Ja, spenen. Of het nu na twee maanden of na twee jaar gebeurt, het kan een heel rare tijd zijn. Misschien voel je je opgelucht, alsof iemand eindelijk je vrijheid en je lichaam heeft teruggegeven. Misschien voel je je schuldig, alsof je iets fout hebt gedaan of niet hard genoeg je best hebt gedaan. Misschien voel je zelfs een duidelijk verlies van je identiteit, alsof je niet zeker weet hoe je een moeder moet zijn zonder het bijvoeglijk naamwoord “borstvoeding”. Misschien is het een mix van alle drie, plus nog wat andere tegenstrijdige emoties die ik vergat te noemen.

Mijn baby is vorige week voorgoed gespeend, precies bij de grens van 10 maanden. Ik kan het soms nog steeds niet geloven. Ik blijf wachten tot hij van gedachten verandert en alles weer “normaal” wordt. Mijn man gaat op de ochtend automatische piloot en brengt hem naar bed en geeft hem af, voordat hij stopt en er over nadenkt, zoals…Oh. Juist. We zijn begonnen met het om de beurt naar bed brengen van elke jongen, en terwijl ik echt gemist regelmatige bedtijd verhalen met mijn eerstgeborene, Noah, ik nog steeds echt, ECHT mis mijn nachtelijke routine met Ezra, mijn baby, mijn boob man.

Aan de andere kant, ik niet mis gebeten te worden, of geknepen, of geslagen met een bonkerige kleine palm, of met mijn haar getrokken. Ik hou ervan om dat hemd of die jurk te kunnen dragen, die zonder knopen of elastiek. Ik hou van cocktails en nog een glas wijn en van alle tonijn sashimi die ik kan eten.

Noah (mijn eerste kind) borstvoeding geven was op een bepaalde manier gemakkelijker, omdat we nooit een exclusieve borstvoedingsrelatie hadden om mee te beginnen. Weer fulltime gaan werken was een klap waar mijn lage aanbod en zijn slechte zuig- en vloeivoorkeur niet van konden herstellen, maar zo ging het nu eenmaal. Er was niets meer aan te doen. Op een ochtend probeerde ik hem te voeden en hij trok zich terug en schreeuwde tot ik hem een fles gaf. Ik probeerde mijn kolfschema die dag op te voeren, maar dat leverde niets op, en die avond kon ik hem zelfs niet meer aan de borst krijgen. Het einde. Oké. Mijn moeder vertelde me dat ik precies hetzelfde deed op precies dezelfde leeftijd. Huh. Moving on.

Dus ik was een beetje onvoorbereid op het spenen deze keer, omdat het niet zo duidelijk was. Meestal kon ik Ezra overtuigen en overhalen om aan te happen, zelfs na een weigering eerder op de dag. Was hij klaar? Nee, hij kan niet klaar zijn. Ik kan het beter opnieuw proberen, doorgaan, blijven aanbieden. Het blijkt dat ik, filosofische voorstander van “kindgestuurd spenen”, absoluut geen idee had wat dat in het echte leven betekende.

Dingen die ik had willen weten over spenen:

1) Baby’s spenen zichzelf voor een jaar, het maakt me niet uit wat iedereen zegt, dus DAAR.

Toen ik voor het eerst vermoedde dat Ezra’s “verstrooide fase” heel goed iets meer dan een fase kon zijn, heb ik al mijn favoriete boeken en websites geraadpleegd voor informatie over spenen en hoe je kunt zien of je baby aan het spenen is. En kreeg keer op keer te horen dat het in wezen allemaal tussen mijn oren zat, dat baby’s normaal gesproken niet spenen voor 12 maanden, dat het meestal de moeder is die een ontwikkelingsfase verkeerd interpreteert. Dus…FASE. Gewoon een fase. En ik zal je wat vertellen, die informatie maakte het geven van borstvoeding een beetje ellendig, daar aan het eind. Hoe lang zou deze fase nog duren? Waarom was mijn baby zo DIFFICULT? Waarom bijt hij, draait hij, slaat hij de tiet terwijl hij duidelijk honger had? Hou ermee op, baby! Ik vocht een verloren strijd waarvan ik niet eens wist dat ik die aan het voeren was; maar ik dacht dat ik gewoon een ijverige en geïnformeerde borstvoedingsmoeder was.

2) Je baby begrijpt het proces waarschijnlijk beter dan jij.

Een ander ding dat me aan de gang hield, was de gedachte dat ik het VERKEERD had, dat ik zou stoppen en mijn melk zou laten opdrogen en dan OH THE HORRORS, Ezra zou beginnen rond te wroeten en ik zou niets voor hem hebben. Oh, God. Nooit gebeurd. Het is griezelig, bijna alsof hij al vergeten is dat hij ooit gevoed werd, of waar mijn borsten voor dienden. De laatste paar keer dat ik borstvoeding probeerde te geven, beschouwde hij ze als een curiositeit – iets om vast te pakken en te porren in plaats van een baby-vogel op te laten duiken, zoals al die maanden daarvoor. Als je baby er klaar voor is, is hij er klaar voor. Vertrouw op hem, en op je instinct.

3) Het kan zijn dat je langer melk blijft maken dan je denkt.

Mijn voorraad was bedroevend, tegen het einde. Ik kon geen druppel afkolven, Ezra voedde zelden langer dan een paar minuten… dus ik ging ervan uit dat ik gewoon vrij snel zou stoppen met het produceren van melk. Een dag, waarschijnlijk! En hoewel ik nooit problemen had met doorlekken of stuwing, zoals veel speenmoeders, bleef ik wel meer dan een paar dagen melk geven. Het was lichamelijk niet zo’n probleem, maar emotioneel maakte het me van streek. Het bleef me verleiden om het nog een laatste keer te proberen, om het te pompen, te bewaren, iets. Net als een fantoom ledemaat, krijg ik deze valse sensaties van mijn melk te laten vallen ALLES DE TIJD. Meer dan op een normale borstvoedingsdag. Houdt dit ooit… op, weet je? Het is raar.

5) Elke en alle borstvoeding is succesvolle borstvoeding.

Okay, ik eigenlijk wist deze al, maar het is belangrijk. Het maakt me niet uit of je alleen in het ziekenhuis borstvoeding hebt gegeven, een of twee keer, of een paar weken, of maanden, of jaren. Het maakt niet uit of je altijd moest bijvoeden met flesvoeding of alleen kolven, of dat je voedde tot je baby spenen kreeg of tot je er klaar voor was en de bewuste beslissing nam om te stoppen. Je hebt het gedaan, en je bent geweldig. Wees trots op wat je hebt bereikt, wat dat ook was, en laat de borstvoedingsmaatstaf van anderen je niet het gevoel geven dat je tekort bent geschoten.

Meer artikelen over spenen uit onze archieven:

• Post-Weaning Blues
• The Emotions of Weaning
• When Weaning is Drawing Near

__________________________________________________________________
Als er een vraag is die je beantwoord wilt zien in de Advice Smackdown, stuur die dan naar amyadvicegmailcom.