mei 7, 2009 — Door dagelijks 30 minuten bepaalde tong- en gezichtsoefeningen te doen, kan de ernst van obstructieve slaapapneu worden verlicht, zo blijkt uit een Braziliaans onderzoek.

Aan het onderzoek namen 31 volwassenen met matige obstructieve slaapapneu deel.

Spraakpathologen leerden 16 van de patiënten dagelijks een half uur lang tong- en gezichtsoefeningen te doen. Die oefeningen bestonden uit het poetsen van de tong met een tandenborstel, het puntje van de tong op het zachte verhemelte leggen en de tong naar achteren schuiven, klinkers snel of continu uitspreken en de tong in een bepaalde positie houden tijdens het eten.

Ter vergelijking: de andere 15 patiënten leerden geen tong- of gezichtsoefeningen. Ze werden gewoon begeleid terwijl ze een half uur per dag zaten te oefenen met diep ademhalen door de neus.

Drie maanden later hadden de patiënten in de tong/gezichtsoefengroep de ernst van hun obstructieve slaapapneu met 39% verminderd. Deze patiënten meldden ook dat ze minder snurkten, beter sliepen en overdag minder slaperig waren dan voor ze de oefeningen leerden. En, hoewel hun BMI (body mass index) niet was veranderd, was hun nekomtrek dunner dan aan het begin van de studie.

In tegenstelling, vertoonde de vergelijkingsgroep geen dergelijke verbeteringen.

Er zijn grotere studies nodig om de resultaten te bevestigen en om te leren welke oefeningen het belangrijkst waren, maar het basisidee is om de spieren rond de luchtweg te versterken, zodat het minder waarschijnlijk is dat deze tijdens de slaap instort, zeggen de onderzoekers, onder wie Katia Guimaraes van het slaaplaboratorium aan de Braziliaanse Universiteit van Sao Paolo Medical School.

De studie verschijnt in de editie van 15 mei van het American Journal of Respiratory and Critical Care Medicine.

Sommige van de oefeningen die de patiënten uitvoerden, kunnen nuttiger zijn geweest dan andere, volgens een redactioneel artikel dat samen met de studie is gepubliceerd.

Toch “lijkt er een redelijke logica te zitten in het richten van tongkracht als een potentieel mechanisme voor het remodelleren van de bovenste luchtwegen,” schrijft redactielid Catriona Steele, PhD, van het Canadese Toronto Rehabilitation Institute en de Universiteit van Toronto.