Het celoppervlak is de locus voor vele belangrijke biochemische functies van cellen en voor de interacties van cellen met elkaar en met hun omgeving. De structuur van het celoppervlak kan worden gezien als drielagig, met een centraal plasmamembraan waaraan bepaalde macromoleculaire componenten aan de buitenzijde (het exoskelet) en andere componenten aan de binnenzijde (het cytoskelet van het membraan) zijn bevestigd. In het laatste decennium is de moleculaire basisstructuur van het plasmamembraan opgehelderd en deze kan bij wijze van eerste benadering worden voorgesteld door het vloeistofmozaïekmodel. De binding van specifieke integrale membraaneiwitten aan afzonderlijke perifere eiwitten buiten of binnen de cel vormt hoogstwaarschijnlijk de basis voor de drielagige structuur van het celoppervlak. Studies van de laatste jaren naar de moleculaire structuren van deze drielagige celoppervlakken van gekweekte normale fibroblasten en van fibroblasten getransformeerd door oncogene virussen beginnen licht te werpen op de moleculaire mechanismen die verantwoordelijk zijn voor veranderingen in celvorm, adhesiviteit, en in contact remming van motiliteit geassocieerd met neoplastische transformatie.