Diamanten worden bewonderd om hun schoonheid en de manier waarop zij met licht interageren. Terwijl ontdekkingen van nieuwe afzettingen en vooruitgang in de mijnbouw de beschikbaarheid van het juweel hebben vergroot, dragen mensen soms juwelen met namaakdiamanten, ook wel simulanten genoemd. Simulanten van diamanten worden gemaakt wanneer mensen sprankelende maar goedkope juwelen wensen, voor veiligheidsdoeleinden, of om een bekend juweel na te maken. Hoe sterk een simulant ook op een diamant lijkt, er zijn nog altijd manieren om echt van imitatie te onderscheiden.

Een manier waarop een gemmoloog een diamant van een simulant kan onderscheiden, is via de lichteigenschappen. De glans, of oppervlakteglans van een diamant, wordt geclassificeerd als adamantijn. Weinig andere stenen hebben dit type glans. Diamant heeft ook een sterke brekingsindex van 2,418, meer dan de meeste edelstenen. Het licht dat van de facetten weerkaatst is enkelvoudig brekend, wat betekent dat het licht in een rechte lijn reist in plaats van in tweeën te splitsen.

Diamanten zijn ook beroemd om hun hardheid, of weerstand tegen krassen. Terwijl het schrapen van uw sieraden wordt sterk afgeraden, het onderzoeken van je edelstenen voor tekenen van slijtage kan een aanwijzing zijn voor de identiteit ervan. Het is ook geen goed idee om de identiteit van een juweel te raden door te kijken hoe het breekt. Meer subtiele aanwijzingen zijn onder meer het testen op soortelijk gewicht, of de dichtheid van het juweel in vergelijking met water.

Volkse raad voor het onderscheiden van een diamant zijn onder meer ademen op het juweel om te zien of het beslaat, het lezen van letters door de steen heen, of het gebruik van een loep om te controleren op gebreken. De eerste twee tests zijn onbetrouwbaar, omdat veel factoren, waaronder de luchtvochtigheid, de reinheid van de steen en het type geslepen diamant, het resultaat kunnen beïnvloeden. Het onderzoeken van het juweel met een loupe kan een uitdaging zijn als de persoon onervaren is en niet weet waar hij op moet letten.

De meest eenvoudige manier om een diamant van een simulant te onderscheiden is een deskundige te raadplegen. Gerenommeerde derde partij laboratoria zoals het Gemological Institute of America bieden certificering voor diamanten en andere kostbare edelstenen. Een van de tests die worden uitgevoerd is het bepalen of het juweel authentiek is of een simulant. Het certificaat registreert de aard van de steen.

Natuurlijke simulanten en hun eigenschappen
Vóór het midden van de twintigste eeuw en de hausse in laboratorium gecreëerde edelstenen, werden de meeste gesimuleerde diamanten gevormd uit andere juwelen. Zelfs vandaag de dag, zijn er mensen die de voorkeur geven aan het dragen van natuurlijk gevormde stenen als stand ins voor diamanten. Deze edelstenen worden geselecteerd voor hun lichte kleuren, glans en brekingseigenschappen, hoewel ze nog steeds onderscheiden van diamanten.

Zirkoon is een silicaat mineraal waarvan de kleurloze versies van oudsher werden gebruikt als een diamant simulant. Zijn glans varieert van glazig tot vettig tot adamantijn, waarvan de laatste overeenkomt met die van diamanten. De brekingsindex van zirkoon is veel lager, tussen 1,925 en 1,961, vergeleken met 2,418 voor diamant. De simulant heeft ook een soortelijk gewicht van 3,93 tot 4,73, terwijl dat van diamant ongeveer 3,5 is. Een karaat zirkoon zal een andere grootte hebben dan een diamantkaraat. Zijn optische dispersie, ook bekend als vuur, is 0,039 vergeleken met die van diamant 0,044.

Witte saffier is een kleurloze vorm van korund. Het heeft een glasachtige tot subadamantine glans, die het een glans kan geven vergelijkbaar, maar niet identiek aan die van een diamant. De gebruikelijke zuiverheidskenmerken van saffier omvatten rutiel, dat een zijdeachtige verschijning kan geven die de twee edelstenen verder onderscheidt. Witte saffier heeft een brekingsindex van ongeveer 1,77 en een dispersie van 0,018, waardoor hij veel minder schittering en vuur heeft.

Kleurloze kwarts, ook bekend als bergkristal, heeft een hoge mate van transparantie. Het heeft een glasachtige glans en een Mohs hardheid van 7, wat de kans op slijtage aan de facetranden verhoogt. Zijn brekingsindex is ongeveer 1,55 en heeft een dispersie van 0,013, waardoor het merkbaar minder schittering heeft dan een diamant. Het soortelijk gewicht van kwarts is 2,65, waardoor de juwelen van één karaat een andere grootte hebben dan een diamant van gelijk gewicht.

Synthetische simulanten en hun eigenschappen
Natuurlijke diamanten worden alleen gevormd wanneer de omstandigheden precies goed zijn. Deze zeldzaamheid beïnvloedt de vraag naar diamanten, evenals hun prijzen. Sommige mensen kiezen ervoor om diamantsimulanten te dragen als een betaalbare, gemakkelijker te vinden optie. De ontwikkelingen op het gebied van in laboratoria geproduceerde stenen geven mensen een breder scala aan simulanten om uit te kiezen. Hun eigenschappen verschillen nog steeds sterk van die van diamanten.

Glas is een amorfe silica die zowel in de natuur voorkomt als door mensen wordt vervaardigd. Deze substantie kan worden bewerkt met vele additieven, waardoor het een populaire traditionele juweel simulant is. Het heeft een glasachtige glans en een Mohs hardheid van 4 tot 6, waardoor het aan de broze kant is. De brekingsindex is laag (1,48 tot 1,7), zodat additieven en folie worden gebruikt om het glas helderder te maken. De varianten die bekend staan als kristalglas en loodglas bevatten van oudsher verschillende hoeveelheden loodoxide om de breking te verbeteren. Om veiligheidsredenen worden nu materialen zoals zinkoxide gebruikt, wat leidt tot een lagere, maar nog steeds verbeterde schittering.

Strontiumtitanaat is een synthetische versie van het mineraal tausoniet. Als diamantsimulant werd het veel gebruikt van 1955 tot eind jaren zeventig, toen andere synthetische diamantsimulanten populair werden. Het heeft een adamantijnglans en een brekingsindex van 2,409, waardoor het oppervlakkig sterk op diamant lijkt. De steen heeft echter een Mohs-hardheid van 5,5 tot 6, wat betekent dat hij een grotere kans heeft op slijtage aan de facetknooppunten.

Terwijl in de natuur voorkomend kubisch zirkonia (CZ) bestaat als een vorm van metamict zirkoon, is de overgrote meerderheid van CZ op de markt in het laboratorium vervaardigd. Kubische zirkonia werd voor het eerst gesynthetiseerd in 1929, maar kwam pas in 1977 op grote schaal beschikbaar voor juwelen. De glans is adamantijn, met een brekingsindex van 2,15 tot 2,18, waardoor het iets minder schittert dan diamant.

Moissaniet is een silicaat dat zelden in de natuur voorkomt; het merendeel van het moissaniet op de markt is gesynthetiseerd. De simulant heeft een beperkte hittestabiliteit, bij blootstelling aan temperaturen van 60 Celsius of hoger zullen ze uiteindelijk verkleuren. Moissaniet heeft een brekingsindex van ongeveer 2,65 tot 2,69 en een dispersie van 0,104, waardoor de steen een sterke schittering en vuur heeft. Terwijl diamanten enkelbrekend zijn, is moissaniet dubbelbrekend, waardoor de facetten wazig kunnen lijken.