Noem ze leugens, opscheppers of regelrechte onwaarheden: Hoe je ze ook noemt, kinderen liegen waarschijnlijk ergens onderweg. Terwijl een jonger kind een uitgebreid verhaal kan verzinnen over hoe ze onmogelijk een jonger broertje of zusje kan hebben geschopt, kunnen oudere kinderen ronduit liegen over het maken van hun huiswerk.

Soms is het begin van liegen plotseling en intens, meldt Matthew Rouse, PhD, een klinisch psycholoog aan het Child Mind Institute. “Het is iets nieuws, waar ze eerder behoorlijk waarheidsgetrouw waren en dan plotseling liegen over een heleboel dingen,” zegt hij. Dit is natuurlijk verontrustend voor ouders. Maar als verzorgers kunnen begrijpen waarom kinderen liegen en bereid zijn om met het probleem om te gaan, kan de waarheid aan het licht komen.

Waarom kinderen liegen

De meeste ouders denken dat kinderen liegen om iets te krijgen wat ze willen, om een consequentie te vermijden of om onder iets uit te komen wat ze niet willen doen. Dit zijn veel voorkomende motivaties, maar er zijn ook een aantal minder voor de hand liggende redenen waarom kinderen misschien niet de waarheid vertellen – of in ieder geval de hele waarheid.

Om een nieuw gedrag uit te testen

Dr. Rouse zegt dat één reden waarom kinderen liegen is omdat ze dit nieuwe idee hebben ontdekt en het uitproberen, net zoals ze doen met de meeste soorten gedrag, om te zien wat er gebeurt. “Ze vragen zich af, wat gebeurt er als ik over deze situatie lieg?” zegt hij. “Wat levert het me op? Wat levert het me op? Wat levert het me op?””

Om het gevoel van eigenwaarde te vergroten en goedkeuring te krijgen

Kinderen met een gebrek aan zelfvertrouwen kunnen grandioze leugens vertellen om zichzelf indrukwekkender, specialer of getalenteerder te laten lijken om hun gevoel van eigenwaarde op te blazen en zichzelf er goed uit te laten zien in de ogen van anderen. Dr. Rouse herinnert zich dat hij een achtstejaars behandelde die ongeveer 80 procent van de tijd wild overdreef: “Het waren ongelooflijke ervaringen die totaal niet plausibel waren.” De jongen zei bijvoorbeeld dat hij naar een feestje was geweest en dat iedereen voor hem begon te zingen toen hij binnenkwam.

Om de aandacht van zichzelf af te leiden

Kinderen met angst of depressie kunnen liegen over hun symptomen om de aandacht van hen af te leiden, merkt Dr. Rouse op. Of ze minimaliseren hun problemen door iets te zeggen als “Nee, nee, ik heb vannacht prima geslapen”, omdat ze niet willen dat mensen zich zorgen over hen maken.

Spreken voordat ze nadenken

Dr. Carol Brady, PhD, een klinisch psycholoog en vaste columnist voor het tijdschrift ADDitude, die met veel kinderen met ADHD werkt, zegt dat ze kunnen liegen uit impulsiviteit. “Een van de kenmerken van het impulsieve type ADHD is dat ze praten voordat ze denken,” zegt ze, “dus vaak krijg je dit leugenprobleem.”

Soms kunnen kinderen echt geloven dat ze iets hebben gedaan en vertellen wat klinkt als een leugen, voegt Dr. Brady eraan toe. “Soms zullen ze het echt gewoon vergeten. Ik heb kinderen die zeggen: ‘Om u de waarheid te zeggen, Dr. Brady, ik dacht dat ik mijn huiswerk had gedaan. Ik dacht echt dat ik dat gedaan had. Ik wist niet meer dat ik dat extra werk had.” Wanneer dit gebeurt, zegt ze, hebben ze hulp nodig om hun geheugen aan te vullen met behulp van technieken zoals checklists, tijdslimieten en organizers.

En dan zijn er witte leugens

Om de dingen nog lastiger te maken, kunnen ouders in bepaalde situaties kinderen daadwerkelijk aanmoedigen om een witte leugen te vertellen om iemands gevoelens te sparen. In dit geval vallen de leugentjes om bestwil en wanneer ze te gebruiken onder de paraplu van sociale vaardigheden.

Gerelateerd: Hoe kunnen we kinderen helpen met zelfregulatie?

Wat ouders kunnen doen tegen liegen

Zowel dr. Rouse als dr. Brady zeggen dat het eerst belangrijk is om na te denken over de functie van de leugen. “Wanneer ik een evaluatie doe, zijn er vragen op onze intakeformulieren waar ouders kunnen aanvinken of het kind liegt,” zegt Dr. Rouse. “Het is iets waar ik me misschien 20 minuten in verdiep. Wat voor soort leugens, wat zijn de omstandigheden van de leugens?” Hij zegt dat gedragsbehandelingen afhangen van de functie van de leugens en de ernst van het probleem. “Er zijn geen harde en snelle richtlijnen,” zegt hij. “Verschillende niveaus betekenen verschillende repercussies.”

Leugen van niveau 1

Wanneer het gaat om aandacht vragend liegen, zegt Dr. Rouse dat het over het algemeen het beste is om het te negeren. In plaats van hard te zeggen, “Dat is een leugen. Ik weet dat dat niet met je gebeurd is,” stelt hij een zachte aanpak voor waarbij ouders niet per se een consequentie hebben, maar ze proberen het ook niet veel aandacht te geven.

Dit geldt vooral als het liegen voortkomt uit een plaats met een laag gevoel van eigenwaarde. “Dus als ze zeggen: ‘Ik scoorde 10 doelpunten vandaag in de pauze in het voetbal en iedereen zette me op hun schouders en het was geweldig’ en je denkt dat het niet waar is, dan zou ik zeggen niet een bos van follow-up vragen te stellen.” Voor dit soort leugens van laag niveau die niet echt iemand kwetsen, maar geen goed gedrag zijn, is negeren en doorverwijzen naar iets waarvan je weet dat het meer feitelijk is, de manier om te gaan.

Leugen van niveau 2

Als dat niet werkt, zegt Dr. Rouse, kunnen ouders er transparanter over zijn door een milde berisping aan te bieden. “Ik heb situaties gehad waarin het een opgeblazen soort fantastische soort leugen was,” zegt hij. “Ik laat het de ouders een etiket opplakken en het een sprookje noemen. Als het kind zo’n verhaal vertelt, zal een ouder zachtjes zeggen: ‘Hé, dit klinkt als een groot verhaal, waarom probeer je het niet nog eens en vertel je me wat er echt is gebeurd? “Het gaat erom kinderen op het gedrag te wijzen en ze aan te moedigen het nog eens te proberen.

Leugen van niveau 3

Als iets ernstiger is, zoals oudere kinderen die liegen over waar ze zijn geweest of of of ze hun huiswerk hebben gemaakt, kunnen ouders nadenken over het hebben van een consequentie. Kinderen moeten weten dat dit soort leugens gevolgen zal hebben, zodat het niet zomaar uit de lucht komt vallen. Net als alle andere consequenties raadt Dr. Rouse aan dat het iets van korte duur moet zijn, niet overdreven, wat het kind de kans geeft om weer beter gedrag te gaan vertonen. Enkele voorbeelden: haar telefoon voor een uur kwijtraken of een karweitje opknappen

Ook moet er, afhankelijk van de ernst van de consequentie, aandacht worden besteed aan waar ze over logen. Als een kind heeft gezegd dat hij de hele week geen huiswerk had en de ouder komt erachter dat hij elke dag huiswerk had, moet er een consequentie worden verbonden aan het liegen en moet hij ook gaan zitten en al het werk doen. Als hij een ander kind heeft geslagen en daarover heeft gelogen, moet er een consequentie komen voor het liegen en ook voor het slaan. In dit geval, zegt Dr. Rouse, zou u hem ook een verontschuldigingsbrief aan het andere kind laten schrijven.

Manieren om uw kinderen te helpen voorkomen dat ze liegen

Laat ze weten dat de waarheid de gevolgen

Bijv. als tieners hebben gedronken op een feestje, zal de ouder willen dat ze bellen om opgehaald te worden. Maar kinderen weten dat er ook een consequentie moet zijn voor het drinken. “In deze situatie, waarin liegen gemakkelijker zou zijn geweest, kunnen ouders bij het uitdelen van de consequentie het kind ook prijzen voor het vertellen van de waarheid en hen vertellen dat het hen betrouwbaarder maakt. Ze kunnen ook de consequentie verminderen, zoals kinderen laten weten dat ze hun telefoon een dag afnemen in plaats van een week.

Dr. Rouse voegt één voorbehoud toe: kinderen en tieners moeten niet denken dat consequenties onderhandelbaar zijn. “Soms zal het kind zeggen: ‘Maar ik heb je de waarheid verteld,'” zegt hij. “Ze worden dan manipulatief en zeggen: ‘Dit zorgt er alleen maar voor dat ik nooit meer de waarheid wil vertellen.'” Ouders moeten op dat moment niet toegeven.

Gebruik waarheidscontroles

Stel dat ouders van een leraar te horen hebben gekregen dat hun kind haar huiswerk niet heeft gemaakt. Dr. Brady stelt voor dat ze hun kind de kans geven de waarheid te vertellen. Als ze dat in eerste instantie niet doet, kunnen de ouders zeggen: “Ik loop even weg en geef je 10 minuten en dan kom ik terug om het je nog eens te vragen. Als je van gedachten verandert en me een ander antwoord wilt geven, is het gewoon een waarheidscontrole en kom je niet in de problemen.”

Op deze manier, als een kind een uit het hoofd gegrepen antwoord geeft omdat ze bang is voor de gevolgen of omdat ze een ouder niet wil teleurstellen, krijgt ze de kans om echt na te denken over de vraag of ze wil liegen of opbiechten zonder de gevolgen. Dr. Brady merkt op dat deze techniek niet is voor een kind dat chronisch liegt.

Gebruik de preambule methode

Parenten kunnen kinderen ook instellen op het vertellen van de waarheid door hen eraan te herinneren dat ze geen perfectie verwachten, merkt Dr. Brady op. Ouders kunnen zeggen: “Ik ga je een vraag stellen en misschien ga je me iets vertellen wat ik niet echt wil horen. Maar onthoud, je gedrag is niet wie je bent. Ik hou van je, wat er ook gebeurt, en soms maken mensen fouten. Dus ik wil dat je erover nadenkt om mij een eerlijk antwoord te geven.” Kinderen de kans geven om hierover na te denken, kan ertoe leiden dat ze de waarheid vertellen.

Geef kinderen met ADHD meer tijd om na te denken

Dr. Brady zegt dat kinderen met ADHD, die geneigd zijn om impulsieve antwoorden te geven die als leugens naar buiten komen, wat extra tijd nodig hebben om dingen te overdenken voordat ze spreken. Impulsiviteit kan zowel thuis als op school een probleem zijn, wanneer een leraar vraagt of een kind klaar is met een opdracht en het kind ja antwoordt zonder zelfs maar naar zijn papier te kijken. Op dat moment moet hij leren langzamer te werken en zijn werk te controleren.

Wat ouders niet moeten doen

Doe uw kind niet in de hoek

Een kind in de hoek zetten kan hem aanzetten tot liegen. Als ouders het ware verhaal kennen, adviseert Dr. Brady, moeten ze het direct ter sprake brengen en bespreken. In plaats van een kind te vragen of hij zijn huiswerk niet heeft gemaakt, kan een ouder gewoon zeggen: “Ik weet dat je het niet hebt gedaan. Laten we praten over waarom dat geen goed idee is.”

Beletter je kind niet als leugenaar

Het is een grote fout om een kind een leugenaar te noemen, betoogt Dr. Brady. De wond die daardoor ontstaat, is groter dan het aanpakken van de leugen. Hij denkt: “Mam zal me niet geloven.” Daardoor voelt hij zich slecht over zichzelf en kan hij een patroon van liegen krijgen.