Stormen horen bij het leven op de Outer Banks, en hoewel af en toe een zomerse bui of een noordooster zowel bezoekers als plaatselijke bewoners de kans biedt om zich met een kop hete thee te verschansen en na het voorbijtrekken van de storm naar buiten te gaan om grote stapels achtergelaten schelpen te zoeken, zijn sommige stormen op de Outer Banks gebeurtenissen die geschiedenis schrijven.

In feite is de hele geografie van deze keten van barrière-eilanden door de eeuwen heen gevormd en veranderd door passerende stormen en orkanen. In de afgelopen paar honderd jaar werden ten zuiden van Hatteras, ten zuiden van Ocracoke en ten noorden van Nags Head nieuwe inhammen uitgesneden, waardoor nieuwe kanalen naar het vasteland werden geopend en in de jaren 1600-1800 nieuwe bruisende havens ontstonden. Vandaag de dag genieten strandgangers nog steeds van de uitzonderlijke vis-, vaar-, schelpdier- en strandmogelijkheden die deze inhammen bieden – inhammen die van nature symptomen waren van eeuwenoude stormen.

In 2003 probeerde orkaan Isabel een nieuwe inham te creëren tussen de dorpen Frisco en Hatteras, en een diep kanaal scheidde de steden zes weken lang van elkaar totdat de regering het met duizenden tonnen zand dichtgooide.

Zo recent als in 2011 werd een nieuwe inham gevormd tussen Rodanthe en de Bonner Bridge. Bijgenaamd “Irene’s Inlet” door veel lokale bewoners, naar de orkaan die de bres veroorzaakte, werd de inham niet afgesloten, maar overdekt door een brug, en het gebied is al een populaire bestemming geworden voor zowel vissers als surfers.

Maar om een idee te krijgen van een echt historische storm, wijzen veel meteorologen naar de Aswoensdagstorm van 1962 als een van de grootste en meest verwoestende stormen op record die de Outer Banks hebben aangevallen.

Deze storm van midden maart wordt door deskundigen beschouwd als een van de tien ergste stormen van de 20e eeuw, en hoewel hij een groot deel van de oostkust trof, van North Carolina tot Maine, richtte hij aantoonbaar de meeste schade aan de Outer Banks aan.

De storm werd veroorzaakt door een combinatie van ongewone factoren, waaronder drie verschillende drukgebieden, en de lente-equinox die historisch gezien drastisch hoge getijden veroorzaakt.

Wat echter de meeste schade veroorzaakte, was niet noodzakelijkerwijs de intensiteit van de storm, maar de duur ervan. Terwijl de meeste orkanen binnen enkele uren door de kustgebieden trekken, bleef de Aswoensdagstorm van 1962 dagenlang rond de Outer Banks hangen, vijf hoogwaters lang, en de kustlijn werd vervolgens doordrenkt met onophoudelijke beukende regen, stormvloeden, en constante harde wind.

Als gevolg hiervan werden talloze hotels, huizen en bedrijven van Cape Hatteras tot Corolla verwoest, waardoor de stranden in wezen werden opgeruimd en huis- en bedrijfseigenaren gedwongen werden om opnieuw te bouwen.

Vandaag de dag kunnen bezoekers nog steeds een sprenkel van huizen vinden die de storm van Aswoensdag 1962 hebben overleefd. Dit zijn historische strandhuisjes die dateren uit de jaren 1920 of eerder, en zijn verspreid langs de stranden van Nags Head, Kill Devil Hills en Kitty Hawk, en weggestopt in de dorpen van Hatteras Island. Maar deze huizen zijn zeldzame overlevenden van de Aswoensdagstorm die in wezen het grootste deel van de stranden schoonveegde. In totaal doodde de storm naar schatting 40 mensen aan de oostkust, en veroorzaakte miljoenen dollars aan materiële schade op de Outer Banks.

Hoe dan ook, alleen al het kijken naar het landschap van de Outer Banks vandaag, dat gevuld is met nieuwe vakantiehuizen, hotels, restaurants en winkels, is een herinnering dat het niet uitmaakt welke historische stormen Moeder Natuur ook naar het strand kan brengen, de geharde Outer Banks lokale bevolking zal altijd overleven en herbouwen.