Prasāda
Als spirituele staat heeft prasāda een rijke geschiedenis van betekenissen in de Sanskriet-traditie, vanaf de Vedische literatuur. In deze tekstuele traditie is prasāda een mentale toestand die ervaren wordt door goden, wijzen en andere machtige wezens en die gekenmerkt wordt door spontane vrijgevigheid en het schenken van zegeningen. Vanaf de vroegste literatuur (Rig Veda) wordt prasāda in deze zin van een mentale toestand opgevat, niet als een aspect van de rituele praktijk. In latere teksten, zoals de Shiva Purāna, beginnen verwijzingen naar prasāda als materiële substantie naast deze oudere betekenis te verschijnen. Prasāda is ook de begeleidende emotie van samvega (de emotie die Siddartha voelde bij zijn eerste ontmoeting met veroudering, ziekte en dood). Prasāda is de emotie die Siddartha voelde bij de ontmoeting met de sramana van het woud: “een helder gevoel van sereen vertrouwen dat men de uitweg heeft gevonden” (Robinson, p. 7, 2005). Samvega zet de geest in beweging, terwijl prasāda hem rustig maakt. De twee emoties zorgen voor een juiste balans van elkaar: “samvega houdt prasāda gegrond in de werkelijkheid; prasāda voorkomt dat samvega omslaat in hopeloosheid” (ibid.)
In zijn materiële betekenis wordt prasāda gecreëerd door een proces van geven en ontvangen tussen een menselijke toegewijde en de goddelijke god. Een toegewijde brengt bijvoorbeeld een offer van een materiële substantie zoals bloemen, vruchten of snoepgoed – wat naivedya wordt genoemd. De godheid “geniet” of proeft dan een beetje van het offer, dat dan tijdelijk bekend is als bhogya. Deze nu goddelijk geïnvesteerde substantie wordt prasāda genoemd en wordt door de toegewijde ontvangen om te worden ingenomen, gedragen, enz. Het kan hetzelfde materiaal zijn dat oorspronkelijk werd aangeboden of materiaal dat door anderen werd aangeboden en dan opnieuw wordt uitgedeeld aan andere toegewijden. In veel tempels worden verschillende soorten prasāda (b.v. noten, snoep) uitgedeeld aan de toegewijden.