Mijn eerste liefde was geen jongen of een meisje. Mijn eerste liefde bestond niet uit zonsondergangen en romantische gebaren.

Mijn eerste liefde vernietigde me en ik wist dat ik nooit meer dezelfde zou zijn.

Mijn eerste liefde waren woorden.

“Dit is de manier waarop de wereld eindigt
Dit is de manier waarop de wereld eindigt
Dit is de manier waarop de wereld eindigt
Niet met een knal maar met een gejammer.”
Dit is de laatste strofe van het gedicht van T.S. Eliot, “The Hollow Men.”

T.S. Eliot is veruit mijn favoriete dichter aller tijden. Het eerste gedicht dat ik ooit van hem las was “Het liefdeslied van J. Alfred Prufrock” en ik vond het prachtig. Ik las dat op de middelbare school en ik wist dat ik zijn poëzie moest blijven lezen. Ik kan me echter niet herinneren hoe ik op dit gedicht gestuit ben. Ik weet niet meer hoe oud ik was of onder welke omstandigheden ik dit gedicht las. Het enige wat ik me herinner is dat dit gedicht me volledig veranderde. Ik raad je ten zeerste aan om het hele gedicht te lezen, omdat het zo beklemmend is. Het zal je ziel verscheuren. Net wat je wilt, ik weet het. Het vervult me nog steeds met zoveel emotie dat ik vergeet hoe ik daarna moet ademen.

Ik werd niet verliefd op het gedicht als geheel of op de betekenis achter het gedicht. Ik werd gewoon verliefd op de woorden. Dit gedicht, deze specifieke regels scheurden in mijn ziel en omhulden me op de meest verwoestend mooie manier. Dit gedicht deed me beseffen hoe belangrijk woorden werkelijk zijn. Dit gedicht werd de reden waarom ik doe wat ik doe.

Woorden zijn zo belangrijk. We vergeten dat soms. We vergeten hoe gevaarlijk en mooi woorden kunnen zijn. Eenvoudige woorden kunnen je leven totaal veranderen. Ja, woorden zijn belangrijk omdat we ze nodig hebben om te communiceren, maar de manier waarop woorden worden gepresenteerd, gesproken en geschreven zijn een heel ander niveau van communicatie. Ik werd verliefd op woorden als een spookachtig besef. Het kwam op toen ik deze woorden las en ik voelde mijn hele lichaam eronder bezwijken. Ik werd verbijsterd en verbijsterd door de manier waarop deze woorden mij lieten voelen. Ik werd smoorverliefd en ik blijf smoorverliefd op woorden. Hoe mooi en hoe destructief ze kunnen zijn. Deze regels zijn niet inspirerend of motiverend. Ik denk niet dat ze zo bedoeld zijn. Ik denk dat deze regels geschreven zijn om je echt iets te laten voelen en oh boy ik voelde het allemaal. Dat is wat poëzie doet. Het laat je dingen voelen en je zit daar gewoon met je gevoelens, te verdrinken.

We kunnen onszelf niet laten vergeten hoe belangrijk woorden zijn. Of het nu gaat om wat we zeggen of wat we schrijven, we mogen de kracht van onze woorden niet vergeten. Jouw woorden kunnen iemands leven veranderen. Jouw woorden kunnen iemand verliefd maken en dat is levensveranderend. Denk nooit dat je woorden er niet toe doen. Jouw woorden doen ertoe.

Jouw woorden hebben zoveel kracht in zich dat ze iets in mensen kunnen ontketenen en hen vooruit kunnen duwen om iets na te streven wat ze altijd al wilden. Gebruik ze niet lichtzinnig en halfslachtig. Je woorden resoneren en dat moet je weten. Wees liefdevol met je woorden. Wees aardig en genereus. Wees echt en wees sterk. De wereld heeft jouw woorden nodig. Iemand daarbuiten heeft het nodig om jouw woorden te horen.

T.S. Eliot’s woorden veranderden mijn leven, maar je hoeft geen beroemde dichter te zijn om dat te bereiken. Ik herinner me woorden die niet gezegd zijn en woorden die te gemakkelijk gesproken worden. Ik herinner me ‘ik hou van jou’ en ‘vaarwel’. Ik herinner me dat ik me klein of groot voelde door iets wat iemand tegen me zei. Jouw woorden zullen dragen. Het had de mogelijkheid om zoveel goeds te doen. Verspil het niet. Wees mooi met je woorden en op een dag kan het iemand ergens doen beseffen wat hij zijn hele leven heeft gemist. Het kan iemand tot een epifanisch besef brengen waarom hij doet wat hij doet. Met eenvoudige woorden kun je betekenis geven aan iemands leven. Vergeet dat niet. Verspil het niet.