Ik vond die vraag zo leuk, omdat zo velen van ons verwachten dat we moeten leven zoals gewoonlijk. Maar er is niets gewoons aan deze tijd. Als we de genade hebben om het “gewone” los te laten, kunnen we ook dat schuldgevoel loslaten. We kunnen het moeten loslaten en onszelf flexibiliteit en de tijd gunnen die nodig is om ons aan te passen aan een ander leven.

Grenzen Schuld

Ik voorspel dat u op een gegeven moment direct wordt geraakt door COVID-19. Misschien heb je wel een familielid, collega, of patiënt die het heeft. Als mensen zijn we gemaakt om mensen te helpen. Veel mensen wordt gevraagd om meer dan dat te doen om anderen te helpen, terwijl ze zichzelf mogelijk in gevaar brengen. Werknemers in de gezondheidszorg wordt gevraagd om in de frontlinie te staan en mogelijk met pensioen te gaan of al voor hun afstuderen in dienst te treden om iedereen in nood te helpen. Misschien woont er wel een familielid bij u in de buurt dat ziek is en uw hulp nodig heeft, waardoor u het risico loopt om ook ziek te worden. Ieder van ons moet beslissen wat hij wel en niet bereid is te doen. Welke risico’s zijn we bereid te nemen? En de keuze om niet in elke situatie te helpen kan tot veel schuldgevoelens leiden. Dit is een persoonlijke keuze en een moeilijke. Als je een schuldgevoel ervaart over het aangeven van je grenzen, dan begrijp ik dat. Bedenk wat je nodig hebt om je veilig te voelen en gezond te blijven. Laat het grensschuldgevoel los.

Gebondenheidsschuld

Als ik me aan iets of iemand verbind, kom ik mijn woord graag na. Als ik dat niet doe, voel ik me schuldig, en alsof ik mezelf en de ander tekort heb gedaan. Dit is de afgelopen weken een paar keer gebeurd. Door omstandigheden kon ik niet aanwezig zijn bij een evenement waar ik me toe verbonden had of een jaarlijks evenement plannen. In het ene geval had een familielid mijn hulp nodig, en dat kreeg voorrang op een andere verplichting. In het andere geval zag ik in dat ik nu niet de bandbreedte had om een grote (virtuele) bijeenkomst te plannen. En ook al begreep ik intellectueel de redenen, ik was hard tegen mezelf. Ik voelde me schuldig omdat ik had veranderd waar ik me toe had verplicht. Ik zag in dat de vriendelijkheid die ik nodig had was om dat schuldgevoel los te laten. Dus als je iets soortgelijks hebt meegemaakt, is het tijd om los te laten. Gun jezelf wat genade en flexibiliteit. Sta open voor het aanpassen van je verplichtingen als dat nodig is, zonder schuldgevoel.

Schuldgevoel

Er gebeuren zoveel afschuwelijke dingen in de wereld. Mensen sterven, verliezen hun baan, en kunnen hun gezin niet voeden. Gemeenschappen worden verwoest. Gezondheidswerkers zijn overwerkt en hebben niet voldoende beschermende kleding en voorraden om mensen in nood te helpen. Omdat er zoveel vreselijke dingen gebeuren, voelen we ons schuldig over ongemakken te klagen, zoals het feit dat de voorjaarsvakantie wordt afgepakt of dat we niet blij zijn dat we virtueel moeten werken. Er is altijd wel iemand die het slechter heeft dan jij. Dus in plaats van je schuldig te voelen over klagen, kun je het misschien omdraaien en je richten op dankbaarheid. Je kunt dankbaar zijn dat je een baan hebt, en tegelijkertijd boos en schuldig zijn dat je niet blij bent met de manier waarop er nu van je gevraagd wordt om je werk te doen. Die twee dingen kunnen tegelijkertijd bestaan. Dat maakt je nog geen slecht mens. Het is belangrijk om je gevoelens te eren en te uiten. Klagen of uiting geven is louterend. Laat het schuldgevoel los en de behoefte die we hebben om het te doen.

Communicatieschuld

Velen van ons hebben nu intensiever contact met mensen. We gebruiken een verscheidenheid van manieren om contact te houden en te bereiken via de telefoon, e-mail, teksten, brieven, Face Time, Skype, Zoom, of andere platforms. Sommigen van ons communiceren met familie, vrienden en collega’s op nieuwe manieren of vaker. Voor sommigen van ons kan het voelen als een fulltime baan. Er zijn zoveel mensen in verschillende hoeken van de wereld en in ons leven om wie we ons bekommeren. Na een aantal weken beginnen sommigen van ons zich uitgeput te voelen door het gepraat over de pandemie. Ook al denken we dat we onze hand zouden moeten uitsteken, wat we eigenlijk willen doen is ons terugtrekken in onze cocon. Niet praten. Niet communiceren. Gewoon stil en stil zijn. Die reactie leidt tot schuldgevoelens. We horen immers steeds weer hoe belangrijk het is om met mensen in contact te blijven. Zovelen zijn geïsoleerd. Voor degenen die zich schuldig voelen omdat ze minder willen communiceren, laat je schuldgevoel gaan. Eer je behoeften. Dit hoeft niet alles of niets te zijn. Neem een pauze of reik minder vaak de hand. Pas aan hoe genoeg voelt.

We voelen ons allemaal rauw door de veranderingen en onzekerheid. Het is essentieel om ons te concentreren op die dingen die ons optillen, stress verminderen, en ons helpen ons gecentreerd te voelen. Van daaruit kunnen we onze reserves vergroten, zodat we iets over hebben om anderen te helpen. Schuldgevoel put ons uit. Wees gul met je zelfcompassie. Heb jij moeite met het loslaten van schuldgevoelens? Wat ervaar jij? Ik zou graag je gedachten horen. Ik nodig je uit om een reactie achter te laten en deel te nemen aan het gesprek.