In de jaren 1880, Anne Sullivan, en haar inspanningen in het werken met de jonge Helen Keller. De film concentreert zich op Anne’s strijd om Helen, een blind en prelinguaal doof meisje, uit haar wereld van duisternis en stilte te halen. Helen is niet in staat met haar familie te communiceren, behalve door fysieke woede-uitbarstingen, sinds een ziekte haar gezichtsvermogen en gehoor ontnam toen ze 19 maanden oud was. Ze mag andermans eten met haar handen eten, voorwerpen omstoten of breken, en eigenlijk alles doen wat ze maar wil. Dit alles terwijl haar familie meewarig naar haar kijkt. Haar familie houdt van haar, maar ze zijn er allemaal van overtuigd dat ze een dom, zachtaardig en wild kind is met de intelligentie van een dier dat nooit iets zal leren. Ze is nauwelijks te kalmeren met snoep als ze een woedeaanval krijgt, en is op weg naar een psychiatrische inrichting als Anne in haar leven komt als laatste wanhopige poging van Helen’s ouders om het onvermijdelijke te voorkomen.

Geplaagd door haar eigen gezichtsproblemen en wees op jonge leeftijd, heeft Anne de juiste mix van staalhardheid, empathie en geduld om het gedrag van haar jonge student om te buigen en haar taal te leren. Anne’s taak als Helens lerares wordt bemoeilijkt door Helens imperatieve vader, kapitein Arthur, die plantage-eigenaar is, en haar overdreven zachtmoedige moeder Kate, wanneer zij twijfelen aan haar autoriteit en haar methodes in twijfel trekken. Annes doel is Helen niet alleen te leren zich te gedragen, maar haar ook de gave van communicatie te geven. Met behulp van gebarentaal en het tekenen van de letters om woorden in Helens open handpalm te spellen, maakt Annie grote stappen in de richting van het verbeteren van Helens gedrag.

Na twee weken alleen met Helen in een klein huis op de plantage van de familie Keller te hebben geleefd, is Annie nog steeds niet in staat om een doorbraak met Helen te bereiken wanneer de haar opgelegde tijdslimiet is bereikt. Tijdens Helens thuiskomstdiner begint ze terug te vallen op haar oude manier van misdragen. Anne neemt Helen mee naar de pomp om een waterkan bij te vullen die ze tijdens een van haar driftbuien heeft gemorst, en de langverwachte doorbraak is een feit. Helen ontdekt dat de woorden die Anne in haar open handpalm spelt, in werkelijkheid de communicatieve weergave zijn van die dingen in de fysieke wereld om haar heen. Het woord “water” is de natte vloeistof die uit de waterpomp komt. Met deze verbinding wordt de deur voor communicatie voor Helen geopend, en zij kan nu overleven en gedijen in de wereld door de ogen en oren van anderen.