Abbumin is een eiwit dat in de lever wordt gesynthetiseerd. De urinealbuminetest detecteert en meet de hoeveelheid albumine in de urine. De aanwezigheid van een kleine hoeveelheid albumine in de urine is een vroege indicator van nierbeschadiging. Vroeger werd naar deze kleine hoeveelheden urinealbumine verwezen als “microalbumine”, hoewel deze term onjuist is; sommige beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg gebruiken deze onjuiste terminologie nog steeds.

Meting van urinealbumine is nuttig bij de screening op sommige chronische ziekten zoals diabetes en hypertensie, die beide de ontwikkeling van nierschade of nierziekte bevorderen. Met deze test kunnen kleine hoeveelheden albumine die als gevolg van een verstoring van het normale controlemechanisme van de nier in de urine worden uitgescheiden, worden opgespoord vele jaren voordat significante nierschade zichtbaar wordt.

Plasma, of het vloeibare deel van het bloed, bevat veel verschillende eiwitten. Een van de belangrijkste functies van de nieren is het bewaren van plasma-eiwitten, d.w.z. voorkomen dat deze samen met afvalstoffen uit het lichaam verloren gaan of in de urine worden uitgescheiden. Er zijn twee mechanismen die voorkomen dat eiwitten in de urine terechtkomen: 1) de glomerulus van de nier fungeert als barrière, waardoor grotere eiwitten in de bloedbaan worden vastgehouden, en 2) kleinere eiwitten die door de glomerulus kunnen, worden bijna volledig geabsorbeerd in de tubuli van de nier. Voor meer informatie, klik hier.

Proteïnurie (aanwezigheid van eiwit in de urine) treedt meestal op wanneer er schade is aan de glomeruli of niertubuli. Ontsteking of littekenvorming van de glomeruli bevordert eiwitverlies in de urine. Beschadiging van de niertubuli voorkomt dat eiwitten worden geresorbeerd.

Albumine is een plasma-eiwit dat in hoge concentraties in het bloed voorkomt, dus als de nieren goed werken, gaat er vrijwel geen albumine verloren in de urine. Bij nierschade of nierziekte beginnen de nieren hun vermogen om albumine en andere eiwitten vast te houden, te verliezen. Dit kan worden waargenomen bij chronische ziekten zoals diabetes en hypertensie; de toegenomen hoeveelheid verloren eiwit weerspiegelt een toename van nierschade of -ziekte.

Een van de eerste eiwitten die bij nierschade wordt waargenomen is albumine. Mensen die voortdurend bepaalde hoeveelheden albumine in hun urine hebben (albuminurie), lopen een verhoogd risico op nierfalen en hart- en vaatziekten.

In de meeste gevallen worden in hetzelfde urinemonster zowel albumine als creatinine gemeten, en wordt vervolgens een berekening tussen beide gemaakt die bekend staat als de albumine/creatinineratio (ACR). Deze berekening geeft een nauwkeuriger schatting van de hoeveelheid albumine die in de urine verloren gaat. De concentratie (of verdunning) van de urine varieert in de loop van de dag, zodat er meer of minder vocht wordt uitgescheiden samen met afvalstoffen. Daarom kan ook de concentratie van albumine in de urine variëren. Creatinine, een bijproduct van de spierstofwisseling, wordt gewoonlijk in een constant tempo in de urine uitgescheiden en het gehalte ervan in de urine is een indicator voor de hoeveelheid vocht die als urine wordt uitgescheiden. Deze eigenaardigheid van creatinine maakt het mogelijk een correctiefactor vast te stellen wanneer een willekeurig urinemonster wordt genomen. De American Diabetes Association pleit voor het gebruik van de albumine/creatinine ratio (ACR) bij het screenen op albuminurie.

Hoe wordt het monster voor het testen verkregen?
Afname van een willekeurig urinemonster of een tijdsgecontroleerd (bijv. 4 uur) of 24-uurs urinemonster in een geschikte houder. Het recipiënt en de instructies voor een correcte urineafname worden gewoonlijk door beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg verstrekt.

Is er enige voorbereiding nodig om de kwaliteit van het monster te garanderen?
Er is geen speciale voorbereiding nodig voor deze test.
NOTE: Informatie over de afname en verwerking van bloedmonsters en sputumkweken is te vinden in het hoofdstuk, Het laboratorium binnen.

Zijn er speciale voorbereidingen nodig voor deze test?