Rapgroep

Vroeg in de nog niet zo lange geschiedenis van de rapmuziek maakten de Fat Boys furore met hun zelfspottende humor, grote omvang en aanstekelijke ritmes en rijmpjes. Met een gezamenlijk gewicht van meer dan 750 pond, kwamen de Fat Boys de rapscene binnen met een mix van komedie en muziek. Het trio Mark “Prince Markie Dee” Morales, Darren “Buff the Human Beat Box” Robinson en Damon “Kool Rock-Ski” Wimbley was een van de eerste rapacts die doorbraken naar de mainstream populariteit. Hoewel ze uiteindelijk een platina en verschillende gouden albums uitbrachten en verschenen in films, televisieshows en reclamespots, ging hun fortuin achteruit naarmate de jaren 1980 ten einde liepen, en het trio ging uit elkaar in het begin van de jaren 1990.

Robinson, Morales, en Wimbley groeiden op in hetzelfde blok in de New York City borough Brooklyn, waar ze samen begonnen te rappen. Zoals Wimbley later uitlegde aan Dennis Hunt in de Los Angeles Times, “We rapten op straathoeken. We oefenden in kelders. … Het was gewoon een van de dingen die we graag samen deden.”

Originally known as Disco 3, the Fat Boys first gained national bekendheid when they won a national talent contest at Radio City Music Hall in 1983. De juryleden waren vooral onder de indruk van Robinsons vermogen om geluidseffecten te genereren. Hij produceerde een verbazingwekkende variëteit, zoals Pierre Perrone van de London, England, Independent opmerkte, van “percussieve oprispingen, grommen en klikken … met zijn mond.”

Hun overwinning op de wedstrijd trok de aandacht van Charlie Stetler, die manager van de groep werd. Naast hun talenten, was Stetler ook onder de indruk van de enorme omvang van zijn nieuwe cliënten. Robinson alleen al tikte de weegschaal op 450 pond, en de groep kreeg onderweg verbazingwekkende restaurantrekeningen; een ontbijt kostte naar verluidt 350 dollar. Het was Stetler die voorstelde dat de groep zijn naam zou veranderen in de Fat Boys en comedy zou gebruiken als onderdeel van hun act.

The Fat Boys huurden ook Kurtis Blow in, een volleerd rap artiest in zijn eigen recht, om hun eerste albums te produceren. De releases, die feestdeuntjes en humor vermengden met hip-hop, reggae en rockmuziek, speelden allemaal met de heftigheid van de Fat Boys in hun titels. Fat Boys debuteerde in 1984 en won goud. Het jaar daarop was de groep te zien in een hip-hop documentaire genaamd Krush Groove, wat hen een nog groter publiek opleverde en een drie-film deal met Warner Brothers. Het tweede album van de groep, Fat Boys Are Back, kwam ook uit in 1985; Big and Beautiful volgde in 1986.

Terwijl werd rapmuziek zelf steeds populairder, geholpen door Run-D.M.C.’s cover uit 1986 van de Aerosmith rockhit “Walk This Way.” De Fat Boys zagen hun kans schoon en besloten hun eigen covers uit te brengen. Na hun overstap naar het Polydor label, brachten ze hun versie uit van de Surfari’s 1963 hit “Wipe Out”, ondersteund door de Beach Boys. Het nummer, dat op Crushin’, het platina-album van de Fat Boys uit 1987, stond, bereikte nummer twee in de Britse hitlijsten en nummer 12 in de Verenigde Staten. Na het succes van dit nummer kregen de Fat Boys een hoofdrol als zichzelf in de Three Stooges-geïnspireerde komedie Disorderlies in datzelfde jaar. Helaas was de film een flop voor de critici en de box office. In de Houston Chronicle noemde filmcriticus Michael Spies de film “een Three Stooges-short dat tot een breekpunt werd geduwd dat het beste van Larry, Curly en Moe extreem strak doet lijken”. Blijkbaar waren de Fat Boys niet voorbestemd om filmsterren te worden.

Het volgende album van de Fat Boys, Coming Back Hard Again, was vergelijkbaar in stijl met Crushin’ en het bevatte ook een hit covertrack, genaamd “The Twist (Yo’ Twist).” Chubby Checker, die had geholpen om de originele Twist een nationale rage te maken in 1960, steunde de cover van de Fat Boys en hielp opnieuw het nummer naar de top van de hitlijsten te stuwen. Net als “Wipe Out”, stond “The Twist (Yo’ Twist)” op nummer twee in de Britse hitlijsten, en belandde het in de Amerikaanse top 20. De Fat Boys waren nu echte sterren en kregen optredens in tv-shows, waaronder Miami Vice, en in reclamespots. Ze schreven ook “Are You Ready for Freddy” voor Nightmare on Elm Street 4: The Dream Master, en filmden de video van het nummer met Robert Englund.

Tegen het einde van de jaren tachtig verloor de nieuwe act van de Fat Boys echter zijn scherpte. Ze probeerden zonder succes hun imago in 1989 te herstellen met een rap opera (“rappera”) genaamd On and On, waarna Morales de groep in 1990 verliet om een solocarrière na te streven. Hij bracht zijn eerste album uit in 1992 als Prince Markie Dee and the Soul Convention, en scoorde een hitsingle met “Trippin’ Out”. Hij produceerde en schreef ook voor bekende artiesten als Mary J. Blige, Christopher Williams en El DeBarge. Robinson en Wimbley deden het minder goed in hun eentje. In 1991 brachten ze Mack Daddy uit, die ze lauw ontvingen voordat ze ermee stopten. Het tweetal ging verder met het presenteren van MTV’s Yo MTV Rap en het produceren en optreden met andere rappers. In 1991 werd Robinson ook berecht voor seksueel misbruik van een minderjarige, maar zijn veroordeling voor die aanklacht genereerde te veel negatieve publiciteit om er nog overheen te komen. Plannen voor een Fat Boy reünie album waren in de maak in december 1995 toen Robinson plotseling overleed in zijn huis in Queens, New York. Hij was slechts 28 jaar oud en kreeg een fatale hartaanval als gevolg van zwaarlijvigheid na een griepaanval.

For the Record …

De leden zijn o.a. de rappers Mark Morales (geboren in 1969); Darren Robinson (geboren op 19 juni 1967; overleden in New York op 10 december 1995); Damon Wimbley (geboren in 1967).

Groep opgericht in New York City als Disco 3, begin jaren 80; won nationale talentenjacht in Radio City Music Hall in New York, kreeg manager en platencontract, 1983; bracht eerste album uit, Fat Boys, 1984; te zien in documentaire film, Krush Groove, 1985; bracht Fat Boys Are Back uit, 1985; bracht Big and Beautiful uit, 1986; bracht Crushin’ uit, 1987; speelde als zichzelf in de film Disorderlies, 1987; filmde TV cameo’s en commercials, jaren ’80; bracht Coming Back Hard Again uit, 1988; bracht Krush on You uit, 1988; On and On, 1989; Morales verliet de groep, 1990; de overblijvende leden brachten Mack Daddy uit, 1991.

Geselecteerde discografie

Fat Boys, Sutra, 1984.

Fat Boys Are Back, WEA, 1985.

Big and Beautiful, Sutra, 1986.

Crushin’, Polygram, 1987.

Best Part of the Fat Boys, Pair, 1987.

Coming Back Hard Again, Mercury, 1988.

Krush on You, Blatant, 1988

On and On, Polygram, 1989.

Mack Daddy, Emperor, 1991

Greatest Hits, Unidisc, 1991.

All Meat No Filler: The Best of the Fat Boys, Rhino, 1997.

Bronnen

Periodieken

Houston Chronicle, 17 augustus 1987, p. 1.

Independent (Londen, Engeland), 12 december 1995, p. 16.

Los Angeles Times, 2 oktober 1987, p. 10.

Times Union (Albany, NY), 12 december 1995, p. B4 C1.

Online

“The Fat Boys,” All Music Guide, http://www.allmusic.com (27 januari 2004).

“The Fat Boys,” Rolling Stone, http://www.rollingstone.com/artists/bio.asp?oid=6399&cf=6399 (27 januari 2004).

“The Fat Boys,” VH1, http://www.vh1.com/artists/az/fat_boys/bio.jhtml (27 januari 2004).

-Michael Belfiore