De Dust Bowl van de jaren dertig was een van de ergste milieucrises die Noord-Amerika in de twintigste eeuw heeft getroffen. Ernstige droogte en winderosie teisterden de Great Plains een decennium lang. Toch waren er vergelijkbare droogtes in de jaren 1950 en 1970 zonder een vergelijkbare mate van erosie. Het mysterie van het enorme contrast tussen de droogte van de jaren 1930 en die van later lijkt nu te zijn opgelost (Hansen en Libecap 2004).

De krachtige winden die de droogte van de jaren 1930 vergezelden, bliezen 480 ton bovengrond per acre weg, waardoor gemiddeld vijf inches bovengrond van meer dan 10 miljoen acres werd verwijderd. De stof- en zandstormen tastten de productiviteit van de bodem aan, schaadden de volksgezondheid en tastten de luchtkwaliteit aan. Zoals Donald Worster, de belangrijkste historicus van de Dust Bowl, het verwoordde: “In geen enkel ander geval was er grotere of meer langdurige schade aan het Amerikaanse land …” (Worster 1979, 24).

De standaard verklaring voor de Dust Bowl is dat overmatige cultivatie van het land in de jaren 1930 de droge grond blootstelde aan de wind. Maar het mysterie is dit: Waarom was de akkerbouw in de jaren dertig zo veel omvangrijker, en het gebruik van erosiebestrijdingstechnieken zo beperkt?

Zeynep K. Hansen en Gary D. Libecap tonen aan dat de geringe omvang van de boerderijen het antwoord was. Kleine landbouwbedrijven verbouwen intensiever en maken minder vaak gebruik van conserveringsmethoden dan grote landbouwbedrijven. Dit komt doordat op kleine landbouwbedrijven in vergelijking met grote landbouwbedrijven veel meer van de voordelen van stroken braaklegging en windkeringen voor bodembehoud en erosiebestrijding ten goede komen aan andere landeigenaren. Kleine landbouwers zullen dus veel minder geneigd zijn deze praktijken toe te passen; het resultaat is veel meer erosie tijdens perioden van droogte. In principe hadden de kleine boeren van de jaren dertig zich vrijwillig kunnen verenigen om gezamenlijk afspraken te maken over het gebruik van de beste methoden voor bodembehoud. Maar dit zou contracten hebben vereist tussen duizenden landeigenaren over een gebied van honderdduizenden hectaren – een afschrikwekkend voorstel op zijn best.

De inauguratie van de “Soil conservation districts” in 1937 bleek het keerpunt te zijn. Deze districten waren lokale overheidseenheden die werden opgericht onder staatswetten naar het voorbeeld van een federaal modelstatuut. De districten hadden de wettelijke bevoegdheid om landbouwers te dwingen zich te houden aan de aanbevolen erosiebeheersingspraktijken, en zij beschikten over de middelen, in de vorm van subsidies, om de kosten van erosiebeheersing te dekken. Binnen de districten sloten individuele landbouwers contracten met de federale Soil Conservation Service (SCS) om samen te werken bij het terugdringen van bodemerosie. In ruil daarvoor leverde de SCS de voor erosiebestrijding benodigde apparatuur, zaaigoed, omheiningen en personeel.

Het programma maakte het ook mogelijk dat een meerderheid van boeren in een district collectief erosiebeheersingsvoorschriften kon opleggen aan alle boeren in het district. En tenslotte werden boeren die deelnamen aan bodembehoudprogramma’s gesubsidieerd door de federale overheid. Aanzienlijke betalingen van de Agricultural Adjustment Administration (AAA) gingen naar boeren die goedgekeurde erosiebeheersingspraktijken toepasten. Samen verlichtten deze programma’s de erosie aan het eind van de jaren dertig en toen de daaropvolgende droogteperioden van de jaren vijftig en zeventig zich aandienden, zorgden zij ervoor dat de verwoestende erosie van de voorgaande jaren nooit meer op gang kwam.

Hoewel de federale regering een centrale rol speelde bij het bevorderen van bodembehoud en daarmee het beëindigen van de Dust Bowl, zijn bepaalde voorbehouden op hun plaats. Ten eerste waren kleine boerderijen de bron van de erosieproblemen in de jaren 1930. Hansen en Libecap tonen aan dat, indien de boerderijen 1.500 acres groot waren geweest in plaats van de huidige 500 acres, de boeren afzonderlijk precies die praktijken zouden hebben toegepast die later door de “Soil Conservation Districts” werden opgelegd. Dit is belangrijk omdat het overwicht van kleine boerderijen in de Great Plains zelf grotendeels een erfenis was van federaal beleid – de Homestead Act, die claims beperkte tot 160-320 acres toen de regio tussen 1880 en 1925 werd bewoond.

Ook vermeldenswaard is dat de omvang van boerderijen in de Great Plains sindsdien enorm is gegroeid. Tussen het midden van de jaren dertig en het midden van de jaren zestig is de omvang van de boerderijen bijvoorbeeld verdubbeld en nu zijn ze nog groter. De grotere gemiddelde omvang van de landbouwbedrijven op de Great Plains, gecombineerd met het kleinere aantal landbouwers op de Great Plains, impliceert dat de problemen waarvoor de bodembeschermingsdistricten werden opgezet, minder belangrijk zijn geworden. Op grotere landbouwbedrijven is de stimulans om aan erosiebestrijding te doen veel groter, en de kosten om de acties van minder landbouwers te coördineren zijn lager. Toch blijven de “Soil Conservation Districts” (omgedoopt tot “Natural Resource Conservation Districts”), met hun bijbehorende subsidies en bureaucratieën, ook in de 21e eeuw bestaan.

Er zit dus een tweesnijdende les aan dit verhaal. Zeker, de episode illustreert goed het collectieve actieprobleem dat kan ontstaan wanneer vele kleine actoren bijdragen aan een grootschalig milieuprobleem, en dat overheidsoptreden dat collectieve actieprobleem kan oplossen. Maar het laat ook zien dat wat begint als een productief overheidsbeleid kan worden omgezet in de politiek van de varkenshouderij die vandaag de dag domineert.

Hansen, Zeynep K., and Gary D. Libecap. 2004. Small Farms, Externalities, and the Dust Bowl of the 1930s. Journal of Political Economy 112(3): 665-94.

Worster, Donald. 1979. Dust Bowl: The Southern Plains in the 1930s. New York: Oxford University Press.

Daniel K. Benjamin is PERC senior associate en hoogleraar economie aan Clemson University. In zijn vaste column “Tangents-Where Research and Policy Meet” onderzoekt hij de beleidsimplicaties van recent academisch onderzoek. Hij is te bereiken op [email protected]