Christ Church in Moskou is in de nationale schijnwerpers gekomen door hun wekelijkse antimaskerprotesten, ook wel Psalmzingen genoemd. Hun leider, dominee Douglas Wilson, is een radicaal conservatieve auteur, een voltijds faculteitslid en oprichter van het New St. Andrews College en de gastheer van de beruchte “The Lost Virtue of Sexism” toespraak op de campus afgelopen februari.

Wilson is toevallig ook de oprichter van Canon Press, een in Moskou gevestigde uitgeverij, die merkwaardigerwijs bijna al zijn 31 boeken heeft uitgegeven. Ik zal ervoor kiezen om niet te debatteren over de vraag of het uitgeven van je eigen boeken door een bedrijf dat voor je werkt ethisch of een echte prestatie is, want eerlijk gezegd heeft Wilson veel meer controversiële kwesties dan dat.

Als je de blogpagina van Wilson, “Blog and Mablog,” bijhoudt, weet je dat hij niet nieuw is met kritiek. In 1996 bracht hij zijn boek “Southern Slavery: As it Was,” dat passages bevatte waarin de slavernij werd verdedigd.

“Slavernij zoals die in het Zuiden bestond … was een relatie gebaseerd op wederzijdse genegenheid en vertrouwen,” verklaarde Wilson in zijn boek. “…Het slavenleven was voor (slaven) een leven van overvloed, van eenvoudige genoegens, van voedsel, kleding en goede medische zorg.”

Tot op de dag van vandaag verdedigt Wilson al zijn eerdere uitspraken door te beweren “dat hij voor het zuiden zou hebben gevochten.”

Daar komt nog bij dat Wilson openlijk homofoob, seksistisch en transfoob is. Hij schrijft vaak over zijn opvattingen over vrouwen, waarbij hij een bijna obsessieve belangstelling aan de dag legt en elk jaar lezingen organiseert om te proberen zijn agenda door te drukken.

Toen ik afgelopen winter zijn “Lost Virtue of Sexism” evenement bijwoonde, kwam ik binnen met lage verwachtingen en toch slaagde ik erin om volledig teleurgesteld naar buiten te komen. Hij gebruikt zijn “theologie” en “logica” herhaaldelijk in een poging om zijn achterlijke manier van vrouwen kijken te rechtvaardigen. Op zijn blog staan berichten met de titel “Waarom christelijke vrouwen mooier zijn,” en “Boobquake en de betekenis van de geschiedenis”, waarin hij voortdurend kritiek heeft op vrouwen, hun uiterlijk en hun rol.
Wilson predikt dat vrouwen gemaakt zijn om onderdanig te zijn aan mannen, dat ze zich zorgen moeten maken over hun uiterlijk (maar nooit te veel) en beweert dat in een tijd van “verlichting” en onafhankelijkheid van vrouwen, seksueel geweld nog nooit zo vaak is voorgekomen.

Siets wat Wilson vergeet is dat seksueel geweld niet noodzakelijkerwijs meer voorkomt, het wordt alleen maar gerapporteerd. Seksueel geweld bestaat al gedurende de hele menselijke geschiedenis, van de Vikingen tot het digitale tijdperk. Het verschil is dat vrouwen nu de middelen en platforms krijgen om het aan te pakken. De onafhankelijkheid van vrouwen geeft ons meer accurate statistieken voor deze oorzaken, iets wat 50 of 100 jaar geleden nooit had kunnen gebeuren.
Vrouwen de schuld geven van hun ongeluk lijkt een veel voorkomend thema te zijn in Wilsons lezingen. Hij bekritiseert voortdurend het persoonlijke leven van vrouwen als de bron van hun problemen, maar lijkt nooit dezelfde mening te verkondigen voor mannen.

Het meest schokkende schandaal betreft de relatie van de 24-jarige Christ Church missionaris Jamin Wight en de 14-jarige Natalie Greenfield, een schandaal dat Natalie documenteert in haar blog, “Natalie Greenfield.” In een blog post, geeft ze e-mails vrij tussen haar en pastor Doug Wilson waarin hij haar ondervraagd over haar persoonlijke leven, versluierde dreigementen geeft over het lekken van haar jeugddagboek als ze door zou gaan met haar zaak en haar herhaaldelijk vertelt, dat ze er niet mee door moet gaan omdat het “haar moeder zou kwetsen.”

In zijn officiële brief waarin hij het onderwerp aansnijdt, brengt hij ongepaste onderwerpen naar voren zoals de lengte, het volwassenheidsniveau en het uiterlijk van het slachtoffer – vreemde manieren om een 14-jarige te beschuldigen van manipulatie door een man die 10 jaar ouder is dan zij. Later publiceerde hij een blog getiteld “Potiphar’s Wife, Survivor,” waarin hij de spot drijft met slachtoffers van verkrachting.

Helaas is dit niet de laatste van zijn pogingen om gebeurtenissen binnen zijn kring te verdoezelen. In 2005 verkrachtte een serieverkrachter binnen zijn college meerdere kinderen – een feit dat Wilson zelf wist, maar niet deelde met het publiek, of zelfs leden van zijn eigen kerk. Later hebben leden van Christ Church deze serieverkrachter gekoppeld aan een vrouw uit de gemeenschap, in de hoop dat het huwelijk zijn driften zou “genezen”.

Over het geheel genomen moeten degenen die geïnteresseerd zijn in Christ Church voorzichtig te werk gaan en hun onderzoek doen naar wat en wie ze volgen. Ik hoop dat degenen die tot zijn kerk behoren een religie kunnen vinden waarin ze worden geaccepteerd, gesteund en geliefd tijdens hun worstelingen, en niet tot zwijgen worden gebracht en worden gedwongen.

Dani Moore kan worden bereikt op