Het Institute for Diversity, Equity, and Advocacy (IDEA) presenteert met trots deze profielen die het uitmuntende onderzoek en de maatschappelijke betrokkenheid van onze faculteit rond grote uitdagingen belichten.

Februari 2016 door Amelie Hyams

Er is een oud, bekend gezegde: “we zijn de held van ons eigen verhaal” (Mary McCarthy). Maar wat als ons verhaal is geschreven met iemand anders in de hoofdrol?

Professor Moin Syed, van de afdeling Psychologie, weet dat het script voor ons verhaal al voor ons is geschreven. Hij doet onderzoek naar een concept dat het Master Narrative wordt genoemd en dat bijzonder krachtig is in de Amerikaanse cultuur.

“De Amerikaanse droom: succes door hard werken, vastberadenheid, naar school gaan, een studie kiezen, een carrière krijgen, trouwen, een kind krijgen, een huis kopen – dat is een Master Narrative. Het is een script dat ons vertelt hoe we ons leven moeten leiden.”

Syed vertelt ons dat we het verhaal en deze plannen onbewust overnemen en ze ons eigen maken. We vergelijken ons leven met het script, meestal zonder door te hebben dat we dat doen. Voor de meesten van ons is het Master Narrative een vrij goede verhaallijn om te volgen. Maar wat als we niet in het plan passen? Wat als we dit script niet willen volgen?

Als je niet in het Master Narrative past, wordt het een uitdaging voor je. Syed legt uit: “Er zijn al die maatschappelijke houdingen en geloofsstructuren waar wij als individu mee te maken hebben.” Er is een verwachting van wat een Amerikaan zijn is. Er is zelfs “een idee over hoe een prototypische Amerikaan eruit ziet en hoe een buitenlander eruit ziet”.

Mensen die anders zijn dan dit beeld wekken nieuwsgierigheid op. Het kan zo simpel zijn als het hebben van een ongebruikelijke, “buitenlands klinkende” naam. Maar altijd gevraagd worden naar hun achtergrond kan verontrustend zijn. Het zet hen steeds weer neer als “anders.”

Syed weet uit de eerste hand hoe dit is. Hem wordt vaak gevraagd waar hij vandaan komt. Hij zegt dat als hij “antwoordt ‘Californië’, ze zeggen: ‘Waar kom je echt vandaan?’ De implicatie is dat je niet echt een Amerikaan bent.” Syed vertelt dat dit wordt aangeduid als het “Perpetual Foreigner Syndrome.”

Referend aan het profiel van Erika Lee (oktober 2015), herinnert Syed zich hoe haar familie hier al generaties lang is. Maar, zegt hij, “Ik neem aan dat ze die vraag nog steeds krijgen, en vaak van mensen van wie de voorouders hier recenter kwamen.”

“Nieuwsgierigheid lijkt onschuldig maar kan soms niet zo worden opgevat.” Syed vertelt: “Het is een onbewuste vorm van vooroordeel. . . Ze begrijpen niet waarom de persoon aanstoot neemt aan zo’n onschuldige vraag.” Mensen denken dat het slachtoffer te gevoelig is, te politiek correct. Maar Syed legt uit, “de dader begrijpt niet dat het doelwit dit de hele tijd meemaakt.” Ze worden er voortdurend aan herinnerd dat ze niet in het script passen.

Uit de pas lopen met het Master Narrative betekent ook dat je herhaaldelijk je plaats moet vinden. Syed vertelt ons dat elke keer als mensen van context veranderen – bijvoorbeeld van thuis naar de middelbare school en dan verder naar de universiteit, etc. – ze zich moeten aanpassen aan de nieuwe verwachtingen. Anders zijn dan het verwachte beeld maakt dit proces moeilijker.

Er zijn ook veel conflicten die ontstaan over houdingen ten opzichte van cultureel erfgoed en het verschil tussen deze en de mainstream Amerikaanse cultuur, vooral voor kinderen uit immigrantengezinnen. Deze kinderen moeten hun weg zien te vinden tussen soms tegenstrijdige verwachtingen.

“Het leidt tot meningsverschillen tussen ouders en kinderen over wat het kind zou moeten doen. Dus dit is echt een identiteitskwestie.” Syed voegt daaraan toe: “Als ze te maken hebben met familieconflicten, doen ze het slechter in de klas,” wat volgens hem “niet verwonderlijk is.”

“Als je kijkt naar de hele populatie van universiteitsstudenten in dit land, kan 75% van hen op de een of andere manier worden beschouwd als niet-traditioneel. Ons idee van een niet-traditionele universiteitsstudent is veranderd. De 18-22 jarige, woonachtig op de campus, blank, middenklasse, dat is nu een heel klein percentage. Onze studenten worden niet diverser, ze zijn al heel lang diverser. Er zijn een heleboel mensen die uit armoede komen. Ze zijn ondervertegenwoordigd, maar ze zijn er.”

Cross discipline inspanningen zijn nodig om onze studenten beter te begrijpen en om de beste manieren te vinden om hen te onderwijzen. Syed vraagt zich af: “Hoe geven we les over interculturele, interraciale relaties? Hoe onderwijzen we over onze eigen geschiedenis?” Hij herinnert ons eraan dat Erika Lee pas op de universiteit leerde over de rol van haar familie in de Amerikaanse geschiedenis.

“Het doel van grote uitdagingen is om mensen uit verschillende disciplines en perspectieven bij elkaar te brengen, maar daarvoor is het nog steeds nodig om ze bij elkaar te brengen.” Interdisciplinair werk is vooral moeilijk, legt hij uit, vanwege zeer verschillende manieren van denken.

Als voorbeeld kijkt Syed naar hoe psychologen en sociologen het over dezelfde dingen hebben, maar vanuit verschillende soorten analyses. “Als je het niet eens kunt worden over wat bewijs is, wordt het heel moeilijk om grote uitdagingen op te lossen.” Maar hij en zijn collega’s proberen een aantal van deze verschillende disciplines bij elkaar te brengen, “een beetje meer.”

Syed is enthousiast over een nieuw project waar hij aan werkt in samenwerking met Colin DeYoung in de psychologie en Valerie Tiberius in de filosofie. Dit werk is gericht op de ontwikkeling van deugdzaamheid en op persoonlijkheidsontwikkeling. “Een van mijn echt gepassioneerde interesses is proberen de verschillende paden van universiteitsstudenten te begrijpen … verschillende manieren waarop ze proberen uit te zoeken hoe ze een goed leven kunnen maken.”

Hij vraagt zich af “Hoe ontwikkelen universiteitsstudenten zich op de beste manier die ze kunnen, zich verzettend tegen dat idee dat er één pad en één manier is, of dat er een goede manier en een slechte manier is?”

Een deel van het antwoord is volgens hem dat we een manier moeten vinden om “studenten met verschillende achtergronden te helpen om positieve ervaringen op te doen en het gevoel te krijgen dat de manier waarop zij college volgen ook een goede manier is om college te volgen.” Erkennend dat “er veel verschillende definities en verschillende culturele definities zijn van wat een goed leven is.”