Sommige gitaarbouwers blinken uit in kwaliteit en consistentie. Zoals ik al eerder in Gi reviews heb gezegd, denk ik aan Music Man, Suhr, G&L en, natuurlijk, PRS. Ik heb in de loop der jaren veel PRS gitaren geprobeerd en ze zijn elke keer weer prachtig, maar ik bezit er nog steeds geen. Dat is niet omdat ik ze niet mooi vind, want dat doe ik wel, en ik weet zeker dat het slechts een kwestie van tijd is voordat ik een mooi ingespeelde PRS toevoeg aan het beschamend grote aantal gitaren dat ik al bezit. Mijn punt is dat je sommige gitaren ongezien en ongeprobeerd kunt kopen en weet dat het een geweldig exemplaar zal zijn. Dat soort kwaliteit komt meestal met een groot prijskaartje, maar PRS’s SE serie van in Korea gemaakte modellen, waar de SE Custom 24 uit komt, is een fractie van de kosten van de in de V.S. gemaakte gitaren, maar lijkt geen verlies te lijden in kwaliteit of klank.

Ze zeggen dat dit model grotendeels gebaseerd is op Paul Reed Smith’s eerste serie gitaren die in 1985 op verschillende beurzen te zien waren en je moet goed kijken om te zien hoe ze de kosten laag houden in vergelijking met die originelen. En ik weet dat ze consequent zo zijn en dat er niet een handgeplukt driekleurenmonster is opgestuurd. Hoe weet ik dat? Omdat ik een paar van deze SE custom 24’s heb gezien van gretige jonge spelers op de Guildford academy waar ik les geef, en ook dat waren allemaal echt goed klinkende, bruikbare, mooie gitaren.

Om terug te komen op de Custom 24, in een notendop wat je krijgt is een mooie flame maple top op een mahonie body en hals, met hals en brug humbuckers, die beide een zoetgevooisde midrange blaf produceren. En dat levert een goede Les Paul toon op voor relatief weinig geld!

Dus hoe doet PRS het? Naast de productie in Korea, zijn arbeid en constructie bespaard door het gebruik van een vlak esdoorn bovenblad in tegenstelling tot de gesneden stijl op de high-end PRS gitaren. Je krijgt de bekende vogelinleg, die heel netjes gedaan is, maar als je goed kijkt, is het materiaal dat gebruikt is voor de inleg een eenvoudiger uitziende substantie (PRS noemt het ‘pearloid’), in plaats van het parelmoer/abalone-type materiaal dat je op de Amerikaanse versies vindt. Het is nog steeds mooi, maar gewoon weer een kleine manier om de kosten betaalbaar te houden. De stemmechanieken zijn niet vergrendelbaar, maar lijken goed te werken en de hoogglans afwerking is uiteraard een soort poly, niet de zeer dure, arbeidsintensieve, nitro afwerking van de Amerikaanse gitaren.

Zijn er dus belangrijke offers gebracht? Een goede plaats om te kijken is het tremsysteem, een steeds terugkerend zwak punt waar we op Gi steeds weer commentaar op hebben bij gitaren uit het Verre Oosten, maar hier zijn er geen dergelijke problemen. De trem was fantastisch, met een heerlijk positief gevoel, toen ik eenmaal het kleine schroefje had aangedraaid dat op de arm vastzit. Dat was geen probleem, want het kleine inbussleuteltje werd bij de gitaar geleverd. De gitaar bleef heel goed gestemd, zowel met als zonder gebruik van de trem. Het is altijd een grote ergernis bij een gitaar met een tremsysteem als hij niet eens probeert te blijven stemmen, maar bij deze PRS bleef hij, nadat ik hem na de reis gestemd had, de hele review lang gestemd en bleef hij ook tijdens het opstellen van de camera goed gestemd, wat een goed teken is, en een goede indicatie dat de hele constructie van de gitaar stabiel is.

De mahoniehouten hals en het fretwerk zijn allemaal erg comfortabel. Vrij breed en plat, maar toch stevig, met 24 frets die gemakkelijk bereikbaar zijn. De meeste spelers zullen de bespeelbaarheid van deze gitaar uitstekend vinden, zonder buzzing of verstikte bends, maar toch met een mooie lage actie. Ik wil ook graag vermelden dat de eigenlijke palissander toets een mooie donkere kleur had, wat goed is om te zien, omdat het vinden van goed palissander nu een kwaliteitsprobleem aan het worden is voor gitaarbouwers. Steeds meer palissander toetsinstrumenten op moderne gitaren lijken bleker te worden en er een beetje smakeloos uit te zien, zelfs op sommige zeer dure instrumenten van grote namen. Dat is een van de dingen waar ik op begin te letten. Ik heb het geluk een Strat uit ’62 en ’63 te bezitten, en als je naar de planken van Braziliaans palissander op die gitaren kijkt, is het bijna net zo donker als ebbenhout. Jammer genoeg is de tijd dat ze nog zulk kwaliteitshout konden vinden voorbij voor de meeste moderne gitaarbouwers.

Er zijn geen verrassingen in hoe de Custom 24 klinkt. Mahonie met een esdoorn kap, en twee humbuckers zal altijd Les Paul terrein zijn, maar ik zou zeggen dat deze gitaar veelzijdiger is dan een Les Paul, omdat je een geweldige trem tot je beschikking hebt.

Ik kan deze PRS echt niets verwijten. Hij speelt en klinkt geweldig, lijkt erg goed gemaakt en afgewerkt te zijn en voor een twin humbucker gitaar is er echt niet veel dat er aan kan tippen – en zeker niet voor deze prijs! Hij twangt niet als een goede Strat of Tele, maar hij blaft en brult wel als een goede Les Paul. Mooie gitaar en als je naar de straatprijs kijkt, is het verbluffend veel waar voor je geld.