Esterbindingen zijn gebruikt als metaboliseerbare bindingen om de radioactiviteitsniveaus in niet-doelweefsels te verminderen na de toediening van antilichamen gelabeld met metaalradionucliden. In dit radiochemisch ontwerp van antilichamen moeten de esterbindingen weliswaar snel worden gesplitst in niet-doelweefsels, maar een hoge stabiliteit van de esterbindingen in plasma is ook vereist om de radioactiviteitsniveaus van het doelwit te behouden. Om de structurele vereisten voor het stabiliseren van de esterbinding te beoordelen, werd een nieuwe van benzyl-EDTA afgeleide bifunctionele chelaatvormer met een esterbinding, (1-benzyl]ethyleendiamine-N,N,N’,N’ -tetraazijnzuur; MESS-Bz-EDTA), ontwikkeld. MESS-Bz-EDTA werd gekoppeld aan een thiolated monoklonaal antilichaam (OST7, IgG1), bereid door de disulfidebindingen te reduceren om de esterbinding dicht bij en proximaal aan het antilichaammolecuul te introduceren. Ter vergelijking werd 1-ethyleendiamine-N,N,N’,N’-tetraazijnzuur (EMCS-Bz-EDTA) en meleimidoethyl 3-iodohippuraat (MIH) onder dezelfde conjunctiechemie aan OST7 gekoppeld. Bij incubatie in 50% murien plasma of een gebufferde oplossing van neutrale pH, gaf OST7-MESS-Bz-EDTA-111In snel de radioactiviteit vrij, en meer dan 95% van de aanvankelijke radioactiviteit kwam vrij na een incubatie van 24 uur in beide oplossingen, als gevolg van een splitsing van de esterbinding. Daarentegen kwam slechts ongeveer 20% van de radioactiviteit vrij uit OST7-MIH-131I in beide oplossingen gedurende dezelfde incubatieperiode. In biodistributiestudies bij muizen werd bij OST7-MIH-131I een iets snellere klaring van de radioactiviteit uit het bloed waargenomen dan bij OST7-EMCS-Bz-EDTA-111In, terwijl bij OST7-MESS-Bz-EDTA-111In een veel snellere klaring van de radioactiviteit uit het bloed werd waargenomen dan en bijna vergelijkbaar was met die van respectievelijk OST7-MIH-131I en succinamidobenzyl-EDTA-111In. Deze bevindingen en eerdere bevindingen over radioactief gelabelde antilichamen met esterbindingen suggereerden dat, terwijl de introductie van een esterbinding dicht bij een antilichaammolecuul de esterbinding stabiliseerde tegen toegang door esterase, de chemische structuren van de bindingen en de aan de esterbindingen gehechte radiolabels een belangrijke rol spelen bij de chemische stabiliteit van de esterbinding. Dit kan de verschillende stabiliteit van de esterbindingen in radio-immunoconjugaten verklaren die tot nu toe zijn gerapporteerd.