Door: Michael

Ik werd gediagnosticeerd met ADHD rond 7 jaar oud en kreeg medicatie, maar slechts voor ongeveer een week. Dit was meer dan veertig jaar geleden dus ik heb er geen duidelijke herinnering aan. Mijn ouders vertelden me dat ik een ander persoon werd, veel te stil en terughoudend en na dit zeer korte experiment besloten ze dat medicatie niets voor mij was en werd er eigenlijk nooit meer over ADHD gesproken.

Ik heb mijn hele leven gevochten om me te concentreren op dingen die ik niet spannend of leuk vond – dus natuurlijk werd ik als lui bestempeld. Er zijn een paar uitzonderingen waarbij ik hypergeconcentreerd kon worden als het iets was dat echt mijn interesse wekte. Dus, mijn academische resultaten waren ofwel aan de top van de klas of er ver naast. (Meestal ver ernaast omdat ik lui was!). Dit was mijn school- en universiteitservaring.

Ik kon wel even doorbijten toen het was of je het deed of je zakte, maar het was een grote inspanning. Ik zat aan mijn bureau met goede bedoelingen en vond mezelf totaal niet in staat om iets te doen – verveeld uit mijn hoofd in een staat van geestelijke verlamming. Dit waren de dagen voor smartphones en sociale media, dus als je niet werkte, was er niet veel anders te doen dan uit het raam te staren en te denken aan van alles en nog wat, behalve studeren.

Dit was ik elke keer tijdens de examens en eerlijk gezegd het verhaal van mijn levensverhaal. Het werd mij ook op de werkplek. Ik kon communiceren en bijdragen en schijnbaar rondkomen, maar ik werkte op wat voelde als 40% capaciteit. Ik had het gevoel dat ik faalde, dat ik op de rand van mijn kunnen werkte, dat ik een bedrieger was. Ik denk dat mijn sterke kanten ongelooflijk sterker werden door het moeten compenseren van mijn zwakte. Ik voelde me alleen maar slechter over mezelf en dat ik mijn leven verspilde. Ik had al die talenten gekregen en begroef ze in de grond.

Ik heb bijna 2 decennia gewerkt in een functie die ik tegelijkertijd liefhad en haatte. Het vereiste echt een hoge mate van focus die ik niet kon geven. Ik weet niet hoe ik het zo lang heb volgehouden. Grappig genoeg had ik in die tijd een aantal coaches die me testten op allerlei persoonlijkheidskenmerken en met wie ik heel open en eerlijk was over mijn gevoelens en worstelingen. Niet één van hen stelde ADHD voor!!! Niet één van hen.

Mijn zoon (17) en dochter (21) zijn beiden gediagnosticeerd met ADHD en redden hun leven met behulp van medicatie. Zelfs dit heeft me niet echt tot actie aangezet of me geholpen om het verband te leggen. Voor mij was het meer een wegwerpzin in een gesprek, “Ik ben waarschijnlijk ADHD, Ha Ha!!” Ik realiseerde me niet dat ADHD eigenlijk een groot deel was van waarom ik zo worstelde op het werk – waarom ik me een mislukkeling voelde – waarom ik me een luie onderpresteerder voelde.

Het kostte me het verlaten van mijn baan, na tot de conclusie te komen op de leeftijd van zevenenveertig, dat er meer in het leven was dan werken alleen voor het geld. De dokter van mijn zoon had mijn vrouw een boek aangeraden, “4 Weken naar een Georganiseerd Leven met AD/HD” van Jeffrey Freed en Joan Shapiro. Ik begon dit boek te lezen en kon het niet neerleggen. Halverwege raakte het me als een ton bakstenen. OMG!! Dit ben ik! Dit is mijn leven. Dit is precies waar ik al zo lang als ik me kan herinneren mee worstel. Het maakte zo veel dingen duidelijk. Ik dacht altijd dat ADHD gewoon een onvermogen was om te focussen en te concentreren en dat mijn gedrag te wijten was aan verveling en luiheid.

Het was mijn Eureka-moment. Ik voelde gelijke delen opluchting, spijt en opwinding. Gek genoeg (of misschien ook niet) duurde het nog een tijdje voordat ik bij een dokter kwam, een definitieve diagnose kreeg en de reis begon van acceptatie, management en hoop voor de toekomst.

Ik zit nog in de eerste dagen na de diagnose, maar ik voel me al veel positiever over de toekomst en over mezelf. Ik neem de medicijnen die ik nodig heb en merk dat het een enorm verschil maakt. Ik weet dat er veel andere strategieën en hulpmiddelen zijn die ik kan gebruiken om me op mijn reis te helpen. Nieuw lid zijn van ADDA is er één van.

Het voelt alsof ik nog zoveel slechte gewoontes moet doorbreken, maar ik sta nog maar aan het begin van mijn reis. Kom maar op!!