Ultrafiltratie is het drukgedreven proces waarmee hemodialyse overtollig vocht verwijdert bij patiënten met nierfalen. Ondanks aanzienlijke verbeteringen in de hemodialysetechnologie blijven er drie belangrijke problemen in verband met ultrafiltratie bestaan: controle van het ultrafiltratievolume, controle van de ultrafiltratiesnelheid, en backfiltratie. De regeling van het ultrafiltratievolume wordt bemoeilijkt door de effecten van plasma-eiwitadsorptie, hematocriet en stollingsparameters op de membraanwerking. Bovendien zijn eerder ontwikkelde vergelijkingen die de ultrafiltratiesnelheid en de transmembraandruk relateren niet toepasbaar op hoge-flux dialysatoren, hoge bloedstroomsnelheden en erytropoëtine therapie. Regeling van de ultrafiltratiesnelheid ter voorkoming van hypotensie, krampen en andere intradialytische complicaties wordt bemoeilijkt door onnauwkeurige schattingen van het drooggewicht en verschillen in vasculaire vullingsgraad tussen patiënten. Continue monitoring van het circulerende bloedvolume tijdens hemodialyse kan een beter inzicht verschaffen in de rol van het bloedvolume in het uitlokken van intradialytische symptomen en de bepaling van optimale ultrafiltratiesnelheidsprofielen voor hemodialyse mogelijk maken. Backfiltratie kan optreden als een direct gevolg van ultrafiltratie controle en resulteert in transport van bacteriële producten van dialysaat naar bloed. Door deze problemen vanuit een technisch perspectief te bekijken, hopen de auteurs te verduidelijken wat wel en niet kan worden voorkomen door de vloeistofdynamica van ultrafiltratie te begrijpen en te manipuleren.