Renaissance, was de periode in de Europese beschaving onmiddellijk na de Middeleeuwen en werd conventioneel gekenmerkt door een toegenomen belangstelling voor klassieke geleerdheid en waarden. De Renaissance was ook getuige van de ontdekking en verkenning van nieuwe continenten, de vervanging van het Copernicaanse door het Ptolemeïsche astronomiesysteem, de ondergang van het feodale systeem en de groei van handel en nijverheid, en de uitvinding of toepassing van potentieel krachtige innovaties zoals papier, boekdrukkunst, het zeekompas en buskruit. Voor de geleerden en denkers van die tijd was het echter vooral een periode van vernieuwing van de klassieke geleerdheid en wijsheid na een lange periode van cultureel verval en stagnatie.

De Renaissance creëerde haar eigen verzonnen versie van het humanisme, afgeleid van de herontdekking van de klassieke Griekse filosofie, zoals die van Protagoras, die zei dat “de mens de maat is van alle dingen”. Dit nieuwe denken kwam tot uiting in de kunst, architectuur, politiek, wetenschap en literatuur. Vroege voorbeelden waren de ontwikkeling van het perspectief in olieverfschilderijen en de gerecycleerde kennis van hoe beton te maken. Hoewel de uitvinding van het beweegbare metaal de verspreiding van ideeën vanaf de 15e eeuw versnelde, werden de veranderingen van de Renaissance niet overal in Europa op dezelfde manier ervaren.

Als culturele beweging omvatte de Renaissance de vernieuwende bloei van de Latijnse en de volkstaalliteratuur, te beginnen met de 14e-eeuwse herleving van het leren op basis van klassieke bronnen, die door tijdgenoten werd toegeschreven aan Petrarca; de ontwikkeling van het lineaire perspectief en andere technieken om in de schilderkunst een natuurlijker werkelijkheid weer te geven; en geleidelijke maar wijdverbreide onderwijshervormingen. In de politiek droeg de Renaissance bij tot de ontwikkeling van de gewoonten en conventies van de diplomatie, en in de wetenschap tot een groter vertrouwen in observatie en inductief redeneren. Hoewel de Renaissance revoluties kende in veel intellectuele bezigheden, evenals sociale en politieke omwentelingen, is zij misschien het meest bekend om haar artistieke vooruitgang en de bijdragen van polemisten als Leonardo da Vinci en Michelangelo, die de term “Renaissancemens” inspireerden.