Iedereen kan een fout maken. Het is te gemakkelijk om aannames te doen, te geloven wat je wilt geloven, gegevens te negeren die in strijd zijn met wat je denkt. En als mensen kunnen wetenschappers maar al te schuldig zijn aan deze fouten.

De wetenschappelijke methode is een manier om deze fouten te voorkomen. Het werkt niet altijd, maar het heeft aantoonbaar enkele successen gehad. Dus ten eerste verschijnselen waarnemen; wat gebeurt er? Ten tweede, stel vragen; waarom gebeurt dat op de manier waarop het gebeurt? Ten derde, formuleer een hypothese; dit is wat ik denk dat er gebeurt. Ten vierde, ontwikkel een testbare voorspelling; als dit waar is voor A, zal het dan waar zijn voor B? Ten vijfde, doe experimenten om je voorspelling te testen; is het waar voor B, en C, en D? Ten zesde, was het waar? Zo ja, ontwikkel dan een hypothese door generalisatie. Ten zevende (misschien wel het belangrijkste!); probeer je hypothese te falsifiëren. Hier stel je de vragen, welke experimenten zou ik (en anderen) kunnen doen, en welke resultaten zou ik kunnen verwachten, die zouden aantonen dat mijn analyse en begrip onjuist zijn? Als je al deze dingen kunt doen en nog steeds grip hebt op en begrip hebt van de resultaten, formuleer dan een theorie en boek een vlucht naar Stockholm. De wetenschappelijke methode berust dus op experimenten; die worden niet geïsoleerd uitgevoerd. U kunt uit een reeks experimentele resultaten een bepaalde conclusie trekken, die MAAR kan verschillen van de conclusie van een andere onderzoeker. Niettemin moeten uw experimentele resultaten en die van de andere onderzoeker in wezen overeenstemmen.