Pāli taal, klassieke en liturgische taal van de Theravāda boeddhistische canon, een Midden Indo-Arische taal van Noord-Indiase oorsprong. Over het geheel genomen lijkt het Pāli nauw verwant aan de Oud-Indo-Arische Vedische en Sanskrietdialecten, maar het stamt kennelijk niet rechtstreeks van een van beide af.

Lees meer over dit onderwerp

Zuid-Aziatische kunsten: Pāli en Prākrit literatuur (ca. 200 v. Chr. – ca. 200)

Niet meer dan de Vedische literatuur hebben de literaturen van het vroege boeddhisme en jainisme een literaire bedoeling. Hun teksten, geschreven in dialecten…

Het gebruik van het Pāli als boeddhistische canonieke taal kwam tot stand omdat de Boeddha zich verzette tegen het gebruik van het Sanskriet, een geleerde taal, als voertuig voor zijn leer en zijn volgelingen aanmoedigde om dialecten in de volkstaal te gebruiken. Na verloop van tijd verspreidden zijn mondeling overgeleverde uitspraken zich door India naar Sri Lanka (ca. 3de eeuw v. Chr.), waar zij werden opgeschreven in het Pāli (1ste eeuw v. Chr.), een literaire taal van nogal gemengde volkse oorsprong. Het Pāli werd uiteindelijk een vereerde, standaardtaal en een internationale taal. De taal en de Theravāda canon, bekend als Tipiṭaka (Sanskriet: Tripiṭaka) werden geïntroduceerd in Myanmar (Birma), Thailand, Cambodja, Laos, en Vietnam. Pāli stierf uit als literaire taal op het vasteland van India in de 14e eeuw, maar bleef elders bestaan tot de 18e.