Ik had onlangs de eer een bekroond literair type te ontmoeten, een man wrang en beheerst en over het geheel genomen volkomen volwassen, die terloops verwees naar een fase in zijn twintiger jaren waarin hij “pilly” was geweest – dat wil zeggen, toen hij veel recreatieve drugs had gebruikt. Het woord had een wonderlijk kinderlijke klank, de toegevoegde y creëerde een nieuw bijvoeglijk naamwoord in de stijl van blij, boos en dwaas. Ik besefte dat mijn schrijver niet de enige was die taal op deze manier verbuigde. In de populaire sitcom Schitt’s Creek, bijvoorbeeld, spreekt een van de hoofdrolspelers, David, over een spelletjesavond die “yelly” wordt, terwijl zijn zus een liefdesrelatie als “homelessy” omschrijft. Ondertussen, terug in het echte leven, een van mijn podcast luisteraars informeerde me over een Washington, D.C., gentrifier die verklaarde dat een buurt was niet langer zo “shooty-stabby” als het ooit was geweest.

Pilly en zijn tegenhangers zijn niet alleen charmant, eenmalige neologismen; ze zijn tekenen van een bredere verschuiving in hoe Amerikanen tegenwoordig worden gegeven aan dingen te zetten. Meer en meer, volwassenen besprenkelen hun spraak met de taal van kinderen. Jonge kinderen hebben de neiging hun taal te vereenvoudigen door werkwoorden weg te laten (“Papa thuis!” kan een peuter zeggen als haar vader binnenkomt) of door woorden op een onjuiste maar begrijpelijke manier te gebruiken-voeten en bureaus komen veel voor; mijn dochter beschreef zichzelf op 3-jarige leeftijd als “een spraakzaam persoon”. De overname van sommige van deze linguïstische gewoonten door volwassenen – in de vorm van pilly en vele andere termen – heeft geleid tot een register dat we kinderpraat zouden kunnen noemen. Het is een nieuwe manier om “echt” te klinken, met een bekendheid die een tijdreiziger uit het recente jaar 2000 zou uitdagen.

Voorbeelden van kinderpraat zijn overal, als je eenmaal begint te kijken. Neem ons nieuwerwetse gebruik van het woord omdat, zoals te zien in zinnen als Ik geloof in klimaatverandering omdat de wetenschap en U leest dit artikel omdat uitstelgedrag. Zelfs 10 jaar geleden zouden dergelijke constructies hebben geklonken als een duidelijke grammaticale fout van iemand die het Engels nog aan het leren was; vandaag zijn ze zo wijdverspreid dat de American Dialect Society because tot Woord van het Jaar 2013 heeft gekroond. De retorische aantrekkingskracht is gemakkelijk te zien: Ontdaan van zijn inhoud, verandert because van een manier om iemands zaak te verduidelijken in een poenerige weigering om dat te doen. Het helpt de spreker zich te verschuilen achter de autoriteit van de x-en alle rommeligheid van een echt argument te vermijden. In veel opzichten kanaliseert het de koppigheid van het jongetje dat niets meer beweert dan “Omdat!” wanneer hem wordt gevraagd waarom hij met een Sharpie op het behang heeft gekrabbeld.

Of is het u opgevallen dat veel jonge vrouwen, om nadruk of verbazing over te brengen, zijn begonnen een uh aan hun zinnen toe te voegen? “No-uh!” “Beweeg-uh!” “Het is voor jou-uh!” De meeste volwassenen zouden dit herkennen als een gewoonte die kleine kinderen op de middelbare school ontgroeid is, maar vrouwen zijn het op volwassen leeftijd gaan toepassen – je kunt het overal tegenkomen, van de spreekstijl van de komiek Aubrey Plaza tot de plaatselijke Chipotle. Dat vrouwen met deze trend zijn begonnen is niet verwonderlijk, aangezien vrouwen gewoonlijk nieuwe constructies in een taal introduceren. En dan zijn er nog uitroepen als I’ve had all the illnesses!, wat een heerlijk koddige studente van mij me onlangs vertelde nadat ik haar had gevraagd waarom ze de les had gemist; een andere student vertelde me dat zijn vader, een veteraan-vogelwachter, “all the birds” heeft gezien. Deze formulering stamt uit een strip uit 2010 van de tekenares Allie Brosh, waarin haar personage met ingenieuze ambitie en weinig resultaat probeert “alle dingen!” schoon te maken. Het weerspiegelt de schattig bekrompen blik van het kind dat ons bijzonderheden uit haar leven vertelt, in de veronderstelling dat wij, als volwassenen, daar al van op de hoogte moeten zijn: “In het park deden we het springspel en Michael zei dat we niet mochten wisselen voordat de Juicy Loops op waren!” (Wat is de jump game? De Juicy whats? En wie is Michael?)

Clearly, kidspeak biedt haar gebruikers bepaalde retorische voordelen – de manier waarop het speels klappen verzacht is een deel van de reden waarom jongere mensen op sociale media nu vaak couch wat ze zeggen tegen elkaar in de peuter-esque. Maar waarom zijn slimme tieners en twintigers überhaupt begonnen met het imiteren van vijfjarigen? En waarom volgen veel oudere Amerikanen dit voorbeeld?

Het jargon van vroegere decennia biedt enkele aanknopingspunten. De jaren 1920 gaf aanleiding tot de bijenknieën, weet wat je doet, en wees jezelf! (wat betekent “kalmeer”)-zinnen die minder kinderachtig waren dan parmantig, verwaand, pittig. De jaren ’30 en ’40 brachten “hep”-jargon zoals reet voor “juist” en chops voor “vaardigheid”. In de jaren 1990, groenten sprong van de lippen van moeders lepel-voeding hun zuigelingen naar de menu’s van prijzig biologische restaurants.

Misschien geen tijdperk slang lijkt meer op de kidspeak van vandaag dan die van 1970s Amerika-een tijd van linguïstisch vrolijke kinderachtigheid dat gaf ons woorden en zinnen zoals boogie, warm fuzzies, space cadet, en ver uit. De parallel is niet zo verwonderlijk als je kijkt naar het tumult van die tijd: de oorlog in Vietnam, Watergate, stagflatie, de energiecrisis. Na een interregnum van relatieve welvaart en vrede zijn de sombere gevoelens met een nieuwe kracht teruggekeerd, dankzij de oorlogen in Irak en Afghanistan, de financiële crash van 2008, de dreigende ineenstorting van het milieu, en de opkomst van een gevaarlijke, overjarige puber in ’s lands hoogste ambt. De verschrikkingen van de echte wereld zijn genoeg om een persoon de veiligheid van de kindertijd te laten zoeken met alle middelen, inclusief taalkundige.

Bovendien zijn jongeren vandaag de dag bang op een manier die generaties voor hen niet waren. Ze worden ook geconfronteerd met nieuwe, toenemende economische problemen – veel Millennials en oudere leden van Gen Z zijn afhankelijk van hun ouders om te helpen exorbitante huren of studieleningen te betalen. Enquêtes bevestigen hier de intuïtie: Een paar studies uit 2016 onder leiding van April Smith, een hoogleraar psychologie aan de Miami University in Ohio, toonden aan dat jongeren de afgelopen decennia steeds banger zijn geworden voor het bereiken van de volwassenheid, en het steeds meer eens waren met stellingen als “Ik wou dat ik kon terugkeren naar de geborgenheid van de kindertijd” en het oneens waren met stellingen als “Ik voel me gelukkig dat ik geen kind meer ben.” Is het een wonder dat een ander voorbeeld van de hedendaagse kinderpraat het verwijzen naar volwassen activiteiten is met de ironisch afstandelijke term adulting?

Gezien de omvang van de recente sociale en politieke onrust, zou het niet verrassend zijn geweest om de omwenteling weerspiegeld te zien in taalgebruik. En de sociale media hebben het tempo van de veranderingen alleen maar versneld. Wat 50 jaar geleden misschien een rimpeling was onder de mensen in één stad, dringt nu door tot het hele land; hoe geweldig Brosh’s “alle dingen!” cartoon ook is, geen technologie uit het 1970-tijdperk zou een zelfgepubliceerd stripverhaal in staat hebben gesteld een internationaal bereik te bereiken en een nieuw idioom te munten.

Een generatie die begrijpelijkerwijs bang is voor “volwassenheid” zal misschien het taalkundige troostvoedsel van kinderlijke taal omarmen. En eenmaal gevestigd, kan de gewoonte gemakkelijk de sprong maken naar degenen onder ons die meer gevorderd zijn in jaren. Tenslotte schuilt er in ieder van ons een kind, en slechts weinigen zijn immuun voor de aanstekelijkheid van creativiteit. Jongeren zijn de voornaamste drijvende krachten achter taalveranderingen, maar zelfs wij “oudjes” – zoals de jongeren het plegen te zeggen – vinden het leuk om af en toe iets te veranderen. (We zijn oud, niet dood.) Als nieuwe straattaal echter over de generatiegrenzen heen kruipt, roept dat onvermijdelijk de diepste taalkundige angsten van de mensen op. Betekent de nieuwe trend van kindertaal een verarming van de Engelse taal en van de Amerikaanse samenleving als geheel? Het tegendeel is waar: Met de opkomst van kidspeak zijn we juist getuige van de verrijking van het Engels.

Het is al lang gewoon dat een taal leent van een andere (schadenfreude, hara-kiri), en zelfs van een dialect van dezelfde taal: Zwart Engels heeft het mainstream Engels woorden geleend als diss en de “boze” betekenis van salty. Kidspeak breidt onze woordvoorraad uit op precies dezelfde manier als het Oudnoords, Frans en Latijn dat ooit deden. Op het internet bijvoorbeeld, verwijst kindertaal naar een “smol poesje” en een “smol baby”, maar niet naar een “smol brievenbus” of een “smol Blu-ray speler”. Smol is dus niet alleen een manier om klein te spellen, maar een meer specifieke term die verwijst naar verkleinwoord schattigheid. Net niet het woord van het jaar geworden op de bijeenkomst van de American Dialect Society in 2019 was het eenlettergrepige yeet, schijnbaar bedoeld om het geluid na te bootsen van iets dat in een container of door een net wordt gegooid (en vaak uitgesproken met een feestelijk gebaar van die strekking). Men spreekt nu van “yeeting” een leeg blikje in de prullenbak, en het woord heeft zelfs een onregelmatige verleden tijd vorm ontwikkeld, yote. We hebben de kindertaal te danken aan de introductie van deze nieuwe lagen van speelsheid en subtiliteit in ons repertoire.

Het Engels van vandaag is aantoonbaar vruchtbaarder dan het is geweest sinds de tijd van Shakespeare, en degenen die jeuk hebben over de nieuwigheid van kindertaal zouden kunnen bedenken dat nog niet zo lang geleden pedanten erop stonden dat de juiste persoon “bal-coh-nee” moest zeggen voor balkon, “niet-woorden” zoals standpoint moest uitbannen, en “aanstootgevend” moest gebruiken voor “rijp voor letsel”. Hun argumenten faalden jammerlijk toen ze werden voorgelegd aan alledaagse sprekers, die meestal een goede intuïtie hebben over hoe taal zou moeten werken.

Te midden van de vreselijke nieuwscycli van vandaag, is de opkomst van kinderspraak iets om te vieren. Dit nieuwe jargon is een volkomen natuurlijke en eindeloos geestige collectieve vooruitgang van het Amerikaanse idioom, selectief en met een fundamentele ironie gehanteerd door mensen die de standaard taalvormen volledig beheersen. Het maakt het praten interessanter en genuanceerder. Ik, in ieder geval, ben blij om te leven met het Engels van nu, omringd door alle nieuwe woorden.

Dit artikel verschijnt in de gedrukte editie van mei 2019 met de kop “Why Young Adults Are Talking Like 3-Year-Olds.”