Pashmak betekent in het Perzisch “als wol”, maar zo smaken de delicate slierten van deze smeltende Iraanse zoetigheid zeker niet. Terwijl pashmak in het verleden misschien door thuiskoks werd gemaakt, hebben de ruimte, tijd en vaardigheden die nodig zijn om dit dessert te perfectioneren het overgebracht naar de handen van professionele banketbakkers die industriële gereedschappen gebruiken om dit verrukkelijke snoepje te maken, dat soms buiten Iran op de markt wordt gebracht als “Perzische fee floss.”

Dit arbeidsintensieve snoepje wordt bereid door bloem in boter te roosteren en het deeg te mengen met gekarameliseerde suiker die is afgekoeld en de kauwachtige textuur van taffy heeft gekregen. Tijdens het afkoelen wordt de suiker opgeschept en tot een grote ring gerold met behulp van een deegschraper en deskundige handen die behendig rekken, trekken en draaien met de precisie van een gechoreografeerde dans. Vervolgens leggen de banketbakkers het geroosterde meel en de suikerring op een groot werkvlak, waar een speciale machine met octopusachtige aanhangsels helpt om ze samen te voegen en het mengsel verder uit te rekken tot een grotere cirkel. Na verschillende ronden van mengen en uitrekken, afwisselend met de hand en met de machine, beginnen de fijne slierten van wat pashmak zal worden, te ontstaan. Wanneer de slierten flinterdun en pluizig zijn, worden ze in stukken gesneden en in dozen en bakjes verpakt, soms gegarneerd met pistaches. Soms worden extra smaakstoffen aan de pashmak toegevoegd; sesampasta of -olie is het meest gebruikelijk, maar oranjebloesem, rozenwater, kardemom, pistache, en saffraan zijn ook populair. Tenslotte is het snoep klaar om vervoerd te worden naar de shirini (snoep) winkels van Iran.

Pashmak zou zijn oorsprong hebben in de Iraanse stad Yazd. Hoewel het zeker op zichzelf gegeten kan worden, is het een populaire decoratieve garnering voor ijsjes, gebak en pudding. Pashmak voelt een beetje kleverig aan en heeft een licht mondgevoel dat zijn dichte, rijke samenstelling verraadt. De nootachtige smaak van het geroosterde meel, gecombineerd met de boterachtige zoetheid van dit leuke snoepje, blijft lang hangen nadat het is genuttigd.