Door de visuele symptomen van stikstoftekort kan het bij sommige plantensoorten betrekkelijk gemakkelijk worden opgespoord. Symptomen zijn onder andere een slechte plantengroei en bladeren die lichtgroen of geel worden omdat ze niet voldoende chlorofyl kunnen aanmaken. Bladeren in deze toestand worden chlorotisch genoemd. De onderste bladeren (oudere bladeren) vertonen de symptomen het eerst, omdat de plant stikstof van oudere weefsels naar belangrijkere jongere weefsels verplaatst. Er zijn echter berichten dat planten op verschillende plaatsen symptomen van stikstoftekort vertonen. Stikstoftekort bij thee is bijvoorbeeld te herkennen aan vertraagde scheutgroei en vergeling van jongere bladeren.

Deze fysieke symptomen kunnen echter ook worden veroorzaakt door tal van andere stressfactoren, zoals tekorten aan andere nutriënten, toxiciteit, schade door herbiciden, ziekte, schade door insecten of milieuomstandigheden. Daarom kan stikstoftekort het betrouwbaarst worden opgespoord door, naast de beoordeling van de visuele symptomen van de plant, kwantitatieve tests uit te voeren. Deze tests omvatten bodemtests en plantenweefseltests.

Van plantenweefseltests wordt een destructieve steekproef van de betrokken plant genomen. Stikstofgebrek kan echter ook niet-destructief worden opgespoord door het chlorofylgehalte te meten.

Controles op chlorofylgehalte werken omdat het stikstofgehalte in het blad en de chlorofylconcentratie nauw met elkaar verbonden zijn, wat te verwachten is aangezien het grootste deel van de bladstikstof in chlorofylmoleculen is vervat. Het chlorofylgehalte kan worden bepaald met een chlorofylgehaltemeter; een draagbaar instrument dat de groenheid van bladeren meet om de relatieve chlorofylconcentratie ervan te schatten.

Het chlorofylgehalte kan ook worden beoordeeld met een chlorofylfluorometer, die een chlorofylfluorescentieverhouding meet om fenolverbindingen te identificeren die in grotere hoeveelheden worden geproduceerd wanneer stikstof beperkt is. Deze instrumenten kunnen derhalve worden gebruikt om niet-destructief te testen op stikstofgebrek.