Chores.

We herinneren ze ons allemaal.

Sommige werden geassocieerd met zakgeld, andere waren gewoon verplicht. Voor veel kinderen waren ze vaak een inbreuk op andere, belangrijkere dingen die we hadden kunnen doen.

Als ouder heb je vast wel eens gevraagd (hopelijk zonder te schreeuwen): “Heb je het vuilnis buiten gezet en je kamer opgeruimd?”

Je weet wat ik bedoel: het zijn klusjes thuis die de meesten van ons haatten, maar uit noodzaak deden, omdat het ons werd opgedragen. En onze kinderen haten ze ook.

Herformuleren van karweitjes als verantwoordelijkheden

Het blijkt dat karweitjes een ongelooflijk belangrijke rol spelen voor het zich ontwikkelende kind of tiener. Dit wordt het best begrepen, en veel acceptabeler voor kinderen, als ze worden herkaderd als verantwoordelijkheden – als vaardigheden die een groot rendement hebben.

Responsibilities can make children and adolescents feel special.

We moeten denken aan en presenteren verantwoordelijkheden aan onze kinderen in twee belangrijke arena’s – verantwoordelijkheid nemen voor de zorg van anderen (je sociale verantwoordelijkheid) en verantwoordelijkheid nemen voor de zorg van jezelf.

Laten we beginnen met enkele principes. Alle kinderen hebben het verlangen om competent en effectief te zijn, en om taken te beheersen die ze voorheen niet konden volbrengen. Het verwerven en demonstreren van nieuwe vaardigheden draagt bij tot een positief gevoel van eigenwaarde. Wanneer zij erin slagen meer verantwoordelijkheden te beheersen, hebben zij niet alleen het gevoel dat zij kunnen wat volwassenen of oudere broers en zussen doen, maar verdienen zij ook respect en bevestiging voor hun bekwaamheid.

Kortom, het nemen van verantwoordelijkheden helpt kinderen het gevoel te krijgen dat zij volwassen worden. Ze vervullen een intrinsiek verlangen en drang om onafhankelijke, autonome individuen te worden. Bovendien genieten ze van het plezier en de grote voldoening om voor zichzelf en anderen te zorgen.

Wat ouders kunnen doen om het helpen van anderen te bevorderen

Het is belangrijk voor ouders om “klusjes” of “banen” te zien als verantwoordelijkheden en om er met kinderen over te praten als vaardigheden die ze kunnen leren, perfectioneren en gebruiken in het dagelijks leven.

Onze hersenen zijn bekabeld om te geven. Daden van geven aan anderen maken neurochemische stoffen vrij die veel krachtiger en belonender zijn dan het ontvangen van geschenken.

Hier volgen enkele voorbeelden van manieren om anderen te helpen.

Voorschoolse kinderen

Voorschoolse kinderen leren net de basis van het voor zichzelf zorgen, zoals zichzelf aankleden, zichzelf voeden, zelfstandig naar de wc gaan, of zichzelf in slaap brengen. Ze zijn nog niet in staat complexe verantwoordelijkheden op zich te nemen, dus moeten ouders de dingen eenvoudig houden. Verantwoordelijkheden voor kleuters kunnen zijn:

• De hond of kat eten geven of hun waterbakje vullen.
• Helpen met het dekken van de tafel.
• Helpen met opruimen na het eten – zelfs het dragen van hun bord naar mama of papa om het in de vaatwasser te doen.
• Helpen met het voeden van een jongere kleuter of hen een speeltje geven in de kinderstoel als ze kribbig worden.

Wanneer kleuters deze huishoudelijke verantwoordelijkheden op zich nemen, waarderen ze de lof die ouders en oudere broers en zussen hen toezwaaien.

Verder zijn er dingen die ze kunnen doen bij speciale gelegenheden, zoals versieringen maken voor Moederdag of de kaarsjes in de verjaardagstaart van een familielid zetten. Ze kunnen ook helpen het huis schoon te maken voordat er gasten komen.

Schoolgaande kinderen

Er zijn nog veel meer dingen die schoolgaande kinderen kunnen doen om een positief gevoel van eigenwaarde op te bouwen. Verantwoordelijkheden voor deze groep kunnen zijn:

• De tafel dekken.
• De afwas doen na een gezinsmaaltijd.
• Het vuilnis buiten zetten of recyclebare materialen in vuilnisbakken doen.
• Helpen bij het koken van maaltijden.
• De hond uitlaten.
• De krant ophalen.
• Een goede familiefilm zoeken om ’s avonds te kijken.

Opnieuw: alleen al door dingen voor anderen te doen, voelen kinderen zich speciaal. Natuurlijk zouden ze liever tv kijken of een videospelletje spelen. Van tijd tot tijd zal er natuurlijk verzet zijn. Maar als de cultuur van het gezin er een is waarin lof, waardering, bewondering en dankbaarheid hoogtij vieren, zullen ze zich meer gemotiveerd voelen om mee te doen en een bijdrage te leveren.

Sommige ouders zullen er misschien tegenop zien om een kind steeds maar weer te prijzen voor wat het zou moeten doen. Dit is een geldig punt. Echter, de hoeveelheid liefde, goedkeuring en lof voor bijdragen zal nooit eindeloos zijn. Er komt een tijd dat de voortdurende verantwoordelijkheden die het kind routinematig op zich neemt, een fundament worden voor hun identiteit als volwassen en verantwoordelijke individuen.

Tieners

Tieners hebben veel meer mogelijkheden dan jongere kinderen. Ze kunnen:

• Babysitten.
• Zelf koken.
• Broertjes en zusjes ophalen van school en activiteiten of boodschappen doen voor ouders.
• Winkelen voor het huishouden.

Zij zullen, net als hun jongere broertjes en zusjes, een positief gevoel van eigenwaarde opbouwen naarmate ze meer kunnen doen en hoe meer ze worden vertrouwd. En, ook zij zullen zich terugtrekken van veel verantwoordelijkheden – ze weten ook dat ze hun eigen persoonlijke leven hebben met hun vrienden; het is veel leuker om met hen rond te hangen dan te babysitten of eten te maken.

Toch kunnen ouders hen belonen met meer vrijheid. In mijn eigen klinische werk, vaak tot de oogrollen van tieners, zeg ik dat er een filosoof genaamd John Stuart Mill die zei (oogrol begint), “Toegenomen verantwoordelijkheid brengt toegenomen vrijheid.” Met andere woorden, als je doet wat je verondersteld wordt te doen, zoals huishoudelijke taken, naar school gaan en hard werken, zou je meer vrijheid moeten krijgen. Deze beloningen kunnen bestaan uit een latere avondklok, meer geld om uit te geven aan dingen die je wilt, en minder beperkingen op bedtijd of schermtijd.

Een laatste opmerking: Kinderen voelen zich speciaal als ze een unieke, bij hun leeftijd passende verantwoordelijkheid krijgen voor een speciale gelegenheid, zoals een verjaardag, bruiloft of feestdag. En in tijden van groot verdriet, zoals het verlies van een huisdier, of ernstige ziekte in de familie, zullen ze zich speciaal voelen door te helpen in een tijd van ontbering.

Wat ouders kunnen doen om te bevorderen dat kinderen zichzelf helpen:

Er is een cruciaal evenwicht tussen het geven van verantwoordelijkheden aan een kind thuis, op school en in de gemeenschap, en hen de tijd gunnen om kind te zijn.

Kinderen voelen zich inderdaad speciaal als ze verantwoordelijkheden op zich nemen. Ze hebben echter ook tijd nodig om te spelen, sociale vaardigheden te leren, hobby’s en interesses uit te oefenen en zich te vermaken als ze alleen zijn.

Het blijkt dat hen de tijd geven om gewoon kind te zijn, hen in feite een enorme verantwoordelijkheid geeft bij het leren van de vaardigheden die gezonde, veerkrachtige volwassenen nodig hebben.

Natuurlijk zullen spelen, sociale interactie en het beoefenen van hobby’s van kind tot kind en van ontwikkelingsniveau tot ontwikkelingsniveau verschillen. Maar kinderen van alle leeftijden hebben tijd nodig om kennis, attitudes en vaardigheden te ontwikkelen die verder gaan dan verantwoordelijkheden thuis, op school en in de gemeenschap.

In staat zijn om te spelen, met anderen om te gaan en iemands passies te volgen, bevordert de ontwikkeling van persoonlijke identiteit en het geloof dat ze competente individuen kunnen zijn met hun eigen unieke eigenschappen. Om te leren wie ik ben, wat ik graag doe en hoe ik het graag doe, is interactie met leeftijdgenoten in verschillende settings en het bereiken van persoonlijke doelen nodig – in kunst, sport, schrijven, het spelen van videospelletjes. Kortom, dit proces helpt hen om te leren verantwoordelijk te zijn voor zichzelf op sociaal, emotioneel en recreatief gebied.

Sociaal-emotioneel leren is de sleutel om hen te helpen verantwoordelijke morele agenten in de samenleving te worden. Tijd alleen en met leeftijdsgenoten is van cruciaal belang voor het leren van de vaardigheden van leiderschap, inclusie, acceptatie van anderen, zelfbewustzijn, conflictoplossing, en het nemen van verantwoordelijkheid voor hun daden, met inbegrip van het maken van excuses wanneer ze fouten maken, een regel overtreden, of iemands gevoelens kwetsen.

Zichzelf vermaken als ze alleen zijn en die tijd gebruiken om te ontspannen of om nieuwe vaardigheden te leren, zoals een instrument oefenen, schrijven of een goed boek in zich opnemen, zijn vaardigheden die worden aangeleerd en niet aangeboren.

Het is een marathon, geen sprint.

Dit klinkt allemaal goed, maar je weet dat het niet gemakkelijk zal zijn om deze suggesties in daden om te zetten. Wanneer kinderen ons horen zeggen: “Ik weet dat je dit misschien niet leuk vindt of begrijpt, maar het gaat je echt helpen op de lange termijn,” nogmaals, we krijgen de oogrollen.

Maar hoewel er onvermijdelijk weerstand zal zijn, zo niet regelrechte oppositie, het is het juiste ding om te doen, en een inspanning die de moeite waard is om mee te beginnen wanneer kinderen heel jong zijn.

Originally posted at the MGH Clay Center for Young Healthy Minds.