Op deze pagina:

• Wat werd er vóór 1972 in de oceaan gedumpt?
• Wat is de Marine Protection, Research, and Sanctuaries Act?
• Hoe voert de EPA de MPRSA uit?
• Waarom is het reguleren van oceaanstortingen belangrijk? Hoe helpt de EPA de oceaan te beschermen?
• Naast de EPA, welke rol spelen andere federale agentschappen met betrekking tot oceaan dumping?
• Welke materialen worden vandaag de dag in de oceaan gedumpt?
• Welke materialen mogen niet in de oceaan worden gedumpt?
• Kan afval op zee worden verbrand?
• Hoe is de bescherming van de oceaan verbeterd sinds de MPRSA in 1972 werd aangenomen?
• Waar kan ik meer te weten komen over het Ocean Dumping Management Program van de EPA?

Wat werd er vóór 1972 in zee gedumpt?

In het verleden gebruikten gemeenschappen over de hele wereld de oceaan voor afvalverwijdering, waaronder de verwijdering van chemisch en industrieel afval, radioactief afval, vuilnis, munitie, rioolslib en verontreinigde baggerspecie. Er werd weinig aandacht besteed aan de negatieve gevolgen van afvalverwijdering voor het mariene milieu. Nog minder aandacht werd besteed aan mogelijkheden om dergelijke materialen te recycleren of te hergebruiken. Afval werd vaak in kust- en oceaanwateren gedumpt op basis van de veronderstelling dat het zeewater een onbeperkte capaciteit had om afval te vermengen en te verspreiden.

Hoewel er geen volledige gegevens bestaan over de hoeveelheden en soorten materialen die vóór 1972 in de oceaanwateren van de Verenigde Staten werden gedumpt, wijzen verschillende rapporten op een enorme omvang van historische oceaanstortingen:

• In 1968 maakte de National Academy of Sciences een schatting van de jaarlijkse volumes van oceaanstortingen per schip of per pijp:
  • 100 miljoen ton aardolieproducten;
  • twee tot vier miljoen ton zuur chemisch afval van pulpfabrieken;
  • meer dan een miljoen ton zware metalen in industrieel afval; en
  • meer dan 100.000 ton organisch chemisch afval.
• In een rapport aan de president uit 1970 van de Council on Environmental Quality over het dumpen van oceanen werd beschreven dat in 1968 in de Verenigde Staten het volgende in de oceaan werd gedumpt:
  • 38 miljoen ton baggerspecie (waarvan 34 procent verontreinigd was),
  • 4,5 miljoen ton industrieel afval,
  • 4.5 miljoen ton rioolslib (aanzienlijk verontreinigd met zware metalen), en
  • 0,5 miljoen ton bouw- en afbraakpuin.
• EPA-registers geven aan dat tussen 1946 en 1970 meer dan 55.000 containers met radioactief afval werden gedumpt op drie oceaanlocaties in de Stille Oceaan. Bijna 34.000 containers met radioactief afval werden van 1951 tot 1962 gedumpt op drie oceaanlocaties voor de oostkust van de Verenigde Staten.

Nadat er tientallen jaren ongecontroleerd werd gedumpt, raakten sommige delen van de oceaan aantoonbaar verontreinigd met hoge concentraties schadelijke verontreinigende stoffen, waaronder zware metalen, anorganische voedingsstoffen en gechloreerde petrochemische stoffen. De ongecontroleerde lozingen in de oceaan veroorzaakten een ernstige verarming van het zuurstofgehalte in sommige oceaanwateren. In de Bocht van New York (oceaanwateren voor de monding van de Hudson-rivier), waar New York City rioolslib en andere materialen dumpte, daalde de zuurstofconcentratie in de wateren nabij de zeebodem aanzienlijk tussen 1949 en 1969.

Top van pagina

Wat is de Marine Protection, Research and Sanctuaries Act?

In oktober 1972 vaardigde het Congres de Marine Protection, Research and Sanctuaries Act (MPRSA) uit, ook wel de Ocean Dumping Act genoemd, waarin wordt verklaard dat het het beleid van de Verenigde Staten is om het storten van alle materialen te reguleren die schadelijk zouden zijn voor de gezondheid, het welzijn of de belevingswaarde van de mens, of voor het mariene milieu, ecologische systemen of economische mogelijkheden.

De MPRSA geeft uitvoering aan de eisen van het Verdrag inzake de voorkoming van verontreiniging van de zee door het storten van afval en andere stoffen van 1972, bekend als het Verdrag van Londen. Het Verdrag van Londen is een van de eerste internationale overeenkomsten ter bescherming van het mariene milieu tegen menselijke activiteiten.

Titel I van de MPRSA bevat de vergunnings- en handhavingsbepalingen voor de regulering van het storten van afval in zee.

Titel II van de MPRSA geeft toestemming voor marien onderzoek.

The Marine Protection, Research and Sanctuaries Act (PDF) (23 pp, 232 K, over PDF)

Top of Page

Hoe voert de EPA de MPRSA uit?

Op grond van de MPRSA is de EPA verantwoordelijk voor het vaststellen van criteria voor het beoordelen en evalueren van vergunningaanvragen. De EPA is verantwoordelijk voor het afgeven van stortvergunningen voor andere materialen dan baggerspecie. In het geval van baggerspecie is het U.S. Army Corps of Engineers (USACE) verantwoordelijk voor het afgeven van vergunningen voor het storten in zee, met gebruikmaking van de milieucriteria van de EPA. Vergunningen voor het storten van baggerspecie in zee worden getoetst door het EPA en moeten schriftelijk worden goedgekeurd. Het EPA is ook verantwoordelijk voor het aanwijzen en beheren van stortplaatsen voor alle soorten materiaal.

EPA en USACE ontwikkelen samen site management and monitoring plans (SMMPs) voor elke aangewezen stortplaats voor baggerspecie in zee. Het Ocean Dumping Management Program van het EPA voert, vaak in coördinatie met USACE, oceanografische onderzoeken uit op deze stortplaatsen in zee om de milieuomstandigheden ter plaatse te evalueren en te bepalen welke beheersmaatregelen eventueel nodig zijn.

De voorschriften van de EPA inzake oceaanstort zijn gepubliceerd in 40 Code of Federal Regulations (CFR) 220-229 Exit, en omvatten de criteria en procedures voor vergunningen voor oceaanstort en voor de aanwijzing en het beheer van oceaanstortplaatsen in het kader van de MPRSA. Bovendien heeft USACE voorschriften gepubliceerd onder diverse bepalingen van 33 CFR 320, 322, 324, 325, 329, 331, en 335-337.

Top van pagina

Waarom is het reguleren van oceaanstort belangrijk? Hoe helpt het EPA de oceaan te beschermen?

Het ongereguleerd storten van afval en andere materialen in de oceaan tast de mariene en natuurlijke hulpbronnen aan en brengt gezondheidsrisico’s met zich mee. Al meer dan 45 jaar zorgt het Ocean Dumping Management Program van de EPA ervoor dat veel schadelijke materialen niet meer in zee worden gedumpt, dat het storten van afval in zee in het algemeen wordt beperkt en dat de volksgezondheid, het mariene milieu en andere legitieme vormen van gebruik van de oceaan (zoals scheepvaart en visserij) niet de dupe worden van verontreiniging door storten in zee. Lees meer over hoe het EPA de oceanen beschermt tegen dumping in de Verenigde Staten op de webpagina Protecting Our Oceans from Pollution.

Top of Page

Naast het EPA, wat zijn de rollen van andere federale agentschappen met betrekking tot oceaan dumping?

Vier federale agentschappen hebben verantwoordelijkheden onder de MPRSA: EPA, USACE, de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) en de U.S. Coast Guard (USCG).

• EPA heeft de primaire bevoegdheid voor het reguleren van het storten in zee van alle materialen behalve baggerspecie.
• USACE en EPA zijn samen verantwoordelijk voor de regulering van het storten van baggerspecie in de oceaan.
• USCG houdt toezicht op het storten in de oceaan.
• Op grond van Titel II van de MPRSA is NOAA verantwoordelijk voor een deel van het langetermijnonderzoek naar de effecten van door de mens veroorzaakte veranderingen in het mariene milieu.

Daarnaast coördineert het Ocean Dumping Management Program van het EPA met partners op internationaal, federaal, staats- en lokaal niveau, en via interinstitutionele groepen, waaronder nationale en regionale baggerteams, op het gebied van oceaanstort, baggermateriaalbeheer, verontreinigingspreventie en mariene beschermingsactiviteiten.

Top van pagina

Welke materialen worden vandaag de dag in de oceaan gedumpt?

Het overgrote deel van het materiaal dat vandaag de dag in de oceaan wordt gedumpt bestaat uit niet-verontreinigde sedimenten (baggerspecie) die uit de waterwegen van onze natie worden verwijderd om een netwerk van kusthavens en -havens te ondersteunen voor commerciële, transport-, nationale defensie- en recreatiedoeleinden. Andere materialen die in de oceaan worden verwijderd zijn menselijke resten die op zee worden begraven, schepen, kunstmatige ijspieren in Antarctica en visafval. Om te weten te komen waar schepen zijn gestort en waar de stortplaatsen zich bevinden, kunt u onze Ocean Disposal Map raadplegen.

Top of Page

Welke materialen mogen niet in de oceaan worden gestort?

De MPRSA en de EPA-reglementen voor lozing in zee verbieden het lozen in zee van bepaalde materialen, zoals:

• hoogradioactief afval;
• radiologische, chemische en biologische strijdmiddelen;
• persistente inerte synthetische of natuurlijke materialen die kunnen blijven drijven of in suspensie kunnen blijven in de oceaan op een zodanige manier dat ze wezenlijk kunnen interfereren met de visserij navigatie of andere legitieme toepassingen van de oceaan;
• stoffen die onvoldoende zijn beschreven om de toepassing van de milieu-effectcriteria van 40 CFR 227 subdeel B mogelijk te maken;
• zuiveringsslib;
• medisch afval (isolatieafval, infectueuze stoffen, menselijk bloed en bloedproducten, pathologisch afval, scherpe voorwerpen, lichaamsdelen, verontreinigd beddengoed, chirurgisch afval en mogelijk verontreinigd laboratoriumafval, dialyse-afval);
• industrieel afval, met name vloeibaar, vast of halfvast afval van een productie- of verwerkingsbedrijf (behalve in noodgevallen); en
• materialen die de volgende bestanddelen in grotere hoeveelheden dan sporen bevatten (behalve in noodgevallen)
  • Organohalogeenverbindingen.
  • Mercury en kwikverbindingen.
  • Cadmium en cadmiumverbindingen.
  • Olie van welke soort of in welke vorm dan ook.
  • Kennend carcinogenen, mutagenen, of teratogenen.

Top of Page

Kan afval op zee worden verbrand?

Verbranding op zee wordt beschouwd als oceaanstorten, omdat de uitstoot van de schoorsteen in de omringende oceaanwateren terechtkomt. De Ocean Dumping Ban Act van 1988 verbood het storten van industrieel afval, zoals dat vroeger op zee mocht worden verbrand. In de jaren zeventig en tachtig werden verschillende soorten vloeibaar organisch afval, waaronder herbicide oranje en polychloorbifenylen (PCB’s), op zee verbrand met behulp van verbrandingsovens aan boord van schepen. Deze verbrandingsactiviteiten op zee vonden plaats in het kader van door de EPA afgegeven MPRSA-vergunningen. In 1985 stelde de EPA specifieke voorschriften voor om de verbranding op zee in het kader van MPRSA-vergunningen beter te ontwikkelen en te beheren, maar de voorschriften werden nooit definitief vastgesteld en het programma voor verbranding op zee werd in 1988 stopgezet.

Internationaal wordt verbranding op zee ook geregeld door het Verdrag van Londen en het Protocol van Londen, verdragen inzake dumping op zee. De Verenigde Staten zijn verdragsluitende partij bij het Verdrag van Londen. De Verenigde Staten hebben het Protocol van Londen ondertekend, dat bedoeld is om het Verdrag van Londen te moderniseren en uiteindelijk te vervangen; de Senaat heeft het verdrag echter niet geratificeerd.

Op grond van het Verdrag van Londen is het verbranden op zee van industrieel afval en zuiveringsslib verboden. Het Verdrag van Londen definieert “verbranding op zee” als de opzettelijke verbranding van afval en andere stoffen in verbrandingsinstallaties op zee met het oog op de thermische vernietiging ervan. Verbranding in verband met activiteiten die samenhangen met de normale exploitatie van schepen, platforms en andere door de mens gemaakte constructies valt niet onder deze definitie. Onder “verbrandingsinstallatie voor verbranding op zee” wordt verstaan een schip, platform of andere door de mens gemaakte structuur die wordt geëxploiteerd met het oog op verbranding op zee.

Op grond van het Protocol van Londen is verbranding op zee en de uitvoer van afval en andere materialen voor verbranding op zee verboden. Het Protocol van Londen definieert “verbranding op zee” als de verbranding aan boord van een schip, platform of andere door de mens gemaakte structuur op zee van afval of andere stoffen met het oog op de doelbewuste verwijdering ervan door thermische vernietiging. De verboden verbranding op zee omvat niet de verbranding van afval of andere materie aan boord van een schip, platform of andere door de mens gemaakte structuur op zee, indien dit afval of deze andere materie is voortgebracht tijdens de normale exploitatie van dat schip, platform of andere door de mens gemaakte structuur op zee.

Top van pagina

Hoe is de bescherming van de oceanen verbeterd sinds de goedkeuring van de MPRSA in 1972?

De goedkeuring van de MPRSA in 1972 vormde een belangrijke mijlpaal in de bescherming van het mariene milieu. Vandaag de dag lopen de Verenigde Staten voorop bij de bescherming van kust- en oceaanwateren tegen de nadelige gevolgen van lozingen in zee. De oceaan wordt niet langer beschouwd als een geschikte stortplaats voor de meeste afvalstoffen. Het storten in zee van bepaalde schadelijke afvalstoffen is verboden.

• De “Ocean Dumping Ban Act” van 1988 wijzigde de MPRSA en verbood nu het storten in zee van stedelijk rioolslib en industrieel afval, zoals afval van plastic- en farmaceutische fabrieken en van petrochemische raffinaderijen.
• De wijziging van 1988 verbood ook het storten in zee van “medisch afval.”
• Andere stortpraktijken in zee, zoals het verbranden van hout op zee en het storten van bouw- en sloopafval, zijn uit milieuoverwegingen gestopt.

De weinige materialen die in zee worden gestort, worden zorgvuldig geëvalueerd om er zeker van te zijn dat zij geen gevaar opleveren voor de volksgezondheid of het milieu en dat er geen betere alternatieven zijn voor hergebruik of verwijdering ervan. De Water Resources Development Act van 1992 wijzigde de MPRSA en vereist nu dat vergunningen voor storten in zee, met inbegrip van storten in zee van baggerspecie, in overeenstemming zijn met langetermijnbeheersplannen om ervoor te zorgen dat de toegestane activiteiten in overeenstemming zijn met het verwachte gebruik van de aangewezen stortplaatsen in zee. Hoewel er nog veel uitdagingen zijn bij de bescherming en het beheer van onze kust- en oceaanrijkdommen, waaronder historische verontreiniging en voortdurende aantasting door bronnen op het land, kunnen we trots zijn op de grote stappen die we hebben gezet onder de MPRSA.

Voor meer informatie kunt u terecht op onze Tijdlijn oceaanstortingen.

Top van pagina

Waar kan ik meer te weten komen over het EPA’s Ocean Dumping Management Program?

Om meer te weten te komen over het EPA’s Ocean Dumping Management Program, waaronder MPRSA (ocean dumping)-vergunningen, stortplaatsen in de oceaan en internationale verbindingen, gaat u terug naar onze startpagina Ocean Dumping.

Top van pagina