Share

By Prashanthi N. Thota, MD

Naarmate de incidentie van gastro-oesofageale reflexziekte (GERD) is toegenomen, is ook de incidentie van Barrett’s oesofagus (BE) toegenomen, een van de meest voorkomende aandoeningen die gastro-enterologen zien. BE is een risicofactor voor de ontwikkeling van slokdarmkanker (EAC), die ook is toegenomen in de afgelopen 40 jaar.

Terwijl regelmatige screening en surveillance duidelijk is geïndiceerd voor patiënten met een hoog risico op het ontwikkelen van EAC (met BE segmenten langer dan 3 cm en dysplasie), is surveillance van patiënten met een laag risico (BE segmenten korter dan 3 cm en geen dysplasie) controversieel geweest met gastro-enterologen variërend in hoe vaak ze endoscopieën en biopsieën uitvoerden. In de afgelopen jaren heeft het American College of Gastroenterology zijn richtlijnen voor de controle van patiënten zonder belangrijke risicofactoren gewijzigd. In 2012 werd aanbevolen om bij deze patiënten na drie tot vijf jaar een herhaalde endoscopie uit te voeren in plaats van na drie jaar. Dat is de praktijk die we volgden in de Cleveland Clinic.

Maar met betrekking tot patiënten met onregelmatige Z-lijnen en BE-lengte van minder dan 1 cm, waren deze richtlijnen gebaseerd op kleine, single-center studies die beperkte gegevens verschaften over het risico op lange termijn van hooggradige dysplasie (HGD) en slokdarmkanker.

Study Investigates Incidence of HGD and EAC

Cleveland Clinic’s Department of Gastroenterology and Hepatology nam deel aan een groot multicenter prospectief onderzoek dat een register bijhield van BE-patiënten in vijf centra, waaronder Cleveland Clinic, en onderzocht de incidentie van HGD en EAC in een goed gedefinieerde populatie van patiënten met onregelmatige Z-lijnen en BE-lengte van minder dan 1 cm zonder dysplasie.

In de studie, gepresenteerd op Digestive Disease Week 2016, werd Barrett’s oesofagus gedefinieerd door de aanwezigheid van zuilvormige mucosa in tubulaire oesofagus op endoscopie en intestinale metaplasie op biopsie. We categoriseerden neoplasie als laaggradige dysplasie (LGD), hooggradige dysplasie en EAC.

De studiedeelnemers omvatten 1.791 patiënten met BE waarvan 86 procent blank was en 84 procent mannen. Van die groep werden 167 patiënten geïdentificeerd met onregelmatige Z-lijnen, BE-lengte van minder dan 1 cm en geen dysplasie. Deze patiënten waren vaker vrouw (26,3 procent vergeleken met 14,8 procent met een langere BE-lengte) en hadden minder vaak een rookverleden (33,5 procent vergeleken met 52,6 procent met een langere BE-lengte).

De deelnemers aan de studie werden gemiddeld 5,9 jaar gevolgd. De deelnemers met een BE-lengte van minder dan 1 cm ondergingen drie endoscopieën tijdens de studie. De progressiepercentages naar HGD en EAC werden vergeleken bij patiënten met minder dan 1 cm BE-lengte met die met meer dan 1 cm BE-lengte.

In de resultaten die dit jaar werden gerapporteerd, ontwikkelde geen van de 167 deelnemers met minder dan 1 cm BE-lengte HGC of EAC gedurende een periode van vijf jaar. De 71 deelnemers die HGD of EAC ontwikkelden, hadden allemaal een BE-lengte van meer dan 1 cm.

Discussie

Deze studie levert het sterkste bewijs tot nu toe dat het zeer onwaarschijnlijk is dat patiënten met onregelmatige Z-lijnen en een BE-lengte van minder dan 1 cm zonder dysplasie HGD of EAC zullen ontwikkelen. Deze bevindingen ondersteunen de richtlijnen van 2016 van het American College of Gastroenterology, waarin voor het eerst surveillance bij deze patiënten niet wordt aanbevolen. Bij Cleveland Clinic zullen we niet langer endoscopieën uitvoeren bij deze populatie en raden we aan dat dit de standaard van zorg wordt.

Dr. Thota is lid van de afdeling Gastroenterologie en Hepatologie en directeur van het Barrett’s Center of Excellence in de Cleveland Clinic en is ook directeur voor het Center of Swallowing and Motility Disorders. Zij is te bereiken op 216.444.0780 of [email protected].

Share

DDW16 digestive disease week 2016 gastroenterologie gastro-oesofageale refluxziekte (GERD) prashanthi n. thota