Het is de tijd van het jaar dat mensen nadenken over hun verleden en nadenken over hun toekomst.

Dus hier is mijn eindejaarsreflectie.

Ik ben dit jaar vijftig geworden.

Weet je wat dat betekent?

Ik ben een oude, blanke man.

Dat is balen voor mij, want naar mijn inschatting is de grootste, huidige bedreiging voor de burgermaatschappij en de vooruitgang…

de OUDE WITTE GUY.

Ik heb moeite om me hiermee te verzoenen, want ik heb niet het gevoel dat ik deel uitmaak van het probleem. Ik doe tenminste mijn best om te voorkomen dat ik deel uitmaak van het probleem.

Ik bedoel dat ik nooit op Twitter en Facebook rondloop en mensen met wie ik het oneens ben “libtards”, “fascisten”, “nutjobs”, “baby killers” of “pieces of shit” noem. Bovendien heb ik eerlijk gezegd geen tijd om me druk te maken over het opsluiten van mensen die dat niet echt verdienen, ongeacht hun politieke voorkeur – ik maak liever gewoon gebruik van mijn stemrecht. Ik ben geen samenzweringstheoreticus en ik leef ook niet in een fantasiewereld. Ik streef ernaar om nooit mensen uit te schelden, hen tot onderwerping te pesten of een versnipperde aanpak van confrontaties te gebruiken. Direct en chirurgisch is voor mij altijd een effectievere aanpak geweest.

Maar hier ben ik dan, nog steeds een oude, blanke man.

Ik schep geen vreugde in andermans pijn. Ik vind het niet grappig wanneer een mondige beroemdheid die in het verleden stomme dingen heeft gezegd, misschien zelfs beledigende dingen, wordt afgemaakt in de sociale en andere media omdat ze momenteel lijdt aan een psychische aandoening en mogelijk suïcidaal is. Ik zie niet in welke voldoening mensen daaruit halen. Misschien heeft ze altijd al aan geestesziekte geleden. Misschien heeft ze daarom die stomme dingen gezegd. Wie weet? Misschien hebben we allemaal dingen in ons verleden die we liever niet meer willen meemaken. Ik weet dat ik dat heb.

Maar hier ben ik dan, nog steeds een oude, blanke man.

Ik doe erg mijn best om geen eufemismen te gebruiken als “de mensen die bij mij in de buurt wonen”, “de mensen die alle misdaad veroorzaken”, “die mensen”, of “ik heb veel zwarte vrienden”, om mijn ware gevoelens te maskeren. (Voor de goede orde, ik heb niet veel zwarte vrienden). Verder geloof ik dat de meeste politieagenten goede mensen zijn die hun werk doen om hun gemeenschap te dienen en niet om jonge, zwarte mannen te doden. Ik geloof dat racisme in de afgelopen vijfhonderdvijftig jaar aanzienlijk is verminderd, maar dat gezegd hebbende, geloof ik ook dat er nog veel meer werk te doen is. Ik weet dat wij, als samenleving, onze inspanningen moeten voortzetten om racisme volledig uit te bannen en de algemene onverdraagzaamheid uit te roeien die zich lijkt op te bouwen.

Maar hier ben ik dan, nog steeds een oude, blanke man.

Ik geloof niet dat de manier waarop onze burgerlijke, gouvernementele, zakelijke, religieuze en sociale leiders leiding moeten geven, is door met de beschuldigende vinger te wijzen, in dekking te duiken, toe te geven aan of te azen op hun achterban of op hun handen te blijven zitten. Ik ga niet op sociale media rondbazuinen hoe slim ik ben om mijn eigen onzekerheden te sussen (die er inderdaad in overvloed zijn). Gelukkig ben ik sowieso niet zo slim.

Maar hier ben ik dan, nog steeds een oude, blanke man.

Ik sta niet achter een werkomgeving waarin welke klasse van mensen dan ook systematisch kan worden lastiggevallen, getreiterd, niet gerespecteerd of fysiek misbruikt. Ik tolereer geen ongepaste opmerkingen, ongepaste aanrakingen of ongepast loeren op onze werkplek. Ik sta ook volledig afwijzend tegenover het tonen van rommel van welke aard dan ook, ongewenst sms’en en sexting, of het eisen van naakte, naakt- of anderszins provocerende foto’s van je ondergeschikten. Verder verwacht ik van mijn zakenpartner dat hij me ter verantwoording roept, me in mijn ballen trapt en onze relatie beëindigt als ik me niet aan die normen houd.

Maar hier ben ik dan, nog steeds een oude, blanke man.

Ik ben een oude, blanke man met grote gebreken. Ik kan egoïstisch, afwijzend, stompzinnig en koppig zijn. Ik kan gemeen zijn tegen mijn vrouw en boos op mijn honden, terwijl ik eigenlijk gewoon gefrustreerd ben over iets anders in mijn leven. Ik kan neerbuigend, hoogmoedig en een beetje een lul zijn als ik dat wil. Ik vergeet dingen en praat soms op een ongefilterde manier. Ik vloek vaak en ruik bijna nooit aan de rozen. Ik sta erom bekend dat ik te veel drink, te laat opblijf en als die dingen toevallig tegelijkertijd gebeuren, nou… dan kan ik pontificaal zijn tot de koeien thuiskomen. Oude vrienden van mij hebben zelfs een term bedacht voor deze bijzondere omstandigheid. Ze verwijzen naar mij als “4 AM Johno.” Als je hem tegenkomt, red jezelf en ren.

Dus, door al deze overpeinzingen, dit is wat ik ontdekte over OUDE WITTE Kerels.

Ik ben er niet een.

Een OUDE WITTE Kerel zijn is een kwelling van de angstigen. Het is een gemoedstoestand die er niet om geeft wat je ras, geloof, kleur, geslacht, seksuele geaardheid of politieke voorkeur is. OUDE WITTE GUYNESS wordt gepropageerd door leiders die angst verkopen voor de kost. Zij verkopen angst voor het andere en de dreiging van het onbekende. Zij bieden als alternatief toevlucht en veiligheid in homogeniteit – blanke, zwarte, christelijke, moslim, republikeinse, democratische, homogene of hetero homogeniteit.

Koop in de angst waarin deze mensen handelen en ieder van ons kan de “OUDE WITTE GUY” worden.”

Maar ik niet.

Daar teken ik niet voor.

Ik vecht dat gevecht met mijn laatste adem uit.

Het enige wat ik wil dat dat etiket op mij plakt, zijn de feiten dat ik oud ben, blank en een man.

Gelukkige kerstdagen, fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar voor iedereen.

– Johno