Taal is een functie die al duizenden jaren door levende wezens en, preciezer gezegd, ‘sociaal-dieren’ wordt gebruikt. Alle sociale dieren communiceren met elkaar, van vogels en insecten tot dolfijnen en apen, maar alleen de mens is erin geslaagd een taal te creëren die meer omvat dan alleen essentiële signalen. In de loop der jaren heeft de mens bijgedragen tot de ontwikkeling van duizenden talen. Vandaag de dag zijn er meer dan duizend talen die over de hele wereld worden gesproken, en de meeste talen worden vaak onderverdeeld in subcategorieën, variërend van dialecten tot creolen en andere modificaties.

Engels, bijvoorbeeld, is een wereldwijde taal die niet één fundamentele vorm heeft; in plaats daarvan zijn er talloze vormen van het Engels die mensen aanpassen en regelen naar gelang van hun behoeften. Mensen manipuleren voortdurend woorden om ze “natuurlijker” te laten klinken in bepaalde situaties en ten overstaan van bepaalde mensen. Iemand kan andere spreekpatronen gebruiken wanneer hij met zijn professor praat dan wanneer hij met zijn vrienden of ouders praat. Het Engels is zeer complex, maar toch fascinerend omdat het kan worden uitgerekt, gemanipuleerd en ingepast in andere talen en toch nog zinvol is. Vaak, zoals ik persoonlijk heb gemerkt tijdens mijn dagelijkse sociale interacties, wordt taal niet gebruikt met het oog op grammaticale nauwkeurigheid, maar met de nadruk op duidelijkheid. Om die reden zou men kunnen zeggen dat er geen “standaardvorm van het Engels” is. Er zijn veel verschillende Englishes, en de meeste mensen worden er aan blootgesteld zonder de verschillen op te merken. In dit artikel heb ik het over mijn eigen taalgebruik en de verschillende soorten taal die ik gebruik tijdens mijn dagelijkse, sociale interacties. Ik maak ook melding van de patronen die ik gebruik wanneer ik spreek en geef uitleg waarom ik in bepaalde situaties de voorkeur geef aan sommige taalpatronen boven andere.

Op een vrijdagmiddag kreeg ik een sms’je van mijn vriend met de tekst: “Niko, what’s up, wanna go hit the gym?” Later antwoordde ik, “Yea bro word.” Zoals men zou kunnen opmerken, is het geschreven gesprek dat mijn vriend en ik hadden niet correct geformatteerd. De grammatica is verkeerd, en ik gebruik woorden die niet eens in het woordenboek voorkomen. Voor de gewone lezer hebben deze teksten absoluut geen betekenis. Ze lijken gewoon een hoopje woorden die bij elkaar gegooid zijn in de hoop dat het ergens op slaat. Voor mij is het echter volkomen zinvol, en het is de enige vorm van Engels die ik gebruik om met sommige van mijn vrienden te communiceren. Soms bekritiseren mensen mij en zeggen ze dat ik geen respect heb voor de Engelse taal en geen “slang” zou moeten gebruiken. Mijn antwoord daarop is altijd hetzelfde – ik zeg hen dat ik geen gebrek aan respect heb voor het Engels; in plaats daarvan vier ik deze prachtige taal die, door zijn ongelooflijke flexibiliteit, iemand als ik kan herschikken, veranderen en nieuwe woorden kan verzinnen die een nieuwe betekenis geven aan een informeel gesprek. Het geeft een kleur aan het gesprek. Een kleur die niet bepaald wordt door de complexiteit van de woorden, maar door de duidelijkheid die ze overbrengen. De woorden die ik via sms’jes met mijn vrienden uitwissel, hebben een stem in zich. Bijvoorbeeld, toen mijn vriend me sms’te: “Zullen we naar de sportschool gaan?” kon ik zijn stem horen door de woorden die hij gebruikte, want dat zijn de woorden die we gebruiken als we oog in oog met elkaar praten. Als mijn vrienden en ik zouden overschakelen op een formele uitwisseling van sms’jes, zou alles onnatuurlijk en vreemd klinken. Maar dat is niet nodig, want we begrijpen elkaar perfect zoals we praten en schrijven.

Er zijn ook gevallen in mijn dagelijks leven waarin ik een formelere vorm van Engels gebruik om te communiceren en te schrijven, en dat gebeurt meestal als ik op school ben. Omdat school een plaats is die gewijd is aan leren, moet een passende vorm van taal worden gebruikt. Als ik vragen stel, essays schrijf en met mijn professoren communiceer, probeer ik altijd de woordenschat te gebruiken die mijn academische aspiraties het best verwoordt. Maar al die verschillende vormen van Engels roepen bij mij de vraag op – welke vorm is de ware? Welke vorm van Engels weerspiegelt het best mijn persoonlijkheid en mijn werkelijke gedachten? Na lang nadenken ben ik tot de conclusie gekomen dat al deze vormen mijn ware vormen zijn, en dat al deze Engelse talen mijn gedachten en mijn ware ik in gelijke mate weerspiegelen. Ik zou niet de voorkeur geven aan de ene vorm van Engels boven de andere, omdat ze niet door elkaar gebruikt worden; elke vorm heeft zijn eigen specifieke gebruik in bepaalde situaties. En, zoals ik al eerder zei, de aanpassing van deze vormen van Engels stelt me in staat om beter contact te maken met bepaalde personen en ze beter te begrijpen door alleen maar over te schakelen op hun manier van spreken en schrijven. Het is een van de vele voordelen die elke taal, en het Engels in het bijzonder, te bieden heeft.