevende markten voor gevonden.

Er is echter slechts een betrekkelijk klein aantal alpaca boeren dat hun vlees benut. Een uitzondering zijn Tessa en Peter McKay van Mesa Mills. Hun bedrijf, net buiten Hastings, levert alpacavlees als een gastronomisch product aan supermarkten, restaurants en cafés in heel NZ.

Hoe een alpaca te eten

De wetten rond het thuis doden van dieren voor vlees in Nieuw-Zeeland betekenen dat alleen de eigenaar van het dier en zijn familie het kunnen eten, en het is illegaal om het vlees aan iemand anders te verkopen, te verhandelen, of te verhandelen. Het vlees mag niet aan betalende klanten worden geserveerd, verloot of als prijs worden geschonken. Home-kill kan alleen worden uitgevoerd door de eigenaar van het dier op hun eigendom, of door het inhuren van een geregistreerde home-kill of recreatieve vangst dienstverlener.

Er zijn slechts twee slachthuizen in Nieuw-Zeeland met een vergunning om alpaca’s te doden, een in Feilding en de andere in Ashburton, en nog eens vijf dierenvoedsel abattoirs. Mijn mening, en een die door andere fokkers wordt gedeeld, is dat de vrachtkosten en de stress voor de dieren het vervoer van alpaca’s kunnen uitsluiten voor allen behalve die binnen een redelijke afstand van bestaande slachthuizen.

Alle alpaca’s die ik heb gedood, zijn twee jaar oude hele mannetjes geweest. We hebben geen koelruimte om geslachte voorraad op te hangen, dus we brengen ze naar Gary Krom van Kaimai Range Venison die ze vier tot vijf dagen in zijn koelbox hangt. Gary rekent ons ongeveer $125 om het vlees uit te benen en vacuüm te verpakken.

Wij vinden de beste combinatie voor ons rugsteaks, filet, rump en Denver steaks, vier gekruide gerolde braadstukken, nekkarbonades, en gehakt of worstjes. Van een levend gewicht van 70-75 kg, hebben we uiteindelijk ongeveer 30 kg vlees (uitgebeend). Als we 30 kg rundvlees van een vergelijkbare kwaliteit zouden moeten kopen, zouden we uitkomen op ongeveer $20/kg, dus de waarde van dat zelfgeproduceerde vlees is voor ons ongeveer $500 van één dier, als je de kosten van het slachten en verwerken ervan aftrekt.

Het vlees is mals en heeft een milde smaak. Halskarbonades kunnen taai zijn, dus we bedekken ze met water en koken ze op een laag pitje in onze slow cooker met knoflook en een mix van wortel- en andere groenten gedurende 12 uur of totdat het vlees loslaat van het bot. Op dat moment gooien we de botten weg; het vlees en de groenten kunnen zo worden gegeten of verdikt en in taarten worden verwerkt.

Denver steaks zijn een veelzijdig stuk vlees, met een iets sterkere smaak dan de fijnere stukken zoals rug, filet en rump steaks. Ze zijn heerlijk voor kebab of kunnen in blokjes worden gesneden en in roerbakgerechten worden gebruikt. Een alternatief is om het vlees in dunne plakjes te snijden, te marineren en te barbecueën, of het in Aziatische gerechten te gebruiken. Wij houden van een Koreaanse bulgogi-marinade met soja, suiker, groene ui, gehakte knoflook, sesamzaad, olie en zwarte peper.

Wij maken ook een fijn getextureerde en smakelijke alpacaburger met verse kruiden uit de tuin, een beetje meel en knoflook, wat tomatenpuree en 2-3 eieren.

Ik kan u nog niet zeggen of de kwaliteit van het vlees achteruitgaat naarmate de dieren ouder worden. Degenen die het hebben geprobeerd zeggen van niet, en als dit het geval is dan is dat zeer gelukkig voor een potentiële alpacavleesindustrie.

Hoeveel alpaca’s kunnen komen eten?

Het aantal nationale alpaca’s is tussen 2012 en 2015 met ongeveer 3000 toegenomen, tot meer dan 25.000. Maar hoe meer dieren er zijn, hoe sneller de groei; de toename van de voorraadaantallen zal waarschijnlijk een exponentieel groeipatroon volgen totdat de markt verzadigd is en het tempo van ruimen overeenkomt met het tempo van reproductie.

Bestaande slachthuizen vragen om 200 dieren per keer te doden om het de moeite waard te maken om hun dodingsketens van ander vee naar alpaca’s om te schakelen. We weten niet hoeveel alpaca’s er in een jaar beschikbaar zijn voor de slacht, maar als we ervan uitgaan dat er elk jaar 5000 dieren beschikbaar zijn voor de slacht, dat deze dieren gelijkmatig over beide eilanden verdeeld zijn, en dat de slacht gedurende zes maanden van het jaar zou plaatsvinden, dan zouden er voldoende dieren zijn om twee slachthuizen op elk eiland te bevoorraden, op voorwaarde dat de infrastructuur en de markten voorhanden zijn. Die 5000 dieren zouden ongeveer 150.000 kg vlees zonder been opleveren, wat overeenkomt met ongeveer 0,04% van de jaarlijkse vleesconsumptie van Nieuw-Zeeland. Om 1% te leveren zouden ongeveer 120.000 alpacakarkassen nodig zijn, 24 maal de hoeveelheid dieren die momenteel beschikbaar is.

In eerste instantie lijkt de promotie van alpacavlees als een gezond alternatief voor rund- en lamsvlees een veelbelovende weg voorwaarts voor de lokale markt, maar waar het echt interessant wordt is in het astronomische potentieel voor alpacavlees internationaal. Volgens de prognoses van de OESO zal tot 2022 80% van de vraag naar vleesproductie uit ontwikkelingslanden komen.

Wat we kunnen leren van hertenboeren

Alpacaboeren zouden moeten samenwerken aan een proef – of misschien een aantal proeven – in verschillende delen van het land. Wij moeten een overeenkomst sluiten met een slachthuis en hen helpen bij het registratieproces. Vervolgens moeten wij hen op regelmatige basis voorzien van een doorvoer van voorraden om het voor hen levensvatbaar te maken. Tenslotte zouden wij markten moeten ontwikkelen voor alpacavlees en huiden.

Diegenen onder ons die betrokken zijn geweest bij de samenwerking met andere alpacaboeren om onze producten op de markt te brengen, vinden dat verenigd staan wij, verdeeld vallen wij, en voor inspiratie hoeven wij niet verder te kijken dan de binnenlandse hertenindustrie van NZ.

In 1969 werd de eerste vergunning verleend om een hertenfokkerij in Nieuw-Zeeland op te richten. In 1989 had Nieuw-Zeeland met 1,6 miljoen dieren de helft van de wereldpopulatie van gekweekte herten. De pioniers van de hertenindustrie slaagden omdat ze geloofden in hun product, innovatief waren en vastbesloten waren om samen te werken om een wereldtopresultaat te bereiken.

Sindsdien is het totale aantal herten afgenomen tot ongeveer 1,1 miljoen dieren, maar het is nog steeds levensvatbaar. In 2014 exporteerde de Nieuw-Zeelandse hertenindustrie meer dan 16 miljoen ton hertenvlees met een waarde van bijna $ 180 miljoen, maar tel daarbij op fluweel, huiden/leder en andere producten en de totale exportwaarde van de hertenindustrie bedroeg $ 241 miljoen.

Volgens het ministerie voor primaire industrieën werden de eerste alpaca’s in 1986 in Nieuw-Zeeland geïmporteerd voor de landbouw. Alpacaboeren bevinden zich in een zeer jonge bedrijfstak, maar wel een met een enorme belofte. Ik geloof dat de grootste belemmering voor de ontwikkeling van een winstgevende alpaca landbouwindustrie in Nieuw-Zeeland niet bureaucratie en bureaucratie zal zijn, maar een gebrek aan geloof in – en falen om samen te werken om de plaats van – alpaca’s als een geloofwaardig en winstgevend landbouwdier te ontwikkelen.

NZ Lifestyle Block

• Twitter
• Whats App
• Reddit
• Email